Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, είπε ο Ιησούς στην επί του ‘Ορους ομιλία (σύμφωνα τουλάχιστο με τον Ματθαίο, γιατί κατά τον Λουκά είπε το, πιο «κομμουνιστικό», μακάριοι οι πτωχοί).
Γεγονός είναι ότι, όλο και περισσότερο, ζώντας στους καιρούς του Μνημονίου, μούρχεται στο μυαλό η κατά Ματθαίο φράση και την επαναλαμβάνω σε όσους με ρωτάνε αν είμαι καλά. Συνειδητοποιώ απελπισμένος ότι δεν έχουμε μόνο να κάνουμε με βαθειά, ακραία διαδικασία αντικειμενικής, υλικής αποσύνθεσης και καταστροφής ενός ‘Εθνους. Αλλά και με διαδικασία πνευματικής, ψυχικής, ηθικής αποσύνθεσης. Παραμένει έτσι ανοιχτό θέμα, αν η αντικειμενική καταστροφή θα προκαλέσει τελικά μια σωτήρια έγερση ή τον θάνατο (μπορεί και αυτοκτονία) του υποκειμένου. Κάποιος έγραψε «όταν δεν μπορείς να ζήσεις όπως σκέφτεσαι, καταλήγεις να σκέφτεσαι όπως ζεις». Στη «Δίκη», το μεγάλο έργο του Κάφκα, που είναι must για μνημονιακούς καιρούς, ο κατηγορούμενος στο τέλος αποδέχεται χωρίς αντίσταση την αυθαίρετη εκτέλεσή του από ένα αυθαίρετο Δικαστήριο (Τρόικα θα το λέγαμε σήμερα).
‘Ετσι φτάσαμε σήμερα στην Ελλάδα στο σημείο, στον δημόσιο πολιτικό λόγο, όχι να συζητάμε για ποιο λόγο ξεπουλάμε (σε εξωφρενικά χαμηλές τιμές) στρατηγικούς οικονομικούς τομείς, χωρίς τον έλεγχο και τη χρήση των οποίων δεν θα υπάρξει Ελλάδα, και σε συνθήκες μάλιστα μη βιωσίμου χρέους (δηλαδή οξύνοντας και όχι αμβλύνοντας το πρόβλημα χρέους που αντιμετωπίζουμε), αλλά γιατί δεν μπορούμε να τους ξεπουλήσουμε! Στην δε Κύπρο, ο κ. Αναστασιάδης βιάζεται να ολοκληρώσει την καταστροφή του κράτους του – σύμφωνα με πολύ αξιόπιστες πληροφορίες από τη Νέα Υόρκη διαβίβασε ήδη νέες, ακόμα πιο υποχωρητικές προτάσεις (ναι, μπορεί να γίνει κι αυτό) για το κυπριακό, εν αγνοία του Εθνικού Συμβουλίου. Στην Κύπρο, όπως και στην Ελλάδα, είναι τόσο απίστευτα αυτά που κάνουν ο ιθύνοντες, ώστε οι πολίτες δεν μπορούν/θέλουν να πιστέψουν ότι γίνονται.
Γιατί ο Πούτιν εξοργίστηκε με την Αθήνα
Ρώσος αξιωματούχος του ενεργειακού τομέα, στον οποίο θέσαμε τα ερωτήματα για την κατάληξη της υπόθεσης ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ μας έδωσε τη δική του εκδοχή, μια εκδοχή πολύ διαφορετική από αυτή που υποστηρίζει η κυβέρνηση. Μας εξήγησε δια μακρών τα προβλήματα των χρεών προς τη ΔΕΠΑ, της άρνησης του ελληνικού κράτους να εγγυηθεί την αποπληρωμή τους, της μη ενεργοποίησης της Αθήνας σε επίπεδο ΕΕ για να καμφθούν οι αντιρρήσεις της Επιτροπής Ανταγωνισμού, του μη ξεκάθαρου νομικού διαχωρισμού μεταξύ ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ και υπερασπίστηκε την επιλογή Πούτιν να περιοριστεί στον λόγο του και να μην υπογράψει από τώρα σύμβαση για τις μελλοντικές τιμές αερίου προς την Ελλάδα. Αλλά το κύριο ζήτημα, μας είπε, δεν ήταν η ΔΕΠΑ, που στην πραγματικότητα είναι «ένα γραφείο» και η αξία της εξαρτάται από την παροχή ρωσικού αερίου. Το όντως στρατηγικό θέμα είναι η ΔΕΣΦΑ. Κι ενώ είχαμε διάφορες διαβεβαιώσεις ότι εκεί το παιχνίδι θα παιζόταν τίμια, αντιληφθήκαμε ότι η Αθήνα έδινε διαρκείς διαβεβαιώσεις, με αποκορύφωμα το ταξίδι στο Μπακού, προς τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, το Ισραήλ και το Αζερμπαϊτζάν, ότι η ΔΕΣΦΑ, που ελέγχει τις υποδομές αερίου, δεν θα καταλήξει σε καμία περίπτωση στη Ρωσία».
