Του Θύμιου Παπανικολάου
Πολλά άρθρα γράφονται για την Παιδεία, τα περισσότερα με πολύ εύστοχες παρατηρήσεις. Παρατηρήσεις, ωστόσο, εξωτερικού χαρακτήρα, κοινωνικά και πολιτικά μετέωρες, παρατηρήσεις που αντιμετωπίζουν τα ζητήματα της Παιδείας, σαν ξεχωριστά και ανεξάρτητα από το ιστορικό γίγνεσθαι, έξω και υπεράνω της κοινωνίας, αυτόνομα…
«Οι αλυσίδες της σκλαβιάς σπάνε με το φως»: ένα τέτοιο πολύ καλό, στις επισημάνσεις του, είναι και το άρθρο που διαβάσαμε από το ιστολόγιο ΠΡΟΣΛΑΛΙΑ.
Πράγματι οι αλυσίδες τις σκλαβιάς σπάνε με το φως. Το ζητούμενο είναι το ποιος θα ΕΚΠΕΜΨΕΙ το φως, από πού θα ανατείλει η ήλιος του φωτός. Από μια Παιδεία η οποία είναι πλήρως υποταγμένη στις δυνάμεις του σκότους;
Η ωραία, λοιπόν, αυτή διατύπωση δεν λέει από μόνη της ΤΙΠΟΤΑ. Γίνεται και δραματικά αποπροσανατολιστική, όταν ζητά από τα πολιτικά επιτελεία του σκότους (στην προκειμένη περίπτωση από την ελληνική πολιτεία), να παράγουν Παιδεία φωτός…
Είναι ποτέ δυνατόν από ένα χρεοκοπημένο σύστημα, από τους τεχνοκράτες και γραφειοκράτες του, να ελπίζει κανείς στα σοβαρά ότι θα υπάρξει «αναβαθμισμένη» εκπαίδευση και Παιδεία που θα εκπέμπει φως, δηλαδή «όπλα» που θα σπάσουν τις «αλυσίδες της σκλαβιάς»; Μπορεί αυτό το σύστημα και τα επιτελεία του να παράγουν και να δώσουν πραγματική μόρφωση;
Αναδημοσιεύουμε ένα μικρό απόσπασμα από παλιό κείμενό μας με τον τίτλο: «Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ»:
Στον καπιταλισμό η κορυφή της εκπαίδευσης κυριαρχείται από τις αξίες και τα πρότυπα του ιδιωτικού τομέα. Η μαζική της ανάπτυξη στον αιώνα που πέρασε, ρυθμίστηκε εξ ολοκλήρου από τους νόμους της προσφοράς και της ζήτησης. Κι αυτή η εξάπλωση της Εκπαίδευσης δεν συνοδεύτηκε από καμιά αναμόρφωση των εκπαιδευτικών στόχων ή από κάποια άνθηση της εκπαιδευτικής θεωρίας. Το σύνθημα η «εκπαίδευση για το λαό», χωρίς να αναδεικνύεται ότι αυτή αποτελεί δομικό στοιχείο της καπιταλιστικής εξουσίας και χωρίς να προβάλλεται η εναλλακτική, σοσιαλιστική πρόταση, οδήγησαν στο τέλμα και την πλήρη υποβάθμιση.
Και πάνω ακριβώς σε αυτά πατούν οι ιεροφάντες της Νέας Τάξης για τον «εκσυγχρονισμό» της: Για την πλήρη άλωση της εθνικής δομής της Εκπαίδευσης, δηλαδή της δομής εξουσίας που ανταποκρινόταν στα έθνη κράτη, μια δομή εξουσίας που ενσωμάτωνε παραδόσεις, αξίες και κοινωνικά πρότυπα της ιστορικής συνοχής των λαών και συγκρότησης των εθνών-κρατών.
ΣΗΜΕΡΑ επιχειρείται η μεγάλη αυτοκρατορική τομή. Η πλήρης υποταγή της Εκπαίδευσης στους νόμους της πλανητικής προσφοράς και ζήτησης, η υποταγή στο πλανητικό κεφάλαιο και η απαλλαγή από τις «ουσίες» των κοινωνικών προτύπων του εθνικού κεφαλαίου.
