ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ: Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΑΜΟΥΡΑΪ ΤΟΥ ΣΗΜΙΤΗ…
Αποκαλύπτει η Τρολυμπία.
Η δουλειά του Σαμουράι δεν ήταν “απασχόληση”, ούτε σχέση εξαρτημένης εργασίας καθορισμένης από θεσμικές – οικονομικές κατακτήσεις στα πλαίσια κάποιας οικονομικής λογικής συλλογικών συμβάσεων, έστω και ολοκληρωτικού συστήματος.
Ο Σαμουράι γεννιόταν και πέθαινε ως η ασπίδα του αυτοκράτορα. Το μοναδικό δικαίωμα, το μοναδικό καθήκον, η μοναδική ανταμοιβή ήταν η υπεράσπιση του ανώτατου ηγέτη ως φυσικό πρόσωπο. Όχι της “εξουσίας” ή του “κράτους”. Ούτε της Ελίτ. Πέρα από κάθε λογική, η μεταφυσική σχέση Σαμουράι και αυτοκράτορα έμεινε στην ιστορία ως μοναδικό φαινόμενο θυσίας για φυσικό πρόσωπο, αντί της ιδέας ή της θρησκείας έστω και με την μορφή του Βασιλέα – Θεού που συναντάται σε άλλους πολιτισμούς.
Αυτό το μοναδικό στα παγκόσμια χρονικά φαινόμενο, είναι το μόνο που μπορεί να εξηγήσει την επική στάση του Γιάννη Πρετεντέρη απέναντι στον Κώστα Σημίτη. Αφοσίωση που θα ζήλευε και ο μακαρίτης ο Σαντάμ, που νόμιζε ότι οι πολυδιαφημισμένοι Φενταγίν του θα στεκόντουσαν δίπλα του ως άλλοι σαμουράϊδες ή Πρετεντέρηδες κατά το πιο σύγχρονο. Φευ. Οι “ορκισμένοι” Φενταγίν έγιναν …καπνός όταν έσκασαν οι πρώτες βόμβες του Μπους και ο Σαντάμ κατέληξε στην αγχόνη μόνος και ατιμασμένος.
Στην συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, ο Γιάννης Πρετεντέρης αποδεικνύει πως η Ελληνική φυλή γέννησε και Σαμουράι. Εκεί που όλα έμοιαζαν χαμένα για τον αυτοκράτορα του εκσυγχρονισμού, ο γνωστός δημοσιογράφος με ένα εκστατικό έπος στα σημερινά “ΝΕΑ” που θα ζήλευε και ο Γιλγαμές, γίνεται για ακόμα μία φορά η σάρκινη κατάφραξη του Κώστα Σημίτη. Ο κοινός νους που δεν έχει εντρυφήσει στην Ιαπωνική κουλτούρα, αδυνατεί να κατανοήσει πως μπορεί να υπάρχει άνθρωπος που θα υπερασπίσει τον προϊστάμενο του Μαντέλη.
Η λογική δεν μπορεί να εξηγήσει την αγνότητα σκέψης του Γιάννη, για τον προϊστάμενο του Τσουκάτου, αφεντικό του μαγαζιού που κατά κοινή ομολογία δέχθηκε την βαλίτσα του Χριστοφοράκου. Θαρρείς πως ο Πρετεντέρης βρίσκεται σε κάποιο εισαγγελικό γραφείο και κρατά σφιχτά την συγκεκριμένη δικογραφία ουρλιάζοντας “Μόνο πάνω από το πτώμα μου ρε…”, μαγεύοντας με την αυτοθυσία του τους λειτουργούς που εξακολουθούν να μην προωθούν την συγκεκριμένη υπόθεση στο ακροατήριο…
Τι και αν ο βουλευτής Μαγκούφης αποκάλυψε πως στο χρηματιστήριο, βαλίτσες δεκάδων δις φτερούγισαν στο εξωτερικό… Ο Σημίτης για τον Γιάννη δεν είναι τ. πρωθυπουργος. Είναι ο προσωπικός του Χιροχίτο, που δικαιούται να χαρίσει ακόμα και την Σαλαμίνα στους Λιθουανούς εάν το επιθυμήσει.
Το ότι ο Σημίτης ως δικηγόρος είχε στο γραφείο του την Siemens και άλλες Γερμανικές εταιρείες που συμπτωματικά ευνοήθηκαν όταν έγινε πρωθυπουργός, δεν έχει καμμία αξία στον κώδικα τιμής του Γιάννη. Η ανθρώπινη δικαιοσύνη, οι θετικές επιστήμες, τα μαθηματικά προσλήψεων του Καραμανλή, η κονωνιολογία και οι φυσικοί νόμοι, δεν έχουν καμμία βαρύτητα εμπρός στην συγγραφική έκσταση του Γιάννη. Νόμος είναι το δίκιο του Σημίτη.
Ο σύγχρονος ρεμπεσκές τομαριτζής εγωπαθής ελληναράς, οφείλει να διαβάσει με σεβασμό το σημερινό άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη ώστε να κατανοήσει τι θα πει αφοσίωση. Ίσως τον αγγίξει η έκσταση του αρθρογράφου, ως θρόισμα του κατάνα που στο στιβαρό χέρι του Ιάπωνα υπερασπιστή υπερέβαινε το φθαρτό, το ανθρώπινο. Ήξερε ότι δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τα πολυβόλα του ορθολογισμού και όμως κάλπαζε ενάντια σε κάθε λογική, γράφοντας χρυσές σελίδες.
Αυτή είναι η διαφορά του Άκη με τον Πρετεντέρη. Ο πρώτος, εξακολουθεί να επικαλείται την λογική και να θέλει τον Σημίτη συνένοχο για τις χρυσές σελίδες του ΚΥΣΕΑ με τα υποβρύχια. Επειδή συνυπέγραψε ως πολιτικός προϊστάμενος. Αντί να ακολουθήσει τον δρόμο της θυσίας που διδάσκουν τα “χρυσα” έπη του Γιάννη Πρετεντέρη.
Αποκαλύπτει η Τρολυμπία.
