Κοιτάζω την χώρα μου, την άλλοτε περήφανη να έχει ξεπέσει και από αρχόντισσα τιμημένη και ξακουστή, σήμερα την βλέπω να ξεπέφτει σαν πόρνη και να κυλιέται στα βρωμερά σεντόνια του νεκροκρέβατού της, στο πορνείο της ζωής και στο απόκαμα της ιστορίας, όπου οι νταβάδες ορίζουν την αξία του καθενός και αποφασίζουν -κατά το πώς τους ίδιους συμφέρει- με ποιο βδέλυγμα θα κοιμηθεί η άλλοτε όμορφη κυρά, πόσες φορές θα φτύσει την ψυχή της για την βρωμιά που λούζεται η ίδια, για την ατιμία που περνάνε τα παιδιά της… ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα βρεθεί εκείνος που θά ‘χει το θάρρος να σταματήσει όλους όσους θέλουν επάνω της να βγάζουν την βρωμιά της ψυχής τους και τα ανείπωτα γούστα τους. Και ξέρει πως όταν οι νταβατζήδες θελήσουν, θα την πετάξουν σε έναν ανθρώπινο βόθρο για να ζήσει ντροπιασμένη…
Διακονιάρης της καρδιάς και της ψυχής μου αποφάσισα να γίνω, όταν περπατώντας στους δρόμους μιάς πόλης που ζει έναν αόρατο πόλεμο, ένιωσα δύο ψιχάλες βροχής στο πρόσωπό μου, και θυμήθηκα πως είμαι ζωντανός κι έχω χρέος να ακούσω τα προστάγματα της καρδιάς, την ικεσία της ψυχής, εκείνη την βουβή προσευχή που μου ζητά να ζήσω… Μα περισσότερο ακόμη να κοιτάξω τα δικά σου μάτια, να διαβάσω όλα εκείνα τα μηνύματα που μου στέλνουν.
Μέσα σε αυτόν τον θόρυβο της σιωπής που μας ζώνει, πρέπει να βρούμε την καθαρότητα από το φως της ψυχής μας και συνάμα να πάψουμε να κοιτάζουμε κάτω και να σηκώσουμε το βλέμμα μας στ’ αστέρια, να τολμήσουμε να κοιτάξουμε μέσα από την προσευχή μας τον ήλιο και το φως που θα διώξει το σκοτάδι της σύγχυσης στο οποίο σήμερα είμαστε βυθισμένοι. Να τολμήσουμε να δούμε στον καθρέφτη το τραγικό μας είδωλο, που κομμένο στα δύο αλληλοσπαράσεται και μας καταστρέφει.
Πρέπει, αδελφέ, να μάθουμε ποια είναι όλα εκείνα που μας ενώνουν και να ξεχάσουμε όσα βάζουνε οι άλλοι ανάμεσά μας για να μας χωρίζουν. Αν δεν κάνουμε το αυτονόητο, τότε οι δαίμονες που απειλούν τη ζωή μας, μα πιότερο την ίδια μας την ψυχή, θα βρούνε πεδίο λαμπρό για να μας ταλαιπωρήσουν όσο δεν χωράει τ’ ανθρώπου ο νους, στην παγωμένη κόλαση που μας ετοίμασαν να ζήσουμε όλοι μας, μα ο καθένας μονάχος…
Τι μας κάνουν αυτοί οι δαίμονες; Το έχουμε καταλάβει; Μας έχουνε βάλει τον έναν απέναντι στον άλλο, αδέρφια να κατηγορούμε ο ένας τον άλλο και να ξεχνάμε πως οι δεσμώτες μας χωρίς ντροπή μας είχανε ομολογήσει ότι "θα συμμαχήσουν με τον διάβολο"... Και καθόμαστε να σκεφτούμε την μέρα που έρχεται, μα τίποτε δεν κάνουμε για την ημέρα που ζούμε. Χωριζόμαστε σε ψεύτικα στρατόπεδα, όπου μας στείλαν με τα συνθήματά τους και ξεχνάμε πως το δικό μας το στρατόπεδο είναι με την πατρίδα μας και με κανέναν άλλο. Μιλάμε με μεγάλα λόγια, ο καθείς έχει τα δικά του, για το πως θα χτίσουμε ένα όμορφο αύριο και ξεχνάμε την φρίκη που σήμερα μέσα της βυθιζόμαστε.
Κομμάτια την πατρίδα μας κάνουμε οι ίδιοι και καμωνόμαστε πως τάχα δεν το γνωρίζουμε, πως τάχα άλλοι είναι οι εχθροί της. Κι αν εσύ αδελφέ μου θέλεις να είσαι στ' αριστερά, τρέξε να συνταχθείς εκεί που το μυαλό σου ορίζει. Κι αν εσύ πατριώτη θέλεις να είσαι στα δεξιά, μην το ξανασκεφτείς, και κάνε όπως ο λογισμός σου ορίζει. Κι αν υπάρχουν κι άλλοι που θέλετε στο κέντρο να συνταχτείτε, τρέξετε να γίνετε στρατιώτες του κέντρου. Συγχωρείστε με όμως, αγράμματος είμαι, εγώ θα τρέξω να συνταχτώ με την πατρίδα μου, με την οικογένειά μου, με τους προγόνους μου που πρόταξαν αυτήν όταν οι εχθροί μας τους βάλανε να διαλέξουν. Κι εγώ εκεί θα καθήσω στο πλευρό της πατρίδας μου, γιατί δεν αντέχω να έχω απέναντι τ' αδέρφια μου. Προτιμώ να βλέπω απέναντί μου εχθρούς και αν είναι να πέσω, ας πέσω παλεύοντας εκείνους κι όχι το αίμα μου, τους συμπατριώτες και τ' αδέλφια μου.
Αυτά μου λέει η καρδιά μου να κάμω, αυτά μου προστάζει η ψυχή μου, αυτά βλέπω στα μάτια των παιδιών μου. Κι αν κάμω λάθος, προτιμώ το κρίμα στο λαιμό μου, παρά στον συμπατριώτη μου. Έτσι, ξεκινώ από το σήμερα να παλεύω τους δαίμονες που πάνε να με κάνουνε δικό τους. Αύριο, θα ξέρω πως πάλεψα και νίκησα ή... έχασα. Αλλά, θα έχω παλέψει για την πατρίδα μου και όχι για εκείνους, για το ψευτορωμέικο, που ανάλογα με το συμφέρον τους την εμπορεύονται. Το Σκοτάδι είναι εδώ και θα είναι μακρύ, βαθύ και γεμάτο τρόμο, αν το επιτρέψουμε εμείς...
