Εκεί όπου δεν απονέμεται δικαιοσύνη, εκεί όπου επιβάλλεται η φτώχεια, όπου επικρατεί η άγνοια και όπου έχουν κάνει κάθε κοινωνική τάξη να αισθάνεται ότι η κοινωνία είναι μια οργανωμένη συνωμοσία για να τους καταπιέζει, να τους ληστεύει και να τους εξευτελίζει, κανένας άνθρωπος ή περιουσία δεν είναι ασφαλής.Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη[Frederick Douglass]
Τους επόμενους μήνες του φετινού καλοκαιριού, το πολιτικό θερμόμετρο σίγουρα θα ανέβει κατακόρυφα σε κλίμακα «καύσωνα», καθώς στον διεθνή στίβο η οικονομική κρίση –προϊόν προμελετημένης λεηλασίας από ισχυρούς υπερεθνικούς θεσμούς- και η αυξανόμενη, με εντατικούς ρυθμούς τελευταία, προετοιμασία για στρατιωτική σύγκρουση απ’ όλες τις πλευρές, είναι σαφήςένδειξη για τα μελλούμενα. Στον μεσανατολικό περίγυρο, η κοινωνικοπολιτική αστάθεια, από την Τυνησία μέχρι την Τουρκία, τα ανοικτά μέτωπα, οι εξεγέρσεις και οι κατευθυνόμενοι «αντάρτικοι στρατοί» και μιλίτσιες προοιωνίζουν γενικευμένη αναμέτρηση οσονούπω. Την ίδια ώρα, ο εγχώριος τροϊκανο-δωσιλογικός κομματικός αχταρμάς έχει χάσει τον μπούσουλα και ενεργεί με χειρισμούς απύθμενης βλακείας, όπως το χουντικής έμπνευσης «κατέβασμα της δημόσιας ενημέρωσης», απαξιωμένος από την πλειοψηφία της κοινωνίας. Τα ίδια φαινόμενα πολλαπλασιάζονται και στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο όπου και οι εκεί μαριονέτες των τραπεζιτών κάνουν τα δικά τους νούμερα, σαν τους ταχυδακτυλουργούς στον Ναό του Σολομώντα, για «να κόψουν και να ράψουν» προϋπολογισμούς, «μεταρρυθμίσεις», ιδιωτικοποιήσεις, να καταστρέψουν δηλαδή ό,τι έχει απομείνει από το εθνικό κοινωνικό κράτος του προηγούμενου αιώνα και να παραδώσουν στην πυρά της Νέας Τάξης τους ανυπότακτους.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι όλος ο πλανήτης δείχνει τυλιγμένος στις φλόγες μιας πολιτικής και πολιτισμικής κόλασης, νοερά αισθητής για τους αφυπνισμένους, που γρήγορα θα γίνει καταφανής φυσικά σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Μιας κόλασης που θέλει να καταβροχθίσει κάθε πνευματική παράδοση και αξία, κάθε κατάκτηση και πρόοδο της ανθρωπότητας μέσα σε μια μεγάλη πορεία αιώνων.
Η σχεδόν μονοπωλιακή παρουσία των νεοσυντηρητικών-νεοφιλελεύθερων ιδεών, που διαμόρφωσαν την παγκοσμιοποίηση μετά την δεκαετία του ’80 και αποτελούν το δόγμα της «σκιώδους κυβέρνησης» των πλανηταρχών, αποσκοπεί σ’ αυτό που χαρακτηριστικά ονομάστηκε … «tina». Να πείσουν δηλαδή, ή καλύτερα να υποβάλουν στις πνευματικά εξουδετερωμένες από την τηλεθέαση μάζες ότι«there is no alternative»: δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση, κανένα άλλο μέλλον πέρα από την επιβίωση στον οργουελλικό κι αφασικό κόσμο-κρεατομηχανή που απεργάζεται η πολιτική και στρατιωτική επικυριαρχία τους και, πάνω απ’ όλα, η απληστία τους. Η αρχή, για παράδειγμα, του λιβυκού «εμφυλίου» πολέμου αποτελούσε μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου προκειμένου οι πολυεθνικές να «βάλουν χέρι» στο 60% των πετρελαϊκών αποθεμάτων. Κάτι ανάλογο συμβαίνει στην γερμανοκρατούμενη Ευρωένωση, με την Γερμανία να κερδίζει τα τελευταία τρία χρόνια 70 δισεκατομ. ευρώ από τα μνημόνια και την δραστική λιτότητα σε βάρος της μεσαίας τάξης και των λαϊκών στρωμάτων της γηραιάς ηπείρου.
