Ιδού το ερώτημα που με βασανίζει και παιδεύει το νου μου το τελευταίο χρονικό διάστημα.
Θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας, διότι ο μόνος λόγος που παραμένω ακόμη στην ιερή πατρίδα μας είναι όλοι εσείς, όλοι οι συνάνθρωποί μου οι οποίοι αντιμετωπίζουν τα δικά τους προβλήματα τα οποία πηγάζουν από το ίδιο κοινωνικό σύστημα που μας ενώνει όλους. Έτσι ότι αφορά εσάς, αφορά και εμένα, και ότι αφορά εμάς, αφορά και εσένα που διαβάζεις το κείμενο μου.
Το ερώτημα λοιπόν παραμένει, να φύγω ή να μείνω ;
Ποια είναι η πατρίδα μου τελικά; Είναι αυτή που με έμαθε και με διαπαιδαγώγησε ως απόγονο των Ελλήνων ή εκείνη που στην συνέχεια της με έκανε ένα καταναλωτικό ζώο το οποίο καλύπτει τις ανάγκες της ύπαρξης του με ατομικές ευχαριστήσεις και υλικά αγαθά ;
Ποιοι είναι οι συμπολίτες μου; Είναι όλοι εκείνοι που ζουν και λειτουργούν σε ένα σύστημα που έχει ως σκοπό του την ευημερία και την ψυχική ολοκλήρωση, ή όλοι εκείνοι οι οποίοι κοιτάνε πώς να αποκομίσουν ατομικό κέρδος και να πατήσουν πάνω από το πτώμα του άλλου σε μία εκπολιτισμένη και τεχνολογικά προηγμένη ζούγκλα ;
Ποιο είναι το κράτος μου ; Είναι εκείνο το οποίο θα έπρεπε να θεσπίζει τις κατάλληλες δομές και να δημιουργεί τα ανάλογα πλαίσια έτσι ώστε όλοι μας να ζούμε αρμονικά, έχοντας ισχύ κρατική, και άμυνα ισχυρή, με απώτερο σκοπό την αναβίωση και την εξέλιξη του πολιτισμού των προγόνων μας ή είναι εκείνο το οποίο ως παράσιτο μας πίνει το αίμα και σε κάθε του ευκαιρία μας διαχωρίζει και μας εναντιώνει έτσι ώστε να μας εξουσιάζει ;
Σε ποιόν ανήκουμε άραγε; Στον ίδιο μας τον εαυτό, στην ίδια μας την οικογένεια, στην ίδια μας την πατρίδα ή είμαστε απλά αριθμοί και ανήκουμε σε βάσεις δεδομένων και φορολογικές λίστες και θα πρέπει να μας υπολογίζουν ή όχι, έτσι ώστε να βγαίνει το αποτέλεσμα της πράξεις όσων μας θεωρούν απλά νούμερα ;
Σκοπός των ερωτημάτων μου δεν είναι να ρίξω το ήδη ριγμένο ηθικό σας, ούτε να σας μαυρίσω την ψυχή με άλλο ένα κείμενο που αποπνέει απόγνωση.
Σκοπός μου είναι να σας δείξω πως υπάρχει απάντηση σε όλα τα ερωτήματα που έθεσα παραπάνω, η απάντηση είναι στην γνώση, στην σοφία, στην κριτική σκέψη, στην ηθική και στην συλλογικότητα που πρεσβεύουμε ως Έλληνες.
Πριν από μερικές δεκαετίες απολαμβάναμε όλα όσα οι πρόγονοί μας έπραξαν έτσι ώστε εμείς να ζούμε ελεύθεροι ή έστω να νομίζουμε ότι είμαστε. Κοιμόμασταν με τις πόρτες μας ξεκλείδωτες και τα καλοκαίρια αράζαμε στα μπαλκόνια μας έως ότου μας πάρει ο ύπνος, ακόμη και στις μεγάλες πόλεις που κτίσαμε, τα πράγματα ήταν ειρηνικά και αλληλέγγυα. Είχαμε την προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον, για μία καλύτερη ζωή που θα μας έβγαζε από τον πόλεμο και τον θάνατο που ρίχνουν στην πατρίδα μας συνεχώς, όσοι θέλουν να μας έχουν σε καταστολή.
