Του Στυλιανού Συρμογλου
Δεν θα σταθώ στο σημερινό πομφολυγώδες διάγγελμα του πρωθυπουργού, με το οποίο ανακοίνωσε τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση από το 23% στο 13%, σκιαγραφώντας με την πολιτική του φλυαρία μια κατάσταση οικονομικής προόδου, που μάλλον έχει να κάνει με την "πραγματικότητα" ενός άλλου κράτους και μιας άλλης κοινωνίας.
Το πρωθυπουργικό "διάγγελμα", μια πρακτική σχεδόν άγνωστη στις προηγμένες κοινωνίες με δημοκρατικές δομές και "γνωστή" σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, εξυπηρετεί επικοινωνιακές σκοπιμότητες. Και, βέβαια, "διευκολύνει" τη σημερινή υπερψήφιση του επονείδιστου φορολογικού πολυνομοσχεδίου από τους αβούλευτους βουλευτές της συνασπισμένης κυβερνητικής απάτης...
Και δεν πρέπει να "παρεξηγηθεί" η "άτσαλη" διαρροή της πρωθυπουργικής ύβρεως κατά τη διάρκεια του "πομπώδους" διαγγέλματος, γιατί υποθέτω ότι εκτραχηλίστηκε υβρίζοντας καπηλικώς, επειδή εκνευρίστηκε με την "κατάντια" του εαυτού του να εκτροχιάζεται σε τέτοια ψευδολογία, σε μια υποψία της στιγμής που είχε να κάνει με την αυτοσυνειδησία του...
Ας αντιμετωπιστεί λοιπόν με "κατανόηση" για την αγροικία του. Δεν πρέπει, ωστόσο, να αντιμετωπιστεί με κατανόηση για την περιφρόνησή του στην αλήθεια των πραγμάτων. Για την εμμονή του να βλέπει την κοινωνία ως μέσον για τις πολιτικές του επιδιώξεις. Και να επιμένει στη θεσμοθετημένη καταπίεση της εξουσίας, που οδηγεί στην έννοια μιας κοινωνίας εκτός δικαίου, με το τυραννικό επακόλουθο της αποσυθετικής αυθαιρεσίας των ολίγων, που συνεπάγεται η εξουσία του δικαιώματος επί του δικαίου.
Δεν απαιτείται ιδιαίτερη οξύνοια, για να αντιληφθεί κανείς ότι μια τέτοια στάση του πρωθυπουργού αποτελεί την πεμπτουσία της ανελευθερίας. Με τα κυβερνητικά ψέματα, ανενεργούν και οι θεσμοί ως φορείς αξιών. Επακόλουθον; Η αλόγιστη διαπερατότητα μεταξύ των κοινωνικών στρωμάτων, χωρίς όρια και μέτρα, που εμφανίζεται ως "δημοκρατία", ενώ δεν είναι παρά μια επικίνδυνη "μεταξίωση¨", που τείνει ραγδαίως σε "απαξίωση" και μετατροπή των πάντων σε "ανταλλάξιμες αξίες".
Αν στα παραπάνω προσθέσουμε και το ισχυρότερο παραισθησιογόνο της ελληνικής κοινωνίας, που είναι τα ΜΜΕ, τότε το κοινωνικό σύνολο τροφοδοτείται με τις πλέον επικίνδυνες αυταπάτες, που υποκαθιστούν τον λογικό βίο με το λογικόμορφο επεισόδιο, συρρικνώνοντας το χρόνο χάριν της "επικαιρότητας", υψώνοντας σινικό τείχος μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος και συντρίβοντας κάθε αναγωγή στο ιστορικό και μετατρέποντας τον πολίτη σε homunculus (ανθρωπάκι).
Και σε πολίτες "ανθρωπάκια" απευθύνθηκε σήμερα ο Αντώνης Σαμαράς με αφετηρία το ψέμα και την ημι-μάθεια, η οποία δεν είναι μόνο εμπόδιο στην πρόοδο και τη θεραπεία των υπό της αμαθείας προξενουμένων δεινών, αλλά προκαλεί επιπλέον και την απάτη. Η τελευταία οδηγεί τις κοινωνίες στις συμφορές.
Εχουμε όμως όλοι ευθύνη. Γιατί σ' αυτό τον τόπο της ομορφιάς, αλλά και των εκκωφαντικών θορύβων, με τις μονοχρωμίες να εξοβελίζουν τις πολυχρωμίες, οι ευθύνες εκφράζονται και αναλαμβάνονται απλώς με "λεβέντικα" συνθήματα. Από Ηρακλείς του κατεστημένου. Από Πιλάτους που μιλάνε για την "ισότητα" του τελικού αποτελέσματος, για "ανάπτυξη" και για τόσα άλλα εύηχα...Και τα περιμένουμε με παθητική υπομονή υπό αφόρητο καύσωνα, σε μια έρημο πράξεων και σε μια ερειπωμένη κοινωνία.