Η μεγαλύτερη απειλή σήμερα για την παγκόσμια ασφάλεια είναι ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, και όχι ο Οσσάμα μπιν Λάντεν. Αυτός και οι προκάτοχοί του χρησιμοποίησαν τον μύθο του «εξωτερικού εχθρού» μετά τις επιθέσεις της 11/9 σαν πρόφαση για το νέο στρατιωτικό (πολεμικό) δόγμα. Τα επικυρίαρχα αρπακτικά είναι τόσο αδίστακτα στα μέσα που χρησιμοποιούν για να διαλύσουν τα «rogue states» (τα «κράτη ταραξίες») ώστε δεν διστάζουν, πέρα από τα συμβατικά μέσα και τις βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου, να χρησιμοποιήσουν και το HAARP (High Frequency Active Auroral Research Program) ως ένα επιχειρησιακό όπλο μαζικής καταστροφής που έχει την δυνατότητα να αλλάζει τον καιρό, να διακόπτει τα τοπικά συστήματα ηλεκτροδότησης, καθώς και να προκαλεί πιθανόν ακόμα και σεισμούς, ή να επηρεάζει την υγεία των ανθρώπων.
Δεν χρειάζεται να σκάψει κανείς πολύ βαθιά για να βρει τους βασικούς ενόχους. Αν εφαρμόσουμε το παλιό λατινικό ρητό cui bono? –ποιος επωφελείται;- οι ύποπτοι γίνονται ξεκάθαροι: η πάμπλουτη ελίτ του 0,001% ελέγχουν το 30% του χρηματιστηριακού πλούτου, ενώ οι πολύ πλούσιοι του 0,1% ελέγχουν το 81% περίπου.
Μια έκθεση που δημοσιεύθηκε πρόσφατα (2013) από την οργάνωση Oxfam International αποκάλυψε ότι το συνολικό εισόδημα των 100 πλουσιότερων ανθρώπων του κόσμου είναι αρκετό για να θέσει τέρμα τέσσερις φορές στην παγκόσμια φτώχεια, και ότι το χάσμα μεταξύ φτωχών και πλουσίων έχει μεγαλώσει κατά 60% τα τελευταία 20 χρόνια. Αντί να εμποδίσει την έκρηξη αυτή, η πρόσφατη παγκόσμια οικονομική κρίση την επιδείνωσε.
Σύμφωνα με την UNICEF, σχεδόν το μισό του παγκόσμιου πληθυσμού ζουν με λιγότερα από 2,50 δολλάρια την ημέρα. Ένα δισεκατομμύριο παιδιά ζουν στην φτώχεια και 22.000 εξ αυτών πεθαίνουν κάθε ημέρα εξ αιτίας της. Πάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε κατάλληλο πόσιμο νερό και 400 εκατομμύρια από αυτούς είναι παιδιά. Σχεδόν ένα δισεκατομμύριο άτομα έχουν πρόβλημα πείνας καθημερινά. Τα εισοδήματα 100 ανθρώπων από τα επτά δισεκατομμύρια του πλανήτη θα μπορούσαν να λύσουν αυτό το πρόβλημα τέσσερις φορές.
Η Oxfam προειδοποίησε ότι ο υπερβολικός πλούτος, όπως και τα εισοδήματα, όχι μόνο είναι ανήθικα αλλά δεν συμβάλλουν στην οικονομία, διαφθείρουν την πολιτική, διαιρούν την κοινωνία και καταστρέφουν το περιβάλλον.
Το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό μοντέλο του «ελεύθερου εμπορίου», της φθηνής εργατικής δύναμης, της πρωτοφανούς επίσημης τοκογλυφίας, της νέας τεχνολογικής φεουδοκρατίας και, σε πολλές περιοχές του κόσμου, δουλοκρατίας δεν ξεκίνησε από το 1990 με την «Νέα Τάξη» και το «Τέλος της Ιστορίας». Η διεθνής ολιγαρχική ελίτ είχε κατά νου της το σχέδιο της «παγκοσμιοποίησης» τουλάχιστον από τις 15 Αυγούστου του 1971, όταν το τότε όργανό της, ο Νίξον, ως πρόεδρος των ΗΠΑ, πήρε την απόφαση να αποσυνδέσει το δολλάριο από τον χρυσό και να μεταπηδήσει σε ένα σύστημα μεταβλητής ισοτιμίας. Αυτό εγκαινίασε την καταστροφική περίοδο η οποία κατέληξε στην σημερινή εποχή της «παγκοσμιοποίησης» όπου επικρατεί η ανισότητα και ο πόλεμος.
Το ζητούμενο είναι πως η υπερ-εθνική κυριαρχία που θα διαμορφωθεί να μην θεωρείται από την «παγκόσμια κοινωνία» ως δια της βίας επιβληθείσα και γύρω από αυτό το θέμα αναδύονται οι διαφορές τακτικής και οι συγκρούσεις στους κύκλους των διεθνών ελίτ. Συγκρούσεις που αφορούν την χρήση της βίας και τον ρόλο των διεθνών θεσμών στην προώθηση της παγκοσμιοποίησης. Και προβληματισμοί που αφορούν ιδιαίτερα το μεσοδιάστημα της αμερικανικής μονοκρατορίας στο πέρασμα από τον κόσμο που γνωρίσαμε τα τελευταία 50 χρόνια του 20ου αιώνα και τα πρώτα του 21ουστην Νέα Τάξη, που θα καθορίζεται από τον κόσμο «των πλουσίων και των φτωχών», «των νικητών και των ηττημένων».
