Η γεωγραφία και η ιστορία μας έφεραν εδώ να παλεύουμε αδιάκοπα, επί δέκα τουλάχιστον αιώνες, ενάντια στους κατακτητές και τους
εσωτερικούς δυνάστες που συντάσσονται μαζί τους…
Γι αυτό και το μνημόνιο θυμίζει τόσο πολύ τα πρώτα δάνεια της απελευθέρωσης, γι αυτό και η κατακραυγή του Ελληνικού λαού είναι
τόσο καθολική, γι αυτό μόνον οι εσωτερικοί δυνάστες και οι ευτελείς βάρδοι τους συντάσσονται με τους Τροϊκανούς, πασχίζοντας
να ενοχοποιήσουν τον λαό και να καθαγιάσουν τους ξένους τραπεζίτες και τα αρπακτικά των χρηματιστηρίων.
Αυτοί χαρακτηρίζουν τον πόθο της ελευθερίας και τον εντοπισμό των υπευθύνων ως ¨Συνωμοσιολογία” και ανάγκη για ανακάλυψη εχθρών
από ένα “ανασφαλές έθνος”.
Κι είναι αλήθεια πως μια τέτοια χωρίς τέλος μάχη, ο καημός της ρωμιοσύνης, έχει και παράπλευρες απώλειες, μας κάνει και ολίγον
συνωμοσιολόγους κάποτε-κάποτε, δηλαδή καχύποπτους γιατί έχουν δει τα μάτια μας πολλά!
Και το γεγονός ότι η ελιτ της χώρας και κατ εξοχήν οι διανοούμενοί της, αντί να σκύψουν πάνω στο λαικό στρώμα και να φωτίσουν τις
αιτίες που το αφήνουν μισό, είναι πρόθυμοι διαρκώς, σαν έτοιμοι από καιρό, να μηδίσουν και να υποταχθούν στη φοβερή εξουσία επιτείνει
τα συνωμοσιολογικά χαρακτηριστικά της συλλογικής μας συνείδησης.
Προσωπικώς, προτιμώ να συνδιαλέγομαι με το συνωμοσιολογικό πόπολο που φέρει μέσα του τον ιερό σπόρο της αντίστασης, παρά να
συναγελάζομαι με ανακτορικούς.
Προτιμώ τους Κολυβάδες, τον Μακρυγιάννη, τον Βαλαωρίτη, τον ρομαντικό Κάλβο και τον ατίθασο Βελουχιώτη. Μέσα από μακρά διαδρομή,
έχω πιστεί βαθιά μέσα μου ότι θα μπορέσουμε να θεραπευτούμε απ’τα συμπλέγματα και τα κουσούρια μας, μόνο αν γίνουμε συλλογικά
αυτεξούσιοι. Βέβαια, υπάρχει και ένας άλλος δρόμος, τον οποίον επιλέγει ο ύστερος Ράμφος με μια πρωτόγνωρη ελαφρότητα.
Να αποσβεσθούμε ως συλλογική ταυτότητα να υπάρχουμε μόνο ως ατομικότητες, όχι πλέον πολίτες μιας χώρας, άλλα ενός χώρου, οργανικό
τμήμα ενός πλανητικού continuum. Μήπως έτσι δεν συμβαίνει με τόσους διανοούμενους που νιώθουν άνετα μόνο ως ιδεολογικοί γκάσταρμπαιτερ
στο Παρίσι, στο Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη – εσχάτως στο Βερολίνο και την…Ινσταμπούλ- σιχαίνονται τον όχλο και εξόριστοι στην Ελλάδα,
κινούνται μόνο μεταξύ της Αμερικανικής Σχολής, του Γαλλικού Ινστιτούτου και των ιδρυμάτων των τραπεζών, όπου δεν έχουν έχθρούς, αλλά
μόνο φίλους;
Εχθρός είναι αποκλειστικά ο συνωμοσιολόγος λαός.
Από το δοκιμιακό βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά <<η αποστασία των διανοουμένων>> Εναλλακτικές Εκδόσεις.
Η γεωγραφία και η ιστορία μας έφεραν εδώ να παλεύουμε αδιάκοπα, επί δέκα τουλάχιστον αιώνες, ενάντια στους κατακτητές και τους