Ο ίδιος αξιωματούχος συνέχισε: «Ο κ. Πούτιν δέχτηκε τον κ. Σαμαρά πριν τις εκλογές του 2012 και ήταν πολύ σαφής μαζί του. Του είπε «καταλαβαίνω τις δυσκολίες σου, καταλαβαίνω απολύτως τις πιέσεις που ενδεχομένως δέχεστε. Αν θέλετε να συνεργαστούμε, ελάτε να δούμε τι θα κάνουμε, πως μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε. Αν δεν θέλετε πάλι, έχει καλώς. Αλλά θέλουμε να ξέρουμε τι μας γίνεται και τι κάνουμε». Επέτρεψε μάλιστα να δημοσιευθούν φωτογραφίες μαζί του, μια μορφή διακριτικής υποστήριξης. Η απάντηση Σαμαρά ήταν θετική, η συνέχεια όμως όχι».
Ο ίδιος αξιωματούχος υπενθυμίζει δήλωση του κ. Πούτιν την περασμένη άνοιξη, ότι «Θα πρέπει να γίνει μάθημα στην Ελλάδα η κυπριακή κρίση και να προσέξουν ιδιαίτερα την κατάληξη του διαγωνισμού των εταιρειών ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ στην Ελλάδα όπου η Ρωσία έχει προσφέρει το μεγαλύτερο τίμημα».
‘Όχι στη Ρωσία, ναι στην Τουρκία!
Ελληνικοί κυβερνητικοί κύκλοι υποστηρίζουν ότι δεν ξέρουν τι έγινε, ότι φταίνε οι Βρυξέλλες, ενώ πιο περιφερειακά, ισχυρίζονται ότι τα βρήκαν οι Αμερικανοί με τους Ρώσους, μέχρι ότι πήραν ανταλλάγματα στη Συρία, ότι έπαψαν να ενδιαφέρονται για την Ελλάδα (!!!) και δεν ξέρω τι άλλη θεωρία. Είναι δύσκολο φυσικά να γνωρίζει κανείς όλες τις λεπτομέρειες τόσο κρίσιμων διαπραγματεύσεων. Αλλά δύο πράγματα δεν επιδέχονται αμφισβήτηση σχετικά με τις ελληνορωσικές σχέσεις και έχουν αποδειχθεί με συντριπτικό τρόπο σε άπειρες περιπτώσεις τα τελευταία 25 χρόνια και επί Γέλτσιν και επί Πούτιν (S300, Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, South Stream, θωρακισμένα κλπ):
- α) η Ρωσία θέλει πάρα πολύ σχέσεις με την Ελλάδα και την Κύπρο, κάτι που δεν θέλουν οι ΗΠΑ, που θα προτιμούσαν, αν μπορούσαν, να διακόψουν και την ταχυδρομική επικοινωνία Ελλάδας-Ρωσίας και Κύπρου-Ρωσίας,
- β) οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν ένα βαθμό εξάρτησης και υποτέλειας που δεν επιτρέπει την ευόδωση ουδενός ελληνορωσικού σχεδίου. Και την Τουρκία πίεσαν ασφυκτικά οι Αμερικανοί να μη γίνει ο αγωγός Blue Stream, και η Τουρκία είναι χώρα εξαρτημένη, και οι δικοί της πολιτικοί βρήκαν μπελά (Γιλμάζ και αργότερα κεμαλιστές στρατιωτικοί), αλλά η Τουρκία τον έφτιαξε τελικά τον αγωγό!
Σε ό,τι αφορά εξάλλου τη Συρία και τις αμερικανορωσικές σχέσεις, μόνο χειρότερο δεν θα μπορούσε να είναι το κλίμα. Σε αντίθεση με τη Λιβύη, η Μόσχα αποφάσισε ότι δεν θα αφήσει τη Συρία, γεγονός που, μαζί με τη συνδρομή της λιβανικής Χεζμπολά και του Ιράν στον ‘Ασαντ του επέτρεψε να κρατήσει και να νικάει στον πόλεμο. Την ίδια ώρα, η απομάκρυνση Σουρκώφ από το Κρεμλίνο και η επίθεση Πούτιν στην ολιγαρχία δείχνουν να επιβεβαιώνουν τη «σκλήρυνση», «ριζοσπαστικοποίηση» της ρωσικής πολιτικής. Αν υπήρχαν εθνικές ηγεσίες σε Ελλάδα-Κύπρο και είχαν σχέδιο σωτηρίας του ελληνικού λαού και των δύο κρατών του, θα μπορούσαν να εκμεταλλευθούν επιδέξια το «ξύπνημα» της «ρωσικής αρκούδας»
Με τούτα και με κείνα έχουμε μείνει με τους Αζέρους να διεκδικούν έναντι εξευτελιστικού τιμήματος τη ΔΕΣΦΑ. ‘Εχουμε ξαναγράψει στα Επίκαιρα για το θέμα αυτό. Το Αζερμπαϊτζάν είναι στρατηγική προέκταση της Τουρκίας. Είναι δυνατόν, είναι λογικό η Ελλάδα να παραχωρήσει στην Τουρκία τον έλεγχο των ενεργειακώντης υποδομών; Να γιατί ξεκινήσαμε αυτό το άρθρο εκφράζοντας την απογοήτευση και την απελπισία μας για τις πιθανότητες σωτηρίας του ελληνικού λαού από την (πολύ χειρότερη όσων ήδη συνέβησαν) τραγωδία που ετοιμάζεται.
ΕΡΤ όπως Ελλάδα
Είναι αλήθεια βέβαια, ότι κάπου-κάπου εμφανίζονται σημεία αισιοδοξίας, όπως π.χ. η γενική «εξέγερση» για την ΕΡΤ. Το λέμε όχι γιατί την θεωρούμε υπόδειγμα ενημέρωσης, αλλά γιατί θεωρούμε δημοκρατικά-εθνικά απαράδεκτο να μένει η χώρα, έστω και μια μέρα, στο έλεος μιας δράκας επιχειρηματικών-τραπεζικών συμφερόντων, που οργάνωσαν, εδώ και 25 χρόνια, μια επιχείρηση αποβλάκωσης-εκβαρβαρισμού του ελληνικού λαού. Η βύθιση όλου του δημοσιογραφικού κλάδου σε καθεστώς τεράστιας ανεργίας και ανασφάλειας εξάλλου, θα αποτελειώσει την όποια, ήδη πολύ περιορισμένη, διάθεση/ δυνατότητα των δημοσιογράφων να αντισταθούν κάπως, κάπου-κάπου, στην προσπάθεια χρήσης τους για σκοπούς χειραγώγησης.
Στην πραγματικότητα, το κλείσιμο της ΕΡΤ είναι μικρογραφία του όλου προγράμματος που εφαρμόζεται, προγράμματος που αφαιρεί από την ελληνική κοινωνία τους όρους αναπαραγωγής της, από την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία τις οικονομικές προϋποθέσεις ύπαρξής της, μετατρέποντας το ελληνικό κράτος σε «αποικία χρέους» (τα ίδια και χειρότερα ισχύουν για την Κύπρο). Κλείνουν την ΕΡΤ γιατί κλείνουν την Ελλάδα.
Η «εξέγερση» αποδεικνύει ότι μπορεί να ανατραπεί το εφαρμοζόμενο πρόγραμμα αν κινητοποιηθεί ο ελληνικός λαός. Αλλά για να γίνει αυτό επιτυχώς, να μην οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή, χρειάζεται σοβαρό πρόγραμμα, ψυχωμένη ηγεσία, διεθνείς συμμαχίες και αλήθεια, αλήθεια, αλήθεια…
Η πρωτοφανής έκταση εξάλλου των διεθνών αντιδράσεων, δείχνει τι θα μπορούσαμε να έχουμε πετύχει αν ενημερώναμε σοβαρά την Ευρώπη κι όλο τον κόσμο για το τι ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα, στην οικονομία, τα σχολεία, τα νοσοκομεία της, ως αποτέλεσμα προγράμματος οικονομικής εξόντωσης της χώρας και γενοκτονίας του λαού της. ‘Εστω και σήμερα, δεν είναι αργά.
