Χαμηλός φωτισμός, ένα ποτήρι κρασί, ένα μπουκάλι κρασί παραδίπλα και από τα ηχεία ν' ακούγεται εναλλάξ η απίθανη φωνή του Matt Monro και του David Gilmour.
Είναι εκπληκτικός (και ανεξήγητος) ο τρόπος που έρχονται όλες οι σκέψεις, κάτι τέτοιες βραδιές, οι οποίες είναι μοναχικές, μουσικές και βαθιά ερωτικές.
Σκέψεις για τις επιλογές σου.
Για το γεγονός ότι έμεινες κάπου για να διεκδικήσεις κάτι.
Για το γεγονός ότι ήσουν ξεκάθαρος, στα συναισθήματά σου.
Για το γεγονός ότι ακόμα προσπαθείς.
Και πως να μην το κάνεις, όταν το The Shadow of Your Smile σου βγάζει εικόνες από το παρελθόν, οι οποίες βαθιά μέσα σου πιστεύεις ότι έρχονται από το μέλλον;
Όταν κάθε νότα του Wish You Were Here των Pink Floyd, σου προκαλεί την νοσταλγική εγκεφαλική δραστηριότητα;
Και πόση υπομονή να κάνεις;
Όση αντέχεις θα έλεγε κάποιος. Για πάντα θα έλεγα εγώ.
Σαν το Μεγάλο Ο… Κάποια στιγμή θα κυλήσουμε…
Πηγή: Το πορτρέτο μίας βραδιάς.... - RAMNOUSIA