Αυτό δεν είναι βήμα προς τα εμπρός. Είναι Μεσαίωνας! Και το δρόμο προς αυτή την ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ τον άνοιξαν οι σοσιαλδημοκρατικές αντιλήψεις για την Εκπαίδευση, το δημαγωγικά ΜΕΤΕΩΡΟ σύνθημα «εκπαίδευση για το λαό». Η «εκπαίδευση για το λαό» προϋποθέτει και Εκπαίδευση που να ελέγχεται από το λαό, προϋποθέτει σοσιαλιστικά εναλλακτικά εκπαιδευτικά προγράμματα…».
Ολόκληρο το κείμενο βρίσκεται ΕΔΩ:
Κανένα φως, συνεπώς, δεν μπορεί να εκπορευτεί από τη σημερινή Παιδεία η οποία έχει ως έργο τη σφυρηλάτηση των αλυσίδων σκλαβιάς…
Ο σπινθήρας και η λάμψη του φωτός μπορεί να υπάρξουν ΜΟΝΟ στη στρατηγική βάση της ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ αυτής της κοινωνίας που είναι ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΗ ολοκληρωτικά στους μηχανισμούς του σκότους: Της Νέας Τάξης…
Διαβάστε, το ωραίο και εύστοχο (στις διαπιστώσεις) κείμενο από ΠΡΟΣΛΑΛΙΑ:
Οι αλυσίδες της σκλαβιάς σπάνε με το φως
«Ύπατο μέλημα, όμως, της ελληνικής πολιτικής πρέπει να είναι η παιδεία του ελληνικού λαού, κατ’ εξοχήν αποφασιστική, αν είναι ορθά προγραμματισμένη, για την περίσωση μακροπρόθεσμα του Ελληνισμού. Και θα είναι ορθά προγραμματισμένη η παιδεία του ελληνικού λαού, αν δεν παρασυρθεί από άμετρη επιδίωξη του λεγόμενου εκσυγχρονισμού, αλλά, ταυτόχρονα προς την έλλογη επιδίωξη του εκσυγχρονισμού, παραμείνει στραμμένη προς την άφθιτη πηγή της αυθεντικής ανθρωπιστικής γραμματείας, δηλαδή της ελληνικής αρχαιόθεν πνευματικής κληρονομιάς. [...] Παλλάδιο επίσης, πολύτιμο κατ’ εξοχήν για την επιβίωση του Ελληνισμού, είναι η ελληνική γλώσσα, η πνευματικώτερη γλώσσα της ανθρωπότητας».
Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, «Ελληνικά – Θέματα Ιστορίας και Πολιτισμού», εκδόσεις Παπαζήση, σελ. 50-51
Τα παραπάνω είναι τμήμα από πανηγυρικό λόγο που εκφωνήθηκε στις 24 Μαρτίου 1993 για να τιμήσει και να υπενθυμίσει το θαύμα της Εθνεγερσίας του 1821. Ο συντάκτης του κειμένου είναι ο (τότε) πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών, ο φιλόσοφος και δάσκαλος Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος. Με τις σοφά επιλεγμένες λέξεις του, ο σπουδαίος ακαδημαϊκός προσέφερε σ’ όλους εμάς το αμφίστομο ξίφος που χρειαζόμαστε για να κόψουμε το γόρδιο δεσμό της πνευματικής, ηθικής και οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα και το έθνος ολόκληρο. Οι δυο κόψεις αυτού του σπαθιού είναι η Παιδεία και η Γλώσσα.
Τα αληθινά μεγάλα ζητήματα για την επιβίωση του Ελληνισμού, που οι περισσότεροι εκ των πολιτευτών υποτίμησαν συστηματικά – όσο έπρεπε δηλαδή για να μας δείξουν το ανύπαρκτο εύρος της εθνικής ευαισθησίας και καλλιέργειάς τους. Τους λείπει Παιδεία, αγνοούν τη γλώσσα μας και ως ήταν αναμενόμενο δεν ασχολήθηκαν. Μόνο ψελλίσματα για περικοπές που… «δεν θα κάνουν», αλλά τελικά θα κάνουν επειδή «δεν γίνεται αλλιώς» είχαν εγγράψει στην κασέτα της προεκλογικής κενολογίας τους οι άχρωμοι πολλοί της αφόρητης ανίας. Θέματα μεγάλα, απαιτητικά, σύνθετα και χρήζοντα γενναίας αντιμετώπισης δεν τόλμησαν ν’ αγγίξουν. Όπως δεν τόλμησαν ν’ ακουμπήσουν πάνω στην χαίνουσα πληγή του αφελληνισμού, που έχουν ανοίξει στα σωθικά της χώρας οι «εκσυγχρονιστές» των Ιμίων και του Οτσαλάν και τα ελληνόφωνα αλαλάζοντα κύμβαλα της λέσχης Μπίλντερμπεργκ.
