Να μην ξεχάσω κείνο το Φως ιλαρόν στις εσπερινές Ακολουθίες.
Τον ήλιο που στην πατρίδα μου βασιλεύει, δεν δύει απλώς.
Τη σκιά που ρίχνουν τα καμπαναριά στους ασβεστωμένους τοίχους.
Τα ανοιχτά παράθυρα με θέα το Αιγαίο. Τις φωνές, τα γέλια των παιδιών στους απάνω μαχαλάδες.
Το σταφύλι που σφηνώθηκε στα δόντια και δεν λέει να βγει.
Τα γόνατα να μην ξεχάσω. Αυτά που ανεβαίνουν τον ανήφορο της Πίστης.
Τα χέρια που χάιδεψαν, έπλυναν, ταχτάρισαν μωρά.
Τα μάτια να μην ξεχάσω, την αφή, την μυρωδιά που κολλάει στις μνήμες πάνω.
Την ποδιά της μάνας μου που πάστρευε το σπίτι να το ‘βρει καθαρό η Παναγιά στη γιορτή της.
Γιατί τον θάνατο τον λέμε Κοίμηση εμείς!
Και τους νεκρούς μας πιο ζωντανούς κι απ’ τους ζωντανούς ακόμα τους νογάμε.
Γι’ αυτό με βλέπεις να... αυγουστεύω, όποτε μπαίνει Αύγουστος.
Νίκος Διακογιάννης 1 Αυγ. 2013
