Του Μιχάλη Τζανάκη
Τρία χρόνια τώρα προσπαθώ μιλώντας, γράφοντας, μαλώνοντας ενίοτε, ν’ αποδείξω πως δεν είμαι «μνημονιακός ελέφαντας» και να διατρανώσω την πίστη μου ότι οδηγούμαστε στην απόλυτη καταστροφή. Άλλοτε με αλληγορίες, άλλοτε με σαρκασμό, κάποιες φορές εμμέσως κι άλλοτε άμεσα προσπαθώ να μεταφέρω σ’ ένα στενό ή ευρύ κύκλο ανθρώπων κάποιους προβληματισμούς μου για το μέλλον γενικότερα και ειδικότερα. Λοιδορώντας, επιτιμώντας, καγχάζοντας, απαξιώνοντας μέσω της άπειρης ή αδέξιας γραφίδας μου, για να πετύχω άραγε τι; «καλά τα λες, αλλά ποιος σε ακούει;», «πες τα χρυσόστομε», «τι βλακείες πάλι γράφεις;» και άλλα θετικά ή αρνητικά σχόλια, που με βγάζουν απ’ το βασικό στόχο μου, που δεν είναι άλλος απ’ το να φωνάξω μ’ όση δύναμη μπορώ να έχω «σταματήστε απατεώνες να μαδάτε μια χώρα».
Μου φταίνε οι πάντες και τα πάντα σε σημείο να μου ‘χουν γίνει ανυπόφοροι ακόμα κι οι φυσιογνωμίες τους, αφού νιώθω να μου προσβάλλουν την όποια αισθητική μου έχει απομείνει. Νιώθω να ‘χουν καταργηθεί τον τελευταίο καιρό η λογική, η αριθμητική, η έννοια της νεοελληνικής γλώσσας, η δημοκρατία, η ελευθερία και την ίδια ώρα να γράφω-καλή ώρα κειμενάκια- για να «ξεφτιλίζω» λεκτικά κάθε γραφικό βουλευτάκο, αρχηγίσκο ή υπουργάκο σαν να περίμενε εμένα για να εξευτελιστεί, αφού το κάνει μια χαρά και μόνος του, πολύ καλύτερα απ’ τη δική μου περιγραφή.
Δε φταίει όμως κανείς από δαύτους. Τη δουλειά τους κάνουν και μάλιστα την κάνουν πολύ καλά. Εγώ φταίω. Προσωπικά εγώ, ο ασήμαντος μέχρι πρότινος μικροαστός που ασχολούμαι με το Στουρνάρα ή τον Παπαδήμο. Φταίω που διδάσκω την «ευνομία» στα παιδιά και την υπακοή στις αρχές της νομιμότητας, με πρότυπο τις αηδίες που μαθαίνουμε από μικροί, περί «κώνειου» που ήπιε ο Σωκράτης. Φταίω που πληρώνω φόρους που με κάνουν «φόρου υποτελή» σε μια δράκα αισχρών υποκειμένων, που κατά τ’ άλλα έχουν τη «νομιμοποίηση» της εκλογής τους. Φταίω εγώ που περιμένω απ’ τον Τσίπρα και τον Καμμένο να διεκδικήσουν –άραγε τι;- και το Μιχαλολιάκο να περιφέρει τη γαλανόλευκη σαν κουρελόπανο και να πουλά πατριωτισμό ναζιστικού τύπου. Φταίω που δεν έσπασα έγκαιρα την τηλεόραση πριν γίνει η προπαγάνδα εθισμός μου, αν και ποτέ δεν είναι αργά. Φταίω που δεν αποφάσισα με τη «Μαρία», το «Νίκο», το «Γιώργο», την «Ελένη», και καθένα φυσιολογικό άνθρωπο ότι πρέπει να πιστέψουμε ότι η «Μαρία», χωρίς τα γελοία βιογραφικά του Στουρνάρα και του Παπαδήμου θα ασκήσει απείρως πιο χρηστή διοίκηση από όλα τα «νούμερα» που μας κυβερνούν με τη νομιμοποίηση που εμείς τους παρέχουμε. Φταίω που δεν έσπασα σε κοινή θέα το κωλομάγαζο απέναντι απ’ το σπίτι μου που «αγοράζει χρυσό», την πρώτη μέρα που ήρθε στη φάτσα του σπιτιού μου.
Βαρέθηκα να «κοινοποιώ» ή να μου «κοινοποιούν» αντιστασιακά, αντιμνημονιακά ευφυολογήματα που κατακεραυνώνουν τους «φασίστες», τους «νενέκους», τους «άχρηστους». Φταίω εγώ που δειλιάζω συμπλεγματικά να πω ευθαρσώς αυτό που νιώθω: «να πάτε στο διάολο όλοι σας, να πάει στο διάολο και η Ευρώπη και το ευρώ και το ευοίωνο υποτίθεται μέλλον». Το μέλλον μου περνά απ’ το παρόν. Με κενό και νεκρό παρόν, το μέλλον δε με αφορά. Οι «νεκροί» δεν έχουν κανένα μέλλον. Για πάντα είναι «νεκροί». Το μέλλον αφορά μόνο τους «ζωντανούς».
Φταίω που ξοδεύω φαιά ουσία για να ερμηνεύσω την απόφαση ου ΣΤΕ, που είναι στα νέα ελληνικά, φταίω που αγωνιώ για τη σύσκεψη των «τριών αρχηγών».
Άντε πάλι να ξαναγράψω σε δυο- τρεις μέρες δέκα αράδες για το Στουρνάρα και τον Πάγκαλο. Αντί να τους διαολοστείλω οριστικά και τελεσίδικα.
