Το Βερολίνο υποτιμά τις πολιτικές συνέπειες της επέκτασης των αντιγερμανικών αισθημάτων σε πολλές, πολλές δεκάδες εκατομμύρια Ευρωπαίων πολιτών
Πολύ ισχυρότερος είναι ο αντιγερμανισμός σήμερα σε πολλές χώρες της Ευρώπης από τον αντιαμερικανισμό. Ακόμη και σε μια χώρα παραδοσιακά αντιαμερικανική όπως η Ελλάδα, το μίσος εναντίον της Γερμανίας από το οποίο διακατέχεται σύσσωμος ο πληθυσμός της χώρας μας έχει φτάσει σε πρωτοφανή ένταση για τα εβδομήντα χρόνια που έχουν κυλήσει από το τέλος της ναζιστικής Κατοχής. Πολύ περισσότερο αντιγερμανικά παρά αντιαμερικανικά αισθήματα έχουν σήμερα οι Ελληνες όλων των πολιτικών πεποιθήσεων, από την άκρα Αριστερά έως τη Δεξιά.
Αιτία φυσικά είναι η εδραιωμένη πεποίθηση του ελληνικού λαού ότι οι Γερμανοί είναι αυτοί που επέβαλαν την ολέθρια πολιτική των μνημονίων εναντίον της Ελλάδας, μία πολιτική που καταποντίζει την οικονομία της χώρας και εξαθλιώνει το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων. Ανάλογο μίσος κατά των Γερμανών για την ίδια αιτία αισθάνονται και οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί, οι Ιταλοί, οι Κύπριοι - σε όλο και μεγαλύτερο ποσοστό ακόμη και οι Γάλλοι.
Το αντιγερμανικό στρατόπεδο στους κόλπους της Ευρωζώνης και της ΕΕ διαρκώς διευρύνεται, καθώς προσχωρούν σε αυτό αφενός περισσότερες χώρες και αφετέρου όλο και ευρύτερα κοινωνικά στρώματα πολλών κρατών. Χώρες και λαοί αναζητούν μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα για να της αναγνωρίσουν τον ρόλο του ηγέτη του αντιγερμανικού στρατοπέδου αντίστασης στην πολιτική του Βερολίνου. Προσβλέπουν στη Γαλλία. Απογοητεύονται συνεχώς τη μια από τον Σαρκοζί την άλλη από τον Ολάντ, αλλά πάντα ελπίζουν, έχοντας τη βεβαιότητα ότι αν οι Γάλλοι τεθούν επικεφαλής, οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί θα συμπαραταχθούν με το Παρίσι.
Το ζήτημα δεν είναι μόνο αν θα υλοποιηθούν αυτές οι προσδοκίες των Ευρωπαίων του Νότου, αν και αυτό είναι σίγουρα το σημαντικότερο. Δεν στερείται, όμως, καθόλου σημασίας το γεγονός ότι διακόσια εκατομμύρια Ευρωπαίοι ψάχνουν να βρουν ηγέτη του αντιγερμανικού μετώπου. Δεν είμαστε βέβαιοι ότι η Μέρκελ, οΣόιμπλε και οι υπόλοιποι Γερμανοί ηγέτες έχουν συνειδητοποιήσει βαθιά πόσο επιζήμιο είναι αυτό για τη Γερμανία και απλώς αδιαφορούν για το αντιγερμανικό μίσος από αλαζονεία ή επειδή γνωρίζουν ότι η οικονομική ελίτ της Γαλλίας είναι απολύτως εξαρτημένη από το Βερολίνο, καθώς μισό αιώνα τώρα η Γαλλία λυμαίνεται ως παράσιτο τη γερμανική οικονομία.
Η φυλετική υπεροψία των Γερμανών έναντι όλων των άλλων ευρωπαϊκών λαών, η Δεξιά ιδεολογία της γερμανικής κυβέρνησης και ο τόσο προσφιλής στους Γερμανούς μηχανιστικός τρόπος σκέψης δεν τους επιτρέπουν τη γρήγορη κατανόηση της τεράστιας ζημιάς που υφίσταται η Γερμανία από τη σταδιακή αναβίωση της ψυχολογίας των μετώπων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στις συνειδήσεις πολλών, πολλών δεκάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων που υποτίθεται ότι σήμερα είναι εταίροι τους στην ΕΕ και την Ευρωζώνη. Πανηγυρίζουν και χαίρονται οι Γερμανοί όσο αυτοί κερδίζουν από την καταβαράθρωση των πιο αδύναμων εταίρων τους που χρησιμοποιούν το ευρώ. Νομίζουν ότι δεν έχει καμία πρακτική πολιτική ή οικονομικήσυνέπεια η πεποίθηση εκατομμυρίων πολιτών ότι η Μέρκελ με το ευρώ πέτυχε αυτό που απέτυχε να κάνει ο Χίτλερ με τα τανκς - να καθυποτάξει ολόκληρη την Ευρώπη! Σφάλλουν, όπως θα αποδειχθεί πολύ συντομότερα από όσο φαντάζονται.
Η αλήθεια είναι πως το γεγονός ότι οι Γερμανοί ηγέτες συζητούν με εθελόδουλους πολιτικούς ηγέτες, οι οποίοι πρόθυμα υπακούουν ασυζητητί σε οποιαδήποτε απαίτηση του Βερολίνου, δεν τους βοηθά να αντιληφθούν την έκταση της οργής και του μίσους που προκαλεί η πολιτική που επιβάλλουν στην ΕΕ. Τα δεκάδες εκατομμύρια Ευρωπαίων, που σήμερα τρέφουν όλο και πιο βίαια αντιγερμανικά αισθήματα, δεν είναι ούτε άνθρωποι των Αμερικανών, ούτε αριστεριστές, ούτε τεμπέληδες που ενοχλήθηκαν επειδή οι Γερμανοί έπαψαν δήθεν να τους χρηματοδοτούν για να κάθονται, να παίζουν τάβλι και να πίνουν ούζα.
Η συντριπτική πλειονότητά τους δεν είχε ποτέ αντιγερμανικές προκαταλήψεις. Αντιθέτως, πολλοί από αυτούς θαύμαζαν και χειροκροτούσαν δημοσίως στην Ελλάδα και σε ολόκληρη τη Γηραιά Ηπειρο το 2003 τον σοσιαλδημοκράτη Γερμανό Σρέντερ και τον δεξιό Γάλλο Σιράκ, όταν όρθωναν το πολιτικό ανάστημά τους και έκαναν υπερήφανους τους Ευρωπαίους ξεστομίζοντας αποφασιστικό «Οχι» στις ΗΠΑ που τους πίεζαν να συμμετέχουν στην εισβολή υποδούλωσης του Ιράκ, την ώρα που η Αγγλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία συμπεριφέρονταν σαν δούλοι της Ουάσιγκτον. Προφανώς, όμως, όλα αυτά αφήνουν εντελώς αδιάφορο τον Σόιμπλε, ο οποίος ήρθε να επιθεωρήσει ως «γκαουλάιτερ» τα αποτελέσματα της ολέθριας για τους Ελληνες πολιτικής του, με φόντο την Ακρόπολη.
