Γράφει ο Νίκος Βραχασωτάκης.
Οι λέξεις παιδεία και πολιτισμός είναι δύο λέξεις αλληλένδετες μεταξύ τους και η μία δεν μπορεί να υπάρχει δίχως την άλλη.
Δυστυχώς η χώρα μας πλέον μπορεί να καυχιέται για τις μεγάλες προσωπικότητες του παρελθόντος αλλά πλέον δεν έχουμε να προσφέρουμε και τίποτα ιδιαίτερο σε έναν έτσι και αλλιώς απολίτιστο πλανήτη που το χρήμα -με κάθε μέσο- και η γκλαμουριά είναι ο αυτοσκοπός του ανθρώπου.
Ανοίγοντας την τηλεόραση σήμερα το απόγευμα είδα κουτσομπολιά, φτηνά τούρκικα σίριαλ, light τσόντες, αγέλαστοι τύποι στα δελτία ειδήσεων και φθηνός καθωσπρεπισμός γιατί έτσι πρέπει. Και κατά της 4 τα ξημερώματα μπορεί να δεις στην ΝΕΤ λίγο Σεφέρη, λίγο Ελύτη, λίγο Ρίτσο πράγματα φρικιαστικά για τα μάτια ενός νέου εξού και η ώρα που τα δείχνουν.
Πραγματικά πείτε μου, μια χώρα που θεωρεί την εκπομπή της Στεφανίδου πολιτισμό, μια χώρα που ο Χατζηγιάννης μοιάζει θεός μπροστά στον Χατζηδάκη, μια χώρα που κανείς δεν διαβάζει βιβλία, μια χώρα που ο ανώτερος είναι αυτός που έχει 5 i-phone, μια βίλα και 3 αυτοκίνητα. Τι ελπίδα έχει αυτή η χώρα να ανακάμψει πνευματικά έστω και λίγο;
Το σχολείο στο θέμα πολιτισμός και παιδεία έχει παίξει σημαντικό ρόλο ως προς την καταστροφή και των 2. Ας πάρουμε ως παράδειγμα την μάχη των Θερμοπυλών: Και ναι παιδιά μου ο Λεωνίδας με τους 300 πήγαν και πολέμησαν τους Πέρσες αλλά ήταν λίγοι και έχασαν. Παιδεία στην προκειμένη περίπτωση θα είναι να σου πουν όλο αυτό και να σου εξηγήσουν το βαθύτερο νόημα αυτής της μάχης και πως η ήττα τον Σπαρτιατών ήτανε νίκη της Ελλάδας που δεν παραδίνεται.
Έχουμε παιδιά που κάνουν παρέλαση όλο καμάρι και υπερηφάνεια αλλά νομίζουν πως την 25η Μαρτίου γιορτάζουμε το ''ΟΧΙ'' και δεν μπορούν να πουν σωστά ούτε τον εθνικό ύμνο την ίδια στιγμή που αν τα ρωτήσεις για το τελευταίο τραγούδι του Τζάστιν Μπίμπερ θα σου απαντήσουν ολόσωστα φουσκώνοντας από υπερηφάνεια.
Αλλά ας περάσουμε και στην καθημερινότητα του Νεοέλληνα ο οποίος θα κοιτάξει την παρτάρα του γιατί σε κανένα σχολείο δεν του μάθανε πως αν ευημερεί το σύνολο θα είναι καλά και εκείνος, ο Έλληνας που θα κορνάρει με μανία στον δρόμο, θα κάνει τον τσαμπουκά του στην δημόσια υπηρεσία για να μπει πρώτος στην ουρά, θα αναλάβει με ρουσφέτι μια θέση που γνωρίζει και ο ίδιος πως είναι ανίκανος για να την αναλάβει, ο Έλληνας που πριν την κρίση έπαιρνε δάνειο για να πάρει διακοπές.
Τουλάχιστον αυτό που έχει επιβιώσει μέσα στους χρόνους είναι πως ο Έλληνας δεν θα αφήσει τον διπλανό του αβοήθητο και θα δώσει από το υστέρημα του για να τον βοηθήσει. Αυτό είναι ένα σημαντικό σημάδι πολιτισμού και παιδείας που δεν πρέπει να εκλείψει ειδικά σε αυτές τις δύσκολες στιγμές για την χώρα μας
Και για να κλείσω, την ''νέα'' Ελλάδα την έχω στο μυαλό μόνο από μια εικόνα που είχα δει κάποια μέρα σε ένα περίπτερο. Από την μία η τσόντα γνωστής ελληνικής παραγωγής και δίπλα ακριβώς ένα κρεμασμένο cd με τίτλο ''Ο Ελύτης απαγγέλλει Ελύτη''.
