Του Σταύρου Καρκαλέτση*
Στην χώρα μας, τη δεκαετία του 1990 είχαμε μια πραγματική έκρηξη ως προς τη δημιουργία ενός απίστευτα μεγάλου αριθμού ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων), με πολλές από αυτές να δρούν όντως ανιοδιοτελώς και στη βάση του εθελοντισμού και του ανθρωπισμού.
Αυτό που εξετάζεται εδώ, είναι όμως ο ρόλος των άλλων. Των οργανώσεων-σφραγίδα, όπως κάποιες που συνεργάστηκαν με το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, λαμβάνοντας απίστευτα ποσά που προκαλούσαν την κοινή λογική.
Ειδικά επί ηγεμονίας Γιώργου Παπανδρέου, πρώτα στο ΥΠΕΞ αλλά και μετά ως πρωθυπουργού, με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα, ο κάθε «κολλητός» του ΠΑΣΟκικού ψευτοεκσυγχρονισμού ίδρυε και από μια ΜΚΟ, προσωπικά παραμάγαζα με σκοπό το προσωπικό κέρδος και τίποτ’ άλλο.
Πλάι στο επιδιωκόμενο κέρδος όμως, η στοίχιση στις επιταγές της παγκοσμιοποίησης παρέμεινε. Δεν είναι τυχαίο πως από το ΄90 και ίσαμε σήμερα, τέτοιες ΜΚΟ προπαγάνδιζαν μονότονα την αμοιβαία ελληνοτουρκική φιλία (στην πραγματικότητα μονομερή ελληνική αφέλεια), τον εκδημοκρατισμό των Βαλκανίων (βλέπε: διάλυση της Γιουγκοσλαβίας) και το σχέδιο Ανάν στην Κύπρο, που την καθιστούσε μια πλωτή off shore των Αγγλοσαξόνων.
Ειδικά για την ελληνοτουρκική φιλία, πόσο δεν διαφημίστηκε και προπαγανδίστηκε από τις ελληνικές (;) ΜΚΟ της εθνικής λοβοτομής και του ανελέητου εκγιουσουφακισμού. Είχαμε, ειδικά επί υπουργίας Παπανδρέου στο ΥΠΕΞ, πραγματική κοσμογονία, με τις ΜΚΟ να βαράνε παλαμάκια: Αδελφοποιήσεις δήμων Ελλάδας και Τουρκίας, κοινά πολιτιστικά φεστιβάλ, και πολλά άλλα που ναρκώνουν τον ελληνικό λαό με όχημα σήμερα όχι τόσο τις ΜΚΟ αλλά τα τουρκοσήριαλ που εισβάλλουν μέσω οθόνης σε κάθε ελληνικό σπίτι. Ο νέος Αττίλας είναι τηλεοπτικός. Αγαπημένα κλισέ του συγκεκριμένου σχεδίου ελληνοτουρκικής «προσέγισης» τα «δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτε», «οι δυό όχθες του Αιγαίου», το «κοινό πολιτιστικό παρελθόν» και το «πόσο ωραία περνούσαμε επί πολυπολιτισμικής οθωμανικής αυτοκρατορίας».
Η μεγάλη αγάπη όμως των εγχώριων ΜΚΟ ακούει στη μαγική λέξη πολυπολιτισμός. Μπροστάρηδες εδώ, οργανώσεις όπως το ΕΠΣΕ (Ελληνικό Παρατηρητήριο Συμφωνιών του Ελσίνκι), η ΕΟΔΜ(Ελληνική Ομάδα για τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων), το ΚΕΜΟ (Κέντρο Έρευνας Μειονοτικών Ομάδων) και άλλες πιο δεύτερες.
Για την μετάλλαξη της ελληνικής κοινωνίας σε πολυπολιτισμική, μόχθησαν πολύ οργανώσεις όπως οι παραπάνω, αφού αυτό αναδείχθηκε στον μεγάλο τους καημό. Και μάλλον το πέτυχαν, με την εισβολή τριών εκατομμυρίων και πλέον λαθρομεταναστών, μουσουλμάνων στην συντριπτική τους πλειοψηφία. Ο λόγος των ΜΚΟ αυτών στο να σπάσουν την εθνική συνοχή, ήταν και είναι απολύτως ομοιογενής και συντονισμένος, σαν να τους κουρντίζει το ίδιο αόρατο χέρι: Υπάρχει «ελληνικός σωβινισμός» (έως και φασισμός), «απάνθρωπη μεταχείριση» των λαθρομεταναστών και των «μειονοτήτων» από τους «ρατσιστές» Έλληνες, απαράδεκτη αναβίωση του υπερπατριωτισμού, ενώ κατηγορούν τον ελληνικό λαό για σωβινιστική υστερία.
