Του
Την «μανιασμένη» θα μπορούσε να πει κανείς αντίδραση ορισμένων, αντί για προβληματισμό προκάλεσε το σημείωμά μου περί σχεδίου εφαρμογής «διπλού νομισματικού συστήματος στη χώρα μας». Δεν ήταν λίγες οι ύβρεις και προσβολές προς το πρόσωπό μου και προς εκείνους που τόλμησαν να φιλοξενήσουν τις αράδες μου.
Επί τόσα χρόνια, όντας έξω από το καθεστώς και με προσωπικό κόστος ασφαλώς, που αποκαλύπτω, δίχως ποτέ να έχω κάνει λάθος ή παραπλανήσει κανέναν, εξελίξεις σε γεωπολιτικό και γεωοικονομικό επίπεδο, στα ζητήματα της ατζέντας της εξωτερικής μας πολιτικής, ή το πότε και γιατί θα γίνουν εκλογές στη χώρα, πότε και γιατί θα προσφεύγαμε στο ΔΝΤ κλπ, δεχόμουν ακριβώς την ίδια αντίδραση από διάφορους καθεστωτικούς παράγοντας και από εκείνους που δομούν την αλήθεια και τον κόσμο τους πάνω στην καθεστωτική discourse.
Μέσα στον πανικό τους, όλοι οι παραπάνω ζητούν αποδείξεις για να πεισθούν ότι αυτά που αναφέρω θα συμβούν. Η απόδειξη είναι ότι συμβαίνουν και ότι ποτέ δεν έχω σφάλει, αν και δεν αποκλείεται να κάνω λάθος στο μέλλον. Μέχρι αυτή τη στιγμή όμως ποτέ δεν προέβλεψα κάτι σε ότι αφορά στις πολιτικές εξελίξεις, εσφαλμένα, αλλά ας μην σταθούμε σε αυτό. Άλλωστε δεν ισχυρίστηκα ότι το «σχέδιο» θα εφαρμοστεί, αλλά απλώς αναφέρθηκα στην ύπαρξή του με βεβαιότητα και στην πρόδηλη απόφαση της παγκόσμιας ελίτ να οδηγήσει εκεί τα πράγματα: «ο κύβος ερρίφθη».
Αν θα εφαρμοστεί ή όχι είναι ζήτημα εσωτερικής πολιτικής. Αν τρομάζετε με την ιδέα ότι η κυβέρνηση και ο Γιώργος Παπανδρέου, με την υποστήριξη μέρους του πολιτικού συστήματος και των υπολοίπων φορέων του καθεστώτος, θα μπορούσαν να επιβάλουν ένα τέτοιο «σύστημα» επιπλέον των «πακέτων ΔΝΤ», μάλλον δεν φταίω εγώ. Άλλοι προκαλούν ανασφάλεια στην ελληνική κοινωνία. Αυτοί που μίλησαν για Τιτανικούς, Παγόβουνα, Χρεοκοπία, απώλεια όχι δύο μισθών αλλά ακόμη και πέντε και άλλα πολλά για να καταλήξουν στην …Άβυσσο. Αυτούς να μέμφεστε λοιπόν και τα παπαγαλάκια τους και όχι εμένα. Εγώ σας …
ανοίγω τα μάτια, με εντιμότητα, οι άλλοι σας τυφλώνουν ανέντιμα!
Στο συγκεκριμένο ζήτημα πληροφορήθηκα από άνθρωπο που εμπιστεύομαι απολύτως το «σχέδιο» και είχα υποχρέωση να το …κάψω αν μπορεί να «καεί» ή στο βαθμό που μπορεί να «καεί». Ήταν υποχρέωσή μου προς την ελληνική κοινωνία, στην οποία χρωστώ πολλά, διότι με τίμησε επί πολλά χρόνια και με αγάπησε. Δεν χρωστώ όμως στο κράτος στα συμφέροντα και στο καθεστώς γενικότερα.
Επί του προκειμένου, αναφέρθηκα σε ένα «σχέδιο» που υπάρχει, αλλά για να αποδείξω ότι υπάρχει θα πρέπει να σας το παρουσιάσω. Δεν θέλω όμως να (σας) αποδείξω τίποτε, δεν θέλω να πιστέψετε τι σας λέω, δεν θέλω να λάβετε τίποτε ως δεδομένο, όπως δεν το θέλησα ποτέ τόσα χρόνια που πράττω αυτά που δεν μπορεί να κάνει η δημοσιογραφία για τους λόγους που θα έπρεπε να γνωρίζετε. Και τούτο όχι ασφαλώς για να υποκαταστήσω τον ρόλο της δημοσιογραφίας, αλλά αποκλειστικά για να συμβάλλω σε μια διαφορετική δι-υποκειμενική προσέγγιση της πραγματικότητας που ζούμε όλοι μας, έξω από τις «λογικές συμβάσεις» που έχει διαμορφώσει το καθεστώς.
