Τα χαράματα της 27ης Απριλίου 1941(Κυριακή του Θωμά), οι ακροατές του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών άκουγαν τον εκφωνητή Κωνσταντίνο Σταυρόπουλο να μεταδίδει με τη χαρακτηριστική φωνή του τις τελευταίες ελεύθερες φράσεις:
«Εδώ αι ελεύθεραι ακόμη Αθήναι...
Έλληνες! Οι Γερμανοί εισβολείς ευρίσκονται εις τα πρόθυρα των Αθηνών.
Αδέλφια! Κρατήστε καλά μέσα στην ψυχή σας το πνεύμα του μετώπου.
Ο εισβολεύς εισέρχεται με όλας τας προφυλάξεις εις την έρημον πόλιν με τα κατάκλειστα σπίτια.
Έλληνες! Ψηλά τις καρδιές»!
Η πόλη ήταν πράγματι έρημη. Η Ελλάδα εξαντλημένη από τις ηρωικές μάχες κατά των Ιταλών και Αλβανών στα βορειοηπειρωτικά βουνά, είχε συνθηκολογήσει για να αποφευχθεί μια μάταιη αιματοχυσία, αντιμέτωπη με έναν παντοδύναμο εχθρό -και σύμμαχο την Βουλγαρία- που μόνον από τους Έλληνες είχε βρει μέχρι τότε αντίσταση.
Αν αναζητήσει κάποιος φωτογραφίες της εποχής, από την προέλαση των Γερμανών στις πρωτεύουσες των άλλων χωρών που είχε καταλάβει, και τις συγκρίνει μ’ αυτές της εισόδου του στην Αθήνα (με τα γερμανικά αεροπορικά σμήνη να πετούν επιδεικτικά σε χαμηλό ύψος), θα καταλάβει την διαφορά.
Εδώ, υπήρχε ένας βουβός πόνος που διαχεόταν μέσα στα κατάκλειστα σπίτια. Εκεί -ιδιαίτερα σε Ολλανδία και σκανδιναβικές χώρες- είχαν βγει στους δρόμους για να χειροκροτήσουν τους Γερμανούς εισβολείς.
Την ώρα κατά την οποία τα γερμανικά στρατεύματα καταλαμβάνουν την Αθήνα, η Πηνελόπη Δέλτα πίνει το περιεχόμενο ενός φυαλίδιου με δηλητήριο (προσπάθησαν να την κρατήσουν στην ζωή, αλλά τελικά «φεύγει» πέντε ημέρες αργότερα, στις 2 Μαΐου 1941). Άφησε ένα σημείωμα:
«Παιδιά μου, ούτε παπά, ούτε κηδεία. Παραχώστε με σε μια γωνιά του κήπου, αλλά μόνο αφού βεβαιωθείτε ότι δεν ζω πια. Φροντίστε τον πατέρα σας. Τον φιλώ σφιχτά. Π.Σ. Δέλτα».
Στην ταφή της, στον κήπο της Κηφισιάς, ιερουργεί μόνος ο παλιός φίλος της Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος.
Η Πηνελόπη Δέλτα και ο αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος (που παραιτήθηκε αρνούμενος να ορκίσει την κυβέρνηση, την οποία τοποθέτησαν οι Γερμανοί) άφησαν Ημερολόγιο. Και οι δυο γράφουν για εκείνο πρωινό, ότι κυκλοφόρησε στην Αθήνα η είδηση, πως ο Έλληνας στρατιώτης Κουκκίδης, φρουρός της σημαίας στην Ακρόπολη, υπέστειλε την σημαία όταν ανέβηκαν οι Γερμανοί στον Ιερό Βράχο, τυλίχτηκε μ’ αυτήν, και έπεσε από τον βράχο.
Σήμερα οι Γερμανοί ξαναήρθαν. Αυτή τη φορά ύπουλα. Και αφού το σύστημα τούς προετοίμασε το έδαφος, δουλεύοντας επί μακρά σειρά ετών και εξαγοράζοντας συνειδήσεις, που τότε δεν μπόρεσαν. Τότε το πλεονέκτημά τους ήταν οι σιδηρόφραχτες στρατιές τους. Τώρα, το μέταλλο των κανονιών τους, αντικαταστάθηκε από το μέταλλο της πέννας των τραπεζιτών. Τότε, είχαμε συμμάχους. Τώρα είμαστε μόνοι μας. Τότε, έφυγαν σε 3,5 χρόνια. Τώρα, πέρασαν ήδη τρία, κι ακόμη βρισκόμαστε στην αρχή.
Αλλά, το κυριότερο… Τότε υπήρχε εθνικό φρόνημα. Οι «δήθεν» δεν είχαν μπορέσει να υποσκάψουν το φρόνημα του λαού. Τώρα, ο καθένας μόνος του. Και όχι μόνον αυτό. Αλλά -διαπιστώθηκε πια- ότι παίζονται άσχημα παιχνίδια πίσω από την πλάτη μας. Η αμερικανογερμανική σύγκρουση, μεταφέρθηκε ουσιαστικά στη χώρα μας. Και στη μάχη δολαρίου κατά ευρώ, συμμετέχουν πολιτικοί φορείς και πρόσωπα, πάντα βέβαια με περικάλυμμα «το συμφέρον του ελληνικού λαού» (όσοι δεν κατανόησαν ακόμη τι παίζεται, ελπίζεται να το κατανοήσουν σύντομα, για να μη επιτρέψουν πάλι σε πολιτικούς να τους εμπαίξουν).
Για κατακλείδα, ας σημειωθεί το οξύμωρο.
Τότε αντιμετωπίσαμε τους κατακτητές Γερμανούς και με το αντάρτικο.
Τώρα ζητάμε από τους κατακτητές Γερμανούς να μας λυπηθούν.
Πηγή: Βόρεια