Στην ιστοσελίδα του Ελληνικού Παρατηρητηρίου Συμφωνιών του Ελσίνκι και της Ελληνικής Ομάδας για τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων), αλλά και οργανώσεων όπως αυτής του Balkan Human Rights (Βαλκανικά Ανθρώπινα Δικαιώματα), μπορεί κανείς να διαπιστώσει πως οι ίδιοι αναφέρουν ως χορηγό τους το Ινστιτούτο Ανοικτής Κοινωνίας του «παγκόσμιου φιλάνθρωπου» Τζορτζ Σόρος, που εδρεύει στην Βουδαπέστη. Επίσης, ενισχύονταν από μια σειρά (και) γερμανικών (τυχαίο;) κέντρων και think tanks: Ευρωπαϊκό Κέντρο Δικαιωμάτων των Ρομά, το Ίδρυμα Μπέρκχοφ για την Διερεύνηση Συγκρούσεων, το Ινστιτούτο Άσπεν του Βερολίνου. Αναφέρεται ανάμεσα στους χρηματοδότες και η σκοπιανή και σκληρά ανθελληνική οργάνωση «Macedonian Human Rights Movement of Canada». Ο πρόεδρος της τελευταίας, κάποιος Νικόλοφ, προεξοφλεί πως «η Ελλάδα θα χάσει την Μακεδονία του Αιγαίου από τους ‘’Mακεδόνες’’, τη Θράκη και την Κύπρο από την Τουρκία και την Ήπειρο από την Αλβανία. Τι θα απομείνει τελικά σε σας τους δήθεν Έλληνες; Ο μικρός σας βράχος που ονομάζεται Αθήνα, η οποία είναι κατά 50% αλβανική!» Ανθελληνική διαπλοκή και …όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος….
Ιδιαίτερα δραστήριο αποδείχθηκε στην Κύπρο το PRIO, και εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η δράση του Βρετανού Dan Smith. O εν λόγω, διευθυντής του PRIO, το εγκατέστησε στην Κύπρο το 1997. Ο Dan Smith συνεργάστηκε με το ΕΛΙΑΜΕΠ στην Αθήνα το 2003 και υπήρξε συνιδρυτής του Greek-Turkish Forum, που προπαγάνδιζε την «φιλία και την προσέγγιση», στρώνοντας το χαλί στους Έλληνες και Τούρκους ολιγάρχες του πλούτου για μπίζνες. Το PRIO κατηγορήθηκε για περίεργη συνεργασία με το αθηναικό ΕΛΙΑΜΕΠ, με επίκεντρο το Σχέδιο Ανάν.
Αποκορύφωμα της συνεργασίας των δύο ΜΚΟ υπήρξε ένα κλειστό σεμινάριο στην Ύδρα (16-17 Οκτωβρίου 2004) όπου παρευρέθηκαν μεταξύ άλλων ο Λόρδος Χάνει («πατέρας» του σχεδίου Ανάν, ο τότε βρετανός Υφυπουργός Εξωτερικών Ντένις Μακ Σέιν και ο Έλληνας ομόλογός του Ευριπίδης Στυλιανίδης . Το σεμινάριο τέθηκε υπό την αιγίδα του βρετανικού Φόρειν Όφις και της βρετανικής πρεσβείας, καθώς και του Βρετανικού Συμβουλίου της Αθήνας. Πέραν των 40 επιλεγμένων προσώπων έλαβαν μέρος στο σεμινάριο της Ύδρας κατόπιν προσωπικής πρόσκλησης. Όλοι υπήρξαν, συμπτωματικά, προπαγανδιστές του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του 2004 για το σχέδιο Ανάν. Οι οργανωτές αρνήθηκαν και απέκλεισαν επιδεικτικά τη συμμετοχή στο σεμινάριο εκπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στόχος της συνάντησης της Ύδρας, κατά Βρετανό βουλευτή που παρευρέθηκε και «τόλμησε» να διαφοροποιηθεί, ήταν «πώς θα αυξηθούν οι πιέσεις για να αλλάξει το πολιτικό ισοζύγιο δυνάμεων στην Κύπρο». Στην Κύπρο δημοσιοποιήθηκαν πάντως αργότερα και ονόματα πολιτικών και δημοσιογράφων που χρηματοδοτήθηκαν από τέτοια προγράμματα, για να καλλιεργήσουν την αποδοχή από τους Ελληνοκύπριους του σχεδίου.
Από κοντά και η Γερμανία: Το Ιδρυμα Φρήντριχ – Έμπερτ του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος έπαιξε καθοριστικό ρόλο και δραστηριοποιήθηκε σε αρκετά προγράμματα, που απέβλεπαν στην «επαναπροσέγγιση» Ελληνοκυπρίων – Τουρκοκυπρίων, στην «κατανόηση» και την προώθηση της πολυδιαφημιζόμενης ελληνοτουρκικής «φιλίας». Ένα από αυτά ήταν η χρηματοδότηση μίας ομάδας ελληνοτουρκικής «φιλίας». Συμμετείχαν 15 Έλληνες και Τούρκοι δημοσιογράφοι, που ταξίδεψαν σε πολλές πόλεις για να εξηγήσουν τα θετικά του σχεδίου Ανάν.Παρεμπιπτόντως, κανένας δημοσιογράφος από αυτούς που επελέγησαν από το ίδρυμα, δεν είχε άποψη κατά του σχεδίου Ανάν. Επελέγησαν όλοι με κριτήριο να είναι θετικοί για το αμερικανοβρετανικό σχέδιο, που διέλυε την Κυπριακή Δημοκρατία.