Ένας κόσμος των 2/3 φτωχών και 1/3 πλουσίων, καλωδιωμένος, που θα απειλείται από οικολογική κατάρρευση, ενώ οι πληροφορίες και τα αγαθά θα διακινούνται στην υδρόγειο με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Όμως, αυτό που αποκρύπτεται είναι ότι οι άνθρωποι των προνομιούχων περιοχών θα είναι πιόνια στους μη-κυβερνητικούς, υπερεθνικούς οργανισμούς οι οποίοι, με την σειρά τους, με βάση τη νεοταξική πυραμίδα, θα ελέγχονται από τα μέλη της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ και πάει λέγοντας…
Για παράδειγμα, ποια θάναι η τύχη του κοινού «ευρωπαϊκού» νομίσματος;
Αν οι «παγκοσμιοποιητικές» πολιτικές γελοιοποιηθούν και απορριφθούν δυναμικά από τους ευρωπαϊκούς λαούς, τότε μπορεί να αρχίσει μια χιονοστιβάδα αντιδράσεων που θα συμπαρασύρει εγκαίρως όλους τους θεσμούς της παγκοσμιοποίησης, όπως η Ε.Ε. Αυτό το ντόμινο είναι που φοβήθηκαν και στην περίπτωση της άρνησης του χρέους από πλευράς της Ελλάδας.
Σήμερα η «ευρωζώνη» είναι ζώνη οικονομικής στασιμότητας χωρίς ισοδύναμο παγκοσμίως, μια ζώνη οπισθοδρόμησης με πολύ μεγάλο ποσοστό ανεργίας.
Γι’ αυτό στην Ευρώπη όλο και πιο πολλοί μισούν το euro. Με την εισαγωγή του οι τιμές διπλασιάσθηκαν μέσα σε μια νύκτα, παρ’ όλο που επισήμως… δεν υπάρχει πληθωρισμός. Ο καθένας στην Ευρώπη γνωρίζει πια ότι οι στατιστικές που δημοσιοποιούνται απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Υπάρχει γενικευμένη δυσπιστία απέναντι στην πολιτική ελίτ της Ε.Ε. και οι Ευρωπαίοι πολίτες αισθάνονται ότι η ζωή τους και η εργασία τους απειλείται απ’ αυτούς που φαίνονται ανίκανοι να προστατεύσουν τις περιουσίες τους, τις συντάξεις τους και το μέλλον τους. Ό,τι και να γίνει, ένα είναι σίγουρο. Η ιδέα της διευρυμένης Ευρωπαϊκής Ένωσης με την λεηλασία της πρώην Σοβιετικής Ένωσης είναι πλέον τελειωμένη.
Οι νεοφιλελεύθεροι θεωρητικοί και ο έξυπνα στημένος προπαγανδιστικός μηχανισμός τους κατάφεραν για αρκετά χρόνια να αποπροσανατολίζουν τον γενικό πληθυσμό των δυτικών χωρών συνδέοντας τον όρο της «ελεύθερης αγοράς» με την ιδέα της «ελευθερίας». Καλό το παραμύθι… αλλά, τελικά, μας τρώει ο λύκος. Γι’ αυτό η αφύπνιση εκατομμυρίων ανθρώπων δείχνει πόσο γυμνοί είναι οι δυτικοί «αυτοκράτορες».
Σχετικά πρόσφατα, το Occupy Movement των πλατειών (τελευταία εκδοχή του η πλατεία Ταξίμ) επιχείρησε να αποτελέσει ένα αντίποδα στην αισχρή επιρροή που ασκούν οι λίγοι πάνω στους πολλούς. Ήταν η αρχή, αλλά μπορεί να είναι και η τελευταία εκδήλωση ειρηνικής αντίστασης καθώς όλο και περισσότεροι ριζοσπαστικοποιούνται όσο η θηλειά σφίγγει γύρω από τον λαιμό του μέσου ανθρώπου. «Οι πλούσιοι καλά θα κάνουν να λάβουν υπ’ όψιν τους την βάρβαρη ανισορροπία που οδηγεί σε άγρια απελπισία δισεκατομμύρια άτομα σε ολόκληρο τον κόσμο. Αν συνεχισθεί η κατάσταση αυτή, τελικά το φράγμα θα σπάσει και τότε αλίμονο σ’ αυτούς που πιστεύουν ότι τα χρήματά τους θα τους σώσουν και θα συνεχίσουν να ζουν ανέμελοι κι ευτυχισμένοι. Την ημέρα εκείνη, δεν θα μπορούν να κρυφθούν πουθενά», προειδοποίησε ο Rivers Pitt, συνεργάτης των New York Times.
Το 1815 η μοίρα της Ευρώπης και όλου του κόσμου κρίθηκε στην πεδιάδα του Βατερλώ. Σήμερα το αλώνι της ιστορικής αναμέτρησης είναι το «παγκόσμιο χωριό» και το αληθινό αίνιγμα της ιστορίας θα απαντηθεί όταν αποφασίσουν οι καλοθρεμμένοι πολίτες της Αυτοκρατορίας να ξεσηκωθούν και να άρουν την συγκατάβασή τους στους Επικυρίαρχους.
Από το ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ, τ.211, Ιούλιος 2013