Εγώ, αγαπητοί φίλοι, δεν είμαι ΜΜΕ, ούτε υποδύομαι το ΜΜΕ, ούτε απευθύνω τον λόγο μου στα ΜΜΕ, ή στον πολίτη μέσω των ΜΜΕ. Μιλώ έξω από τον κώδικα της χυδαιότητας των ελληνικών ΜΜΕ που υποκρίνονται ότι πληροφορούν και ενημερώνουν, ενώ γνωρίζετε πολύ καλά ότι πράττουν μάλλον το αντίθετο, προπαγανδίζοντας τα συμφέροντα των ελλήνων νταβάδων. Αν ήθελα να μιλήσω αυτή την γλώσσα θα ήμουν στην Ελλάδα και θα «μόστραρα» την φάτσα μου ακόμα στο γυαλί, όπως έκανα από το 1987 μέχρι το 2003, με ένα τριετές διάλλειμα στο μεταξύ, κατά το οποίο επέλεξα για να κάνω άλλα, πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα.
Ας εξηγηθούμε λοιπόν μια και έξω. Εγώ επέλεξα μια άλλη δύσκολη και επίπονη διαδρομή μακριά από συμφέροντα, πάτρωνες και πελατειακές σχέσεις. Κέρδισα την ελευθερία μου με τεράστιο κόστος και νοιώθω έντιμος και καθαρός, ώστε να μπορώ να απευθύνομαι στους συμπατριώτες μου με καθαρό μέτωπο. Δεν κάνω πολιτική, αν και πιστεύω ότι όλα είναι πολιτική. Δεν κάνω δημοσιογραφία, αν και πιστεύω ότι όλοι σήμερα μπορούν να «κάνουν» δημοσιογραφία. Πράγμα που σημαίνει ότι τόσο η πολιτική όσο και η δημοσιογραφία έχουν χάσει την παραδοσιακή, θεσμική τους υπόσταση εξαιτίας κυρίως της εφαρμογής νέων τεχνολογιών, αλλά και πολιτισμικών μεταβολών.
Έτσι όμως η δική μου ταυτότητα και το δικό μου κύρος που συνδέεται με αυτήν βρίσκονται απόλυτα συναρτημένα με την διαδραστική μας επικοινωνία. Εάν εγώ παραπληροφορήσω σε οτιδήποτε…τέλειωσα. Αν κάποιος δημοσιογράφος ή πολιτικός σας παραπληροφορεί και σας εξαπατά διαρκώς, δεν έχει αντίθετα κανένα πρόβλημα, θα τα «μαζέψει» ίσως αύριο, θα πει τα αντίθετα και θα σπεύσουν άλλα στοιχεία του καθεστώτος να του προσφέρουν νομιμοποίηση. Οι θεσμοί, αγαπητοί φίλοι, έχουν την ικανότητα να «αυτοθεραπεύονται», μέσω ενός μηχανισμού που δεν είναι κατάλληλος ο χώρος για να εξηγήσω, στο βαθμό που συνεχίζουν να υπάρχουν στην συγκεκριμένη μορφή. Εγώ δεν έχω καμία προστασία, αν κάνω λάθος ο αποδέκτης θα αποδειχθεί «ανελέητος». Έτσι παίζεται αυτό το παιχνίδι και γι’ αυτό είμαι πολύ προσεκτικός.
Άρα, προσέχω πολύ τι σημειώνω, και παρότι δεν έχω συνήθως χρόνο να επιμεληθώ την γραφή μου -όπως τώρα που γράφω σε μια αίθουσα αναμονής - αναφέρω πάντα αυτά που δεν θα μπορούσαν σε καμία περίπτωση να θίξουν το λεγόμενο εθνικό συμφέρον. Διαβάζετε λοιπόν με προσοχή τι γράφω, αν σας ενδιαφέρει ασφαλώς και ας μην ξανατολμήσει κανείς να υποστηρίξει ότι συγγράφω για να δημιουργήσω εντυπώσεις και να προκαλέσω θόρυβο. Αυτά τα κάνουν ΜΜΕ, πολιτικοί και οι κυβερνήσεις και όχι εμείς που αποκαλύπτουμε τους προσανατολισμούς και την πολιτική λογική τους, πληρώνοντας και από πάνω ακριβό τίμημα. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι και μην μας… ισοπεδώνετε!
