Πώς είναι δυνατόν να αξιώνει να γίνει πιστευτό ότι θα παραμείνει άθικτο ένα εισόδημα, λ.χ., των εκατό ευρώ που δαπανούσε κάποιος για να επιβιώσει, μόνο και μόνο επειδή η ονομαστική του αξία θα είναι ίδια (λέμε τώρα…), την ίδια ώρα που η αύξηση που προβλέπει ο Προϋπολογισμός για τους έμμεσους φόρους είναι 8,5%, και άρα θα χρειάζονται πλέον εκατόν οκτώμιση ευρώ, για την ίδια βιοτική δαπάνη που κάλυπταν μέχρι τώρα τα εκατό;
Λέτε να πιστεύει πως δικαιούται να το λέει επειδή δήθεν αυτό το 8,5% δεν θα επηρρεάσει δα και την τελική τιμή όλων των επιμέρους αναγκαίων για τη βιοτική ανάγκη αγαθών, τα οποία κόστιζαν ως τώρα στο σύνολό τους εκατό ευρώ; Μήπως δηλαδή εννοεί ότι θα υπάρξουν κάποια αγαθά και υπηρεσίες ανάμεσά τους, για τα οποία η αύξηση στους έμμεσους φόρους θα έχει απορροφηθεί πλήρως πριν αυτά φθάσουν στην κατανάλωση, και άρα θα είναι μικρότερη από 8,5% η τελική επιβάρυνση στο ράφι;
Νομίζω ότι το έργο της διαδρομής που ακολουθεί η επιβάρυνση το έχουμε ξαναδεί, και μάλλον γνωρίζουμε πώς τελειώνει και πού καταλήγει. Αλλά ακόμα και αν ήταν να το ξαναγυρίσει ο ίδιος ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, πάλι δεν θα υπάρξει αναπόφευκτα μια κάποια τελική επιβάρυνση ισοδύναμη πάνω τους, έστω ελάχιστη, αφού στην πραγματικότητα λογίζονται ως καταναλωτική δύναμη και αυτήν εννοούμε όταν μιλάμε για μισθούς και συντάξεις;
Μήπως είναι πιο κοντά στην αλήθεια το να πιστεύει ο Σαμαράς ότι δικαιούται να το λέει, επειδή απλώς, και αποδεδειγμένα, θα περάσει καιρός μέχρι να την πάρει χαμπάρι την επιβάρυνση ο φτωχοποιημένος μισθωτός και συνταξιούχος, εν ολίγοις ο «μωρέ, δεν πάει να κόψει το λαιμό του»; Και μήπως όταν ο «δεν πάει να κόψει το λαιμό του» πάρει πια χαμπάρι την εξαπάτηση, τότε θα του πετάξει πάλι εκεί ο Σαμαράς την ίδια μπαρούφα σε άλλη συσκευασία, για να τον ξαναρίξει για ύπνο, «αφού, μωρέ, κοιμάται όρθιος, το χαϊβάνι», ώστε να παραμένει στο μεταξύ ελόγου του στην εξουσία μαζί με αυλικούς και δεκανίκια, για να τρώνε ωραία-ωραία και να πίνουν;
Όπως βλέπετε, δεν άγγιξα καθόλου την αύξηση των φόρων στην περιουσία και άλλα τέτοια που εγγράφονται στον μαϊμού Προϋπολογισμό του Στουρνάρα –αν και γίνεται εκεί ο κακός χαμός. Ωστόσο, δεν τ’ άγγιξα καθόλου, επειδή εντυπωσιάζομαι (ακόμα) από τον επηρμένο καθησυχαστικό τόνο, με τον οποίο εκστομίζεται σε κάθε δύσκολη ώρα το περίφημο κυβερνητικό υπερδόγμα ότι «δεν θα θιγούν μισθοί και συντάξεις». Και προτίμησα να γράψω δυο παιδαριώδη πράγματα για τους έμμεσους φόρους, μπας και καταλάβουμε επιτέλους ως και τα τελευταία εναπομείναντα κουτορνίθια με τι τύπο έχουμε να κάνουμε, όταν εκείνος μας τσαμπουνάει ότι οι μισθοί και συντάξεις θα διατηρηθούν στο ακέραιο.
Το μάγκικο ύφος του Σαμαρά το είδαμε και το καταλάβαμε. Αλλά το συνδυαστικό του ύφος του έντιμου, εκείνου που την ίδια ώρα με τη μαγκιά τηρεί τις δεσμεύσεις του, νομίζω, δεν το έχουμε αξιολογήσει επαρκώς. Διότι, προσωπικά τουλάχιστον, θυμάμαι ότι οι μάγκες ούτε έλεγαν ούτε έκαναν τέτοια πράγματα.
by Sotos
Πηγή: http://www.logiosermis.net/2013/11/blog-post_4848.html#ixzz2laMVjgT5
