Μιλώντας στον Ρ/Σ Real FM και στον δημοσιογράφο κ. Βασίλη Κουφόπουλο, ο Βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Καθηγητής κ. Προκόπης Παυλόπουλος, αναφερόμενος στις ομιλίες των κ.κ. Κ. Σημίτη και Γ. Παπανδρέου κατά την εκδήλωση του «ΙΣΤΑΜΕ» επισήμανε, μεταξύ άλλων, και τα εξής:
«Κώστας Σημίτης – Γιώργος Παπανδρέου: Δύο θλιβερές φιγούρες του πολιτικού παρελθόντος, που μάταια προσπαθούν, ακόμη και σήμερα, να συγκαλύψουν ή και να μεταθέσουν τις τεράστιες ευθύνες τους για την καταστροφή του Τόπου. Θα μπορούσε κανείς να τους παραδώσει απλώς στη χλεύη του «δικού τους», του κ. Θόδωρου Πάγκαλου, ο οποίος και σήμερα τους χαρακτήρισε αποτυχημένους! Νομίζω όμως ότι, έστω και ως εκ περισσού, τους χρειάζεται μια σύντομη απάντηση:
Ι. Κώστας Σημίτης σχετικά με την Κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή: Κατά τη γνωστή ταινία
«κοίτα ποιος μιλάει»! Καλυπτόμενος, κατά τη συνήθειά του, πίσω από γνωστά και φιλικά του, διαχρονικώς, δημοσιογραφικά φερέφωνα τολμά να κατηγορεί με χαλκευμένα στοιχεία την Κυβέρνηση του κ. Κώστα Καραμανλή:
«κοίτα ποιος μιλάει»! Καλυπτόμενος, κατά τη συνήθειά του, πίσω από γνωστά και φιλικά του, διαχρονικώς, δημοσιογραφικά φερέφωνα τολμά να κατηγορεί με χαλκευμένα στοιχεία την Κυβέρνηση του κ. Κώστα Καραμανλή:
1. Πρώτον, για το δημόσιο χρέος. Είτε το θέλει είτε όχι η αλήθεια είναι μια, κατά τα στοιχεία του Υπουργείου Οικονομικών: Η Κυβέρνηση του κ. Κώστα Μητσοτάκη παρέδωσε, το 1993, δημόσιο χρέος 69 δισ. ευρώ, και το 2004 ο κ. Κώστας Σημίτης παρέδωσε στον κ. Κώστα Καραμανλή δημόσιο χρέος ύψους 183 δισ. ευρώ!. Δηλαδή αύξηση 165%. Ενώ μεταξύ 2004-2009 το χρέος αυξήθηκε κατά 63%. Ο δε δημόσιος δανεισμός έγινε τότε σχεδόν αποκλειστικώς –δηλαδή μ’ εξαίρεση 10 δισ. ευρώ- για ν’ αποπληρωθούν τα «βερεσέδια» Σημίτη, ήτοι για να εξυπηρετηθεί το χρέος Σημίτη.
2. Δεύτερον, για δήθεν προσλήψεις. Είτε το θέλει είτε όχι η αλήθεια, κατά τα στοιχεία του Υπουργείου Δημόσιας Διοίκησης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, είναι η εξής: Ο κ. Κώστας Σημίτης παρέδωσε στον κ. Κώστα Καραμανλή περίπου 129.000 ομήρους συμβασιούχους τους οποίους, κατά το ευρωπαϊκό δίκαιο –δηλαδή την οδηγία του 1999- θα έπρεπε να «μονιμοποιήσουμε», υπό την «απειλή» του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ύστερα από ισχυρή διαπραγμάτευση με την Ευρωπαϊκή Ένωση «μονιμοποιήθηκαν» με το π.δ. 164/2004 περίπου οι 33.000, οι οποίοι, το τονίζω, είχαν προσληφθεί από τον κ. Κώστα Σημίτη!
ΙΙ. Γιώργος Παπανδρέου σχετικά με την Κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή: Αρκούμαι να πω ότι δεν αξίζει κανείς ν’ ασχολείται με τον πολιτικό εκείνο, ο οποίος τορπίλισε με μανία κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια του κ. Κώστα Καραμανλή, διέσυρε διεθνώς τη Χώρα του καταγγέλλοντάς την ψευδώς ως διεφθαρμένη, εξαπάτησε πολιτικώς τον Ελληνικό Λαό με το περιβόητο «λεφτά υπάρχουν» και οδήγησε συνειδητά την Ελλάδα στην «προκρούστεια κλίνη» των Μνημονίων και υπό τα «καυδιανά δίκρανα» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Συμπερασματικώς επισημαίνω επιπροσθέτως το δεσμό που συνδέει αρρήκτως τους κ.κ. Κ. Σημίτη και Γ. Παπανδρέου και που εξισώνει τα «έργα και τις ημέρες τους»: Ο πρώτος παρέδωσε στο δεύτερο, στην οδό Αναγνωστοπούλου, το «δακτυλίδι» του ΠΑΣΟΚ με την πιο αντιδημοκρατική διαδικασία που γνώρισε η παράδοση των πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα. Κι αυτό δείχνει την ταυτότητα της νοοτροπίας τους.
Και κάτι τελευταίο: Κώστας Σημίτης και Γιώργος Παπανδρέου: Τολμούν –τι θράσος- να παριστάνουν τους κήνσορες της δημόσιας ζωής οι καταστροφείς του Τόπου, οι πολιτικώς προϊστάμενοι του Άκη Τσοχατζόπουλου και του Τάσου Μαντέλη, οι αποδέκτες των μαύρων χρημάτων της Siemens κατά την ομολογία του Θόδωρου Τσουκάτου. Κατά τ’ άλλα «δεν βλέπουν, δεν ακούν, δεν μιλούν», σαν τις θρυλικές μαϊμούδες του ναού του Nikko στην Ιαπωνία. Αντί άλλης απάντησης τους χαρακτηρίζει ο στίχος του Γιώργου Σεφέρη από τον «Τελευταίο Σταθμό»: «Ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες, καθένας κι ένα αξίωμα σαν το πουλί μες το κλουβί του».