Mας παραπλανούν συνήθως με τα μελλούμενα που δεν θα έρθουν και μας παίρνουν τα παρόντα. Μήπως τελικά μας αρέσει η αυταπάτη;
Το πρωθυπουργικό "διάγγελμα", μια πρακτική σχεδόν άγνωστη στις προηγμένες κοινωνίες με δημοκρατικές δομές και "γνωστή" σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, εξυπηρετεί επικοινωνιακές σκοπιμότητες. Και, βέβαια, "διευκολύνει" τη σημερινή υπερψήφιση του επονείδιστου φορολογικού πολυνομοσχεδίου από τους αβούλευτους βουλευτές της συνασπισμένης κυβερνητικής απάτης...
Και δεν πρέπει να "παρεξηγηθεί" η "άτσαλη" διαρροή της πρωθυπουργικής ύβρεως κατά τη διάρκεια του "πομπώδους" διαγγέλματος, γιατί υποθέτω ότι εκτραχηλίστηκε υβρίζοντας καπηλικώς, επειδή εκνευρίστηκε με την "κατάντια" του εαυτού του να εκτροχιάζεται σε τέτοια ψευδολογία, σε μια υποψία της στιγμής που είχε να κάνει με την αυτοσυνειδησία του...
Ας αντιμετωπιστεί λοιπόν με "κατανόηση" για την αγροικία του. Δεν πρέπει, ωστόσο, να αντιμετωπιστεί με κατανόηση για την περιφρόνησή του στην αλήθεια των πραγμάτων. Για την εμμονή του να βλέπει την κοινωνία ως μέσον για τις πολιτικές του επιδιώξεις. Και να επιμένει στη θεσμοθετημένη καταπίεση της εξουσίας, που οδηγεί στην έννοια μιας κοινωνίας εκτός δικαίου, με το τυραννικό επακόλουθο της αποσυθετικής αυθαιρεσίας των ολίγων, που συνεπάγεται η εξουσία του δικαιώματος επί του δικαίου.
Δεν απαιτείται ιδιαίτερη οξύνοια, για να αντιληφθεί κανείς ότι μια τέτοια στάση του πρωθυπουργού αποτελεί την πεμπτουσία της ανελευθερίας. Με τα κυβερνητικά ψέματα, ανενεργούν και οι θεσμοί ως φορείς αξιών. Επακόλουθον; Η αλόγιστη διαπερατότητα μεταξύ των κοινωνικών στρωμάτων, χωρίς όρια και μέτρα, που εμφανίζεται ως "δημοκρατία", ενώ δεν είναι παρά μια επικίνδυνη "μεταξίωση¨", που τείνει ραγδαίως σε "απαξίωση" και μετατροπή των πάντων σε "ανταλλάξιμες αξίες".
Αν στα παραπάνω προσθέσουμε και το ισχυρότερο παραισθησιογόνο της ελληνικής κοινωνίας, που είναι τα ΜΜΕ, τότε το κοινωνικό σύνολο τροφοδοτείται με τις πλέον επικίνδυνες αυταπάτες, που υποκαθιστούν τον λογικό βίο με το λογικόμορφο επεισόδιο, συρρικνώνοντας το χρόνο χάριν της "επικαιρότητας", υψώνοντας σινικό τείχος μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος και συντρίβοντας κάθε αναγωγή στο ιστορικό και μετατρέποντας τον πολίτη σε homunculus (ανθρωπάκι).
Και σε πολίτες "ανθρωπάκια" απευθύνθηκε σήμερα ο Αντώνης Σαμαράς με αφετηρία το ψέμα και την ημι-μάθεια, η οποία δεν είναι μόνο εμπόδιο στην πρόοδο και τη θεραπεία των υπό της αμαθείας προξενουμένων δεινών, αλλά προκαλεί επιπλέον και την απάτη. Η τελευταία οδηγεί τις κοινωνίες στις συμφορές.
Εχουμε όμως όλοι ευθύνη. Γιατί σ' αυτό τον τόπο της ομορφιάς, αλλά και των εκκωφαντικών θορύβων, με τις μονοχρωμίες να εξοβελίζουν τις πολυχρωμίες, οι ευθύνες εκφράζονται και αναλαμβάνονται απλώς με "λεβέντικα" συνθήματα. Από Ηρακλείς του κατεστημένου. Από Πιλάτους που μιλάνε για την "ισότητα" του τελικού αποτελέσματος, για "ανάπτυξη" και για τόσα άλλα εύηχα...Και τα περιμένουμε με παθητική υπομονή υπό αφόρητο καύσωνα, σε μια έρημο πράξεων και σε μια ερειπωμένη κοινωνία.
Mας παραπλανούν συνήθως με τα μελλούμενα που δεν θα έρθουν και μας παίρνουν τα παρόντα. Μήπως τελικά μας αρέσει η αυταπάτη;