Θυμίζουμε ακόμη εμπιστευτικό τηλεγράφημα του Αμερικανού πρέσβη στη Λευκωσία προς τον υπουργό Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών και τις Μόνιμες αντιπροσωπείες τους στα Ηνωμένα Έθνη (Νέα Υόρκη και Γενεύη), και στο οποίο περιγραφόταν λεπτομερώς το αμερικανικό σχέδιο δράσης, μέσω ΜΚΟ, που διοχέτευσε σε εκστρατεία πλύσης εγκεφάλων στην Κύπρο, ώστε να επιβληθεί τελικά το αντεθνικό και διαλυτικό της Κύπρου σχέδιο Ανάν.
Σε βάθος χρόνου, ήδη από το 1997, οι ΗΠΑ έριχναν 10 εκατ. δολάρια ετησίως και μέσω ΜΚΟ που πολλαπλασιάζονταν κατά θαυματουργό τρόπο, χρηματοδοτώντας τις προσπάθειες των Ηνωμένων Εθνών να περάσουν σχέδια όπως αυτό του Κόφι Ανάν. Η γενναιοδωρία των ΜΚΟ που προπαγάνδιζαν στην Κύπρο το σχέδιο Ανάν ήταν τόση, που έναν μήνα πριν από το δημοψήφισμα του Απριλίου 2004, τα ποσά εξαντλήθηκαν και χρειάστηκε να δοθούν κι άλλα, κυρίψς από αμερικανικά προγράμματα βοήθειας.
Έγκυροι δημοσιογραφικοί κύκλοι επιμένουν στην ύπαρξη εκατοντάδων απόρρητων εγγράφων, τα οποία αναφέρονταν στην «δουλειά»: Την καλλιέργεια, μέσω ψεμμάτων και παραπληροφόρησης, των «καλών» του σχεδίου Ανάν, κυρίως μέσω του Δικοινοτικού Προγράμματος Βοήθειας της αμερικανικής USAID. Σε κάποια από τα έγγραφα αυτά κατονομάζονται και οι εγχώριοι Πηλιογούσηδες, αποδέκτες των αμερικανικών κονδυλίων. Τα έγγραφα παραμένουν και σήμερα απόρρητα, άρα και ο κατάλογος των ατόμων που αποδέχθηκαν οικονομική ενίσχυση μέσω Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, οι οποίες από το 1997 επιδίδονταν στην Κύπρο σε όργιο προπαγάνδας, σαν τα μανιτάρια, παραμένει απόρρητος.
Η επιμονή των Αμερικανών να διατηρηθεί ο απόρρητος χαρακτήρας της διανομής των κονδυλίων τους, προκάλεσε δικαιολογημένα ερωτήματα, τα οποία εξέφρασαν επίμονα και επανειλημμένα Ελληνοκύπριοι κρατικοί αξιωματούχοι στους Αμερικανούς, από το 1998, όταν άρχισε να λειτουργεί ο μηχανισμός, μέχρι σήμερα. Βέβαια, ο ρόλος των ΜΚΟ εκείνων στην διάλυση του κυπριακού κράτους και στον εθνικό αποχρωματισμό των Ελλήνων της Κύπρου, δεν ήρθε από το πουθενά, ούτε εξ’ ουρανού. Ήταν η κατάληξη μακρόχρονου σχεδιασμού. Απλώς θυμίζω κάτι ξεχασμένο, από την δεκαετία του 1990: Τα όσα έγραφε ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα Μόντυ Στερνς, στο βιβλίο του «Περίπλοκες Συμμαχίες»:
«Στην Κύπρο πρέπει να πρωτοτυπήσουμε. Προσφέρεται για την ίδρυση ενός αεθνικού κράτους».
Η απάντηση ήρθε βεβαίως από τον κυπριακό Ελληνισμό, με το 76% να συσπειρώνεται γύρω από τον ηγέτη του Τάσσο Παπαδόπουλο και να αποκρούει τα σχέδια των παγκοσμιοποιητών. Ήταν ένα μεγαλειώδες ΟΧΙ, και ευτυχώς. Γιατί αν γιορτάζαμε τα ΝΑΙ, θα είχαμε επέτειο και αργία σχεδόν κάθε μέρα!
* Ιστορικός, αμυντ. αναλυτής, πρόεδρος ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α.
Πηγή: ΕΛΚΕΔΑ