«Δικαίοις και αδίκοις»
Δεκάδες συζητήσεις επί συζητήσεων και αναλύσεις επί των διαλύσεων των κομματικών σχηματισμών και δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος να στρέψει τα φώτα της τηλεοπτικής κάμερας πάνω στο μελανό χάσμα που άφησε πίσω της μια ανερμάτιστη κομματάρχισσα που ενώ αποφάσιζε για το εκπαιδευτικό σύστημα των Ελλήνων, δεν ήξερε τα στοιχειώδη ελληνικά και… τσαμπούναγε μπαλαφάρες όπως τα «δυσθεόρατο χρέος» και το αμίμητο «επί δικαίοις και αδίκοις».
Σε γενικές γραμμές, οι πολιτικές δυνάμεις που ευαγγελίζοντα δραστικές αλλαγές στο γκρίζο ελλαδικό τοπίο επικεντρώνουν τις προσπάθειές τους στο να πείσουν τους δύσπιστους ψηφοφόρους ότι ο όλεθρος των Μνημονίων θα λάβει τέλος όταν θα έρθουν εκείνοι στα πράγματα ή όταν η ισχύς τους αυξηθεί μέσω της ενίσχυσης των ποσοστών τους. Κι ο Αντώνης Σαμαράς, που μίλησε για επανελλήνιση της Παιδείας, όταν έγινε πρωθυπουργός λησμόνησε να επαναφέρει τη λέξη «Εθνικής» στον τίτλο του πολύπαθου υπουργείου.
Σκοταδισμός – ραγιαδισμός
Η πικρή αλήθεια είναι ότι ο σκλάβος θα παραμένει σκλάβος για όσο διάστημα δεν μπορεί να διακρίνει την ελευθερία από την υποτέλεια. Ο ραγιαδισμός και η εθελοδουλεία είναι πνευματικές αλυσίδες που δεν μπορούν να σπάσουν από έναν πανίσχυρο και πεφωτισμένο αφέντη, που θα οδηγήσει τα πλήθη στη Γη της Επαγγελίας. Οι Έλληνες, επί περίπου μισή χιλιετία έζησαν μέσα στο ζόφο του οθωμανικού τάφου (που κάποιοι παρουσιάζουν ως ιδανικό ενδιαίτημα). Μέσα στο δυσώδες περιβάλλον της οθωμανικής σαρκοφάγου αναπτύχθηκαν τα σαπρόφυτα του ρουσφετιού και του μπαξισιού. Από εκεί μας έβγαλαν τα δοξασμένα άρματα των αγωνιστών. Η Παλιγγενεσία, το θαύμα του 1821, ήταν η αρχή της αδιάκοπης Επανάστασης, που οφείλουν να επιδιώκουν οι Έλληνες. Με τα όπλα έγινε η πρώτη ρωγμή στις βαριές αλυσίδες της σκλαβιάς. Η πλήρης διάρρηξή τους, ωστόσο, μπορεί να κατορθωθεί μόνο με την Παιδεία και την υπεράσπιση της σπουδαιότερης κληρονομιάς που αξιωθήκαμε ως άνθρωποι: της γλώσσας.
Ανάγκα θεοί πείθονται
Η αναμέτρηση με τα προβλήματα μπορεί να αναβάλλεται, αλλά κάποια στιγμή καθίσταται αναπόφευκτη. Είτε το θέλουμε είτε όχι θα υποχρεωθούμε να αποδεχτούμε τον ιστορικό ρόλο που μας αναλογεί ή να τον αποποιηθούμε. Η απάντηση σε κάθε δίλημμα και πρόκληση δεν μπορεί να γίνει με τη μορφή του τζόγου, της ζαριάς. Προϋποθέτει γνώση. Γνώση δίχως Παιδεία και Γλώσσα δεν υπάρχει. Ούτε η έννοια Ελλάς υπάρχει χωρίς αυτά τα προαπαιτούμενα…
ΠΗΓΗ:
