Είναι δύσκολη πολύ ετούτη η ανηφοριά αδερφέ μου.
Σου κόβει την ανάσα, σου κάνει κομμάτια το κορμί.
Μα είσαι τυχερός, γιατί από τα πριν ξέρεις πως στην κορφή της θα ξαποστάσεις.
Κι από εκεί ψηλά, μαζί με τον Θεό, θα δεις όλα τα θαύματα της γης κι όλα τα χρώματά της.
Και τότε με φωνή γεμάτη δάκρυα, γιομάτος από όσα θά 'χεις δει, τότε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα θα φωνάξεις πως είσαι λεύτερος να ζήσεις κι έτοιμος ν' αποθάνεις επειδή ετούτη δω η ανηφόρα σε δίδαξε πως να κοιτάξεις στην καρδιά και πως την ψυχή σου να ακούσεις, το κάλεσμα εκείνο το μυστικό που γίνεται μία φορά στα χίλια χρόνια.
Και ήσουν τυχερός εσύ, μα πιότερο εγώ που μπόρεσα και κρατήθηκα δίπλα σου κι έζησα έτσι εκείνα που μονάχα οι άγγελοι και οι άγιοι μπορούν να βλέπουν.
Σαν σταθείς στην άκρη του γκρεμού μην φοβηθείς, γιατί είσαι σε χέρια αγγέλων.
Μόνο στάσου εκεί και κοίτα ψηλά, στο απέραντο αυτού του υπέροχου ουρανού, για να μετρήσεις στα αστέρια πόσα είναι τα δώρα που σε περιμένουν…
Κάμε ησυχία λοιπόν και αφουγκράσου, για να μπορέσεις ν’ ακούσεις εκείνη τη μυστική φωνή που σαν φως θα έρθει στην ψυχή, να σου χαράξει το δρόμο μέσα στο απόλυτο σκοτάδι.
Κι έτσι απόμεινα όρθιος… Κι έτσι έζησα για να δω το έλεος του δημιουργού μου...
ΥΓ: Να με συγχωρείτε, αλλά αυτά τα λόγια μου καίγαν το μυαλό, σαν σκέφτηκα πως ο δημιουργός μας έδωσε το σπίτι του, για να το κάνουμε εμείς πατρίδα…
