Μια φορά κι έναν καιρό, παραμονές Χριστουγέννων πριν δέκα χρόνια έκανε κρύο τσουχτερό και ήταν σκοτεινά από την καταχνιά. Ακούγονταν ο κόσμος που πήγαινε κι ερχόταν έξω στα δρομάκια , τρίβοντας τα χέρια και χτυπώντας τα πόδια στο λιθόστρωτο για να ζεσταθούν πηγαίνοντας να προσκυνήσουν στο εκκλησάκι της Αγ. Βαρβάρας και να ρίξουν το καραβάκι στη λίμνη (έτσι θέλει το έθιμο) . Τοημερολόγιο έδειχνε 3 Δεκεμβρίου. O καιρός ήταν μουντός και τα κεριά τρεμοέλαμπαν στην καφετιά, βαριά ατμόσφαιρα. Βλέποντας το σκούρο σύννεφο να χαμηλώνει κατά τη γη σκοτεινιάζοντας το καθετί, θα ’λεγε κανείς πως η φύση εκεί κοντά και σκαρφιζόταν κάτι τρομερό. Ξαφνικά ήρθε κάτι που μόνο αυτό απ’ όσα ξέρω ,μέσα στο μακρύ ημερολόγιο του χρόνου όπου άντρες , γυναίκες και παιδιά σαν μια ψυχή, ανοίγουν λεύτερα τις καρδιές τους και αναλογίζονται τους άλλους σαν πραγματικούς συνοδοιπόρους προς την ευτυχία και το όνειρο. Ήρθε η ονειρούπολη, ευλογημένη να είναι και να μοιράζει χαμόγελα στα πρόσωπα των ανθρώπων.
Μαρία Τσαγκουρίδου