Μας ξεγέλασαν όμως, ξεγέλασαν τους γονείς μας και εκείνοι εμάς στην συνέχεια, έκαναν τους ανθρώπους να θέλουν και άλλα, σαν να χρειαζόμασταν ποτέ κάτι περισσότερο από την πανέμορφη πατρίδα μας και την παρέα των συνανθρώπων μας, έκαναν τους ανθρώπους να αγαπούν τα ξένα αμάξια, τις τηλεοράσεις και τις πρόστυχες γυναίκες, έκαναν το μεσημεριανό και το βραδινό δείπνο να μοιάζει γελοιότητα σε σύγκρισή με ένα σουβλάκι και ένα φραπέ κάπου έξω.
Όλα όμως μπορούν να αλλάξουν και αυτό εξαρτάτε από εμάς, από τον καθένα και από όλους μαζί, διότι πρέπει όλοι μας να αντιληφθούμε ότι είμαστε ένα, ανήκουμε σε ένα σύμπαν, σε έναν πλανήτη, σε μία ανθρώπινη κοινωνία και όλοι επηρεάζουμε ο ένας το άλλον, είτε έμμεσα, είτε άμεσα.
Πολύς πόνος και ακόμη περισσότερος θάνατος έρχονται εις το μέλλον, τίποτα δεν προμηνύει την ζωή και την ευδαιμονία, ο κύριος λόγος όμως είναι διότι το έχουμε πιστέψει, έχουμε πιστέψει πως η καταστροφή είναι αναπόφευκτη πριν καν παλέψουμε για να την αποτρέψουμε, έχουμε πιστέψει πως έστω και μετά την πάλη μας τα πράγματα θα είναι ακόμη πιο δύσκολα, έτσι δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα εκτός από το να περιμένουμε την επόμενη χαοτική κοινωνική έκρηξη ώστε να εκτονωθούμε, έως ότου τελικά εξοντωθούμε.
Θα ήθελα να προτείνω σε όλους να ψάξουν μέσα τους, να ξαναθυμηθούν όλα τα πραγματικά όμορφα και αγνά πράγματα που ήθελαν ή έζησαν από όταν ήταν παιδιά έως σήμερα, να ξαναθυμηθούν τις μνήμες εκείνες που πηγάζουν όχι μόνο από την δική τους ζωή αλλά και από όλους όσους έζησαν πριν από αυτούς, ας κοιτάξουν τους οικείους τους στα μάτια και ας ξεκινήσουν και πάλι να βλέπουν σε αυτούς το πραγματικό τους πρόσωπο, την πραγματική τους ταυτότητα, ας βγουν έξω και ας αρχίσουν να στρέφουν το βλέμμα τους στα πράγματα που μπορούν να διορθώσουν, όχι σε όσα θα τους κάνουν να ξεφύγουν από την πραγματικότητα, υπάρχουν συνάνθρωποί μας οι οποίοι πεινάνε, διψάνε, πονάνε, δεν ήρθαν από άλλον πλανήτη αλλά πάντα υπήρχαν, απλά τώρα είναι περισσότεροι, τώρα δεν μπορείς παρά να τους δεις παντού, διότι τώρα φαίνεται το πραγματικό πρόσωπο της δήθεν πολιτισμένης κοινωνίας μας.
Και για να μην σας αφήσω με την πορεία, δεν πάω πουθενά, θα μείνω εδώ, μαζί σας, πλάι σας, όσο σκατά και αν γίνουν τα πράγμα στην συνέχεια, διότι όσο και αν αλλάξαμε, όσα άσχημα πράγματα και αν μας παραπλάνησαν να κάνουμε για να ξεχάσουμε, εγώ θυμάμαι και είμαι σίγουρος ότι θυμάστε και εσείς, όλοι ξέρουμε ποιοι είμαστε και για το τι είμαστε ικανοί . Θα μείνω εδώ λοιπόν και θα παλέψω, δεν φοβάμαι τον θάνατο, διότι ήμουν ήδη νεκρός, είχε πεθάνει η ψυχή μου και αισθανόμουν μόνος, ακόμη και όταν βρισκόμουν με πολλούς γύρω μου, τώρα όμως αντιλαμβάνομαι ότι αντιλαμβάνεστε και εσείς, δηλαδή ότι πρέπει να ξαναγεννηθούμε, πρέπει να γίνουμε και πάλι Έλληνες άνθρωποι.
Δημήτρης