Επειδή λοιπόν σέβομαι τον εαυτό μου και τη μάννα μου που ζει στην Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να πω κάτι που είναι ανακριβές. Όταν λέω ότι υπάρχει «σχέδιο», σημαίνει ότι είμαι προσωπικά βέβαιος ότι υπάρχει, αλλά ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι θα εφαρμοστεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να είσαι και εσύ βέβαιος για την ύπαρξη του συγκεκριμένου, επειδή το είπα εγώ. Εσύ αναγνώστη πρέπει να αμφιβάλεις, αλλά παράλληλα να προβληματίζεσαι τι θα συμβεί αν πράγματι έχω σωστή πληροφόρηση. Άκου και το καθεστώς, που ούτως ή άλλως δεν μπορείς να αποφύγεις, άκου και άλλους σαν κι εμένα που κάνουν ότι μπορούν για να σου προσφέρουν άλλες προσεγγίσεις της ζωής και των συμβάντων και στη βάση αυτή της αλληλεπίδρασης δράσε.
Όταν κάποια στιγμή έγραψα ένα κειμενάκι για το «παρασκήνιο της Ελληνικής κρίσης», κάποιος αναγνώστης σχολίασε. «Μπράβο, αλλά ένας καλός αναλυτής θα μπορούσε να γράψει όλα τούτα, σήμερα, καθώς είναι πλέον εμφανές σε όσους είναι σε θέση να αντιλαμβάνονται τις πολιτικές εξελίξεις που πάει η κατάσταση. Θα σε παραδεχόμουν αν τα έλεγες λίγους μήνες νωρίτερα». Πέραν ότι δεν τα γνώριζα λίγους μήνες πριν, αν τα ήξερα και τα σημείωνα, θα είχα την ίδια αντιμετώπιση που μου επιφύλαξε το καθεστώς σήμερα. Θα με αποκαλούσαν, φαντασιόπληκτο ή τρελό, πράγμα που δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα, καθώς έχω ξανακούσει αυτούς του χαρακτηρισμούς από όλους αυτούς που θα έπρεπε να έχουν καταπιεί την γλώσσα τους, κάθε φορά που επιβεβαιώνομαι από τα γεγονότα.
Αυτή τη φορά δεν θέλω να επιβεβαιωθώ, θέλω η ελληνική κοινωνία να μην επιτρέψει αυτήν την εξέλιξη και ας μην ξανατολμήσω να γράψω ούτε μια αράδα στο διαδίκτυο.
Δυστυχώς αν και δεν μου λείπει το θάρρος, από θράσος δεν τα πάω καλά! Δεν με ενδιαφέρει ο εαυτός μου με την ωφελιμιστική έννοια, με νοιάζει η ταυτότητά μου και αυτή σε συνάρτηση με τους ανθρώπους που αγωνίζονται για την επιβίωση, την παιδεία, τον πολιτισμό, την δημοκρατία και την αξιοπρέπεια στον κόσμο αυτόν και ιδίως στην Ελλάδα, αναπόσπαστο κομμάτι της οποίας είναι η οικογένειά μου και εγώ ασφαλώς.
Και κάτι τελευταίο. Μια και δεν έχω συμφέροντα στην Ελλάδα – το κράτος μου χρωστάει και δεν του χρωστάω, αλλά παρόλα αυτά δεν πρόκειται ποτέ να ζητήσω τίποτε από αυτό – θεωρητικά θα έπρεπε να είμαι ικανοποιημένος από την πολιτική του Γιώργου, όπως εμφανίζονται να είναι αρκετοί έλληνες του εξωτερικού για τους λόγος που ίσως αντιλαμβάνεστε. Έλα όμως που δεν είμαστε όλοι υποκείμενα του μικροσυμφέροντός μας! Έλα όμως που κάποιοι αγαπηθήκαμε από τα λαϊκά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας μέσα στην αγκαλιά των οποίων μεγαλώσαμε και δεν μπορούμε να πάψουμε να νοιώθουμε ζωντανό κύτταρο αυτών των ανθρώπων, άσχετα αν σήμερα έχουμε κάποια σχετική οικονομική άνεση και άλλες δυνατότητες! Εμείς τις αγκαλιές που μας μεγάλωσαν για να είμαστε σήμερα ότι τέλος πάντων κατορθώσαμε με αγώνα και μετά από πολύ «κυνήγι» να γίνουμε, δεν θα τις προδώσουμε. Δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας κάτι διαφορετικό από τον άνεργο, και τον άνθρωπο που υποφέρει ή/και βρίσκεται στο περιθώριο. Ε, χάριν αυτών των ελλήνων θα συνεχίσουμε να «ξεγυμνώνουμε» το καθεστώς.
Έχουμε κάποιοι ενώσει διαπαντός την τύχη μας με την τύχη των…αθλίων και περιθωριοποιούμενων αυτής της κοινωνίας. Όχι δεν πρόκειται για ιδεαλισμό. Είναι ένας ιδιόμορφος φιλελεύθερος και παράλληλα σοσιαλιστικός κοσμοπολιτισμός, που έχει πατρίδα, αλλά και όραμα οι πατρίδες αντί να χωρίζουν τον κόσμο να γίνουν στοιχείο που θα τον ενώσει.
http://activistis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4713:2010-06-07-11-53-01&catid=57:2009-02-09-08-29-51&Itemid=72
