Οταν ο Ελληνας πρωθυπουργός, από τις πλέον προβεβλημένες προσωπικότητες της δεξιάς πτέρυγας στην Κεντροδεξιά, μιλούσε εν μέσω της κρίσης μετά το μπλακάουτ στην ΕΡΤ σε συνέδριο Ελλήνων επιχειρηματιών, προέβη σε έναν κρίσιμο διαχωρισμό. Αυτόν του κράτους από το δημόσιο συμφέρον. Μίλησε συγκεκριμένα για δημόσια τηλεόραση και όχι κρατική τηλεόραση. Με την προσέγγιση αυτή το δημόσιο συμφέρον δεν εξυπηρετείται από τη λειτουργία του κράτους, αλλά προφανώς από κάτι άλλο. Ισως την ευρωπαϊκή υπερδομή και γραφειοκρατία. Αλλά, αν σε μια χώρα απορρίψουμε την έννοια, όχι στη θεωρία αλλά στην πράξη του έθνους-κράτους, που αποτελεί τον θεμέλιο λίθο οποιασδήποτε δεξιάς άρα εθνοκεντρικής προσέγγισης, θα πρέπει να μιλάμε για περιοχές ή ομόσπονδα κρατίδια περιορισμένης αρμοδιότητας αυτοδιοίκησης. Περιοχές μιας υπερδομής, που έχει την έδρα της στις Βρυξέλλες και το κέντρο των αποφάσεων στο Βερολίνο. Αρα με την έννοια αυτή το δημόσιο συμφέρον των Ελλήνων εξυπηρετείται από τη διοίκηση την ευρωπαϊκή και όχι την κρατική υπόσταση της ίδιας της Ελλάδας.
Φυσικά ο κ. Σαμαράς θέλησε με τον διαχωρισμό αυτόν, στη βάση του καυτού θέματος της επικαιρότητας εκείνο το απόγευμα, να διαχωρίσει τη λειτουργία της δημοσίας τηλεόρασης από το πελατειακό κράτος που συνεχίζει να λειτουργεί στην Ελλάδα από το 1950 έως σήμερα. Υποστηρίζοντας ένα μεταρρυθμιστικό σχέδιο που έχει τη βάση του στο πρόγραμμα των Μνημονίων και επιζητεί τη συγκρότηση ενός νέου κράτους πέρα από τα κόμματα υπέρ της εξυπηρέτησης του δημόσιου συμφέροντος των Ελλήνων, υπό την ευρωπαϊκή προσέγγιση.
Από εδώ και πέρα αρχίζουν τα δύσκολα. Ειδικά με την τακτική του «ξαφνικού θανάτου», που δεν εφαρμόστηκε μόνο στην ΕΡΤ αλλά θα αποτελέσει την ίδια νομική βάση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου που αφορά την ΕΡΤ για τον «ξαφνικό θάνατο» νοσοκομείων, σχολείων, αργότερα στρατοπέδων, εργοστασίων πολεμικού υλικού, φορέων των βασικών λειτουργιών του κράτους ή του ευρύτερου τομέα. Ακόμη και το υπουργείο Οικονομικών μπορεί στο μεγαλύτερο μέρος του να καταργηθεί, με μια διεθνή λογιστική εταιρία και δύο εισπρακτικές, ενδεχομένως και εγχώριες, να αναλάβουν το Λογιστήριο του Κράτους και τον εντοπισμό και συγκέντρωση των φόρων. Το κριτήριο για τις αποφάσεις αυτές στην ουσία δεν είναι κάποιο εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης του ελληνικού κράτους, προκειμένου αυτό να κοστίζει λιγότερο και να λειτουργεί καλύτερα. Αλλά των λογιστικών υποχρεώσεων που έχουν οι Ελληνες απέναντι στους δανειστές, στο παράλογο και απολύτως ατυχές πλέγμα των Μνημονίων και των μεσοπρόθεσμων πακέτων εφαρμοστικών νόμων που τα ακολούθησαν. Επίσης, του τελικού σταδίου της λεηλασίας του εθνικού κράτους των Ελλήνων στα εμπράγματα δικαιώματα που έχει από τη συγκρότησή του.
Ετσι όμως, από τη μια το κράτος ακρωτηριάζεται και από την άλλη οι μνημονιακές κυβερνήσεις, ασχέτως σύνθεσης και προσώπων, μετατρέπονται σε διοικητικούς μηχανισμούς εκκαθάρισης, εν λειτουργία, του κράτους των Ελλήνων, υπάλληλες των μεσαίων στελεχών της γραφειοκρατίας της τρόικας. Ταυτόχρονα, το Κοινοβούλιο έχει πάψει να έχει ουσιαστικό ρόλο στις αποφάσεις, αφού από τη μια με τα μεσοπρόθεσμα και από την άλλη με τα προεδρικά διατάγματα δεν έχει πλέον αρμοδιότητες.
Μετατρέπεται, μάλιστα, όσο περνά ο καιρός σε κάτι σε «τσίρκο Μεντράνο» ή σε «θορυβώδες μεσημεριανάδικο» των προηγούμενων δεκαετιών. Οι κυβερνήσεις μετά το 2010 μοιάζουν στην κυριολεξία φαστ φουντ. Αυτό είναι φυσικό, αφού οι πολιτικοί δεν σκέφθηκαν ότι, αν παραχωρήσουν το εθνικό κράτος και το δημόσιο συμφέρον των Ελλήνων, δεν θα έχουν κανέναν λόγο να είναι χρήσιμοι, παρά μόνον για να παρίστανται στις εξελίξεις…
