Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος
Ποια είναι αλήθεια αυτή η Τρόικα», αναρωτιέται εύλογα κανείς, «η οποία, με τη συμφωνία των πολιτικών και με την απίστευτη ανοχή των Πολιτών, έχει αναδειχθεί στην ιπτάμενη υπερκυβέρνηση
των 17 ανεξάρτητων, πρώην δημοκρατικών χωρών της Ευρωζώνης, καθώς επίσης ολόκληρης της ΕΕ;»
«Ποια είναι η διευθύντρια του ΔΝΤ και ποιος της δίνει το δικαίωμα να αποφασίζει για τα εσωτερικά των χωρών της ζώνης του ευρώ; Ποιος λαός έχει εκλέξει τον διοικητή της ΕΚΤ στη θέση του, παραχωρώντας του τέτοιες υπερεξουσίες, καθώς επίσης τον πρόεδρο της Κομισιόν, ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του διορισμένο αυτοκράτορα της ΕΕ;»
«Ποια είναι η δημοκρατική νομιμοποίηση όλης αυτής της ‘ομήγυρης’;», συνεχίζουν οι απορίες. «Με ποιο δικαίωμα ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας αποφασίζει για το μέλλον της Ευρώπης, για τα ευρωομόλογα ή για τις τράπεζες και υπό ποια δημοκρατική διαδικασία η καγκελάριος καθορίζει την πολιτική που πρέπει να ακολουθήσει η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Γαλλία, η Ισπανία, η Κύπρος κλπ;».
«Γιατί αλήθεια αυτός ο ‘ελεγκτικός πολυεθνικός μηχανισμός’ των συνθηκών που επικρατούν στην Ελληνική οικονομία, όπου κανένας δεν γνωρίζει με ποια κριτήρια έχουν επιλεχθεί τα άτομα που τον αποτελούν, νομιμοποιείται να κυβερνάει μία ανεξάρτητη χώρα από το παρασκήνιο, επιβάλλοντας ακόμη και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων – άρα όλων των εκλεγμένων δημοκρατικά οργανώσεων των κοινωνικών εταίρων;».
«Μία υπερχρεωμένη χώρα, η οποία αδυνατεί να πληρώσει τις οφειλές της, είναι υποχρεωμένη να υφίσταται τον αυστηρό έλεγχο και να ακολουθεί τις εντολές των πιστωτών της», θα μπορούσε εύλογα να απαντήσει κανείς, χωρίς να υπεισέλθει σε λεπτομέρειες.
«Τα χρέη λοιπόν και η εξυπηρέτηση τους, καταργούν αυτόματα τη Δημοκρατία, εκλέγοντας από μόνα τους, αυτόνομα δηλαδή, de facto κυβερνήσεις;», θα συνεχίζαμε τότε να αναρωτιόμαστε, επιμένοντας να μην ξεφύγουμε από την κοινή λογική.
«Είναι αλήθεια δυνατόν να είναι τόσο αφελείς οι Πολίτες στις δημοκρατίες και να αποδέχονται αδιαμαρτύρητα την οικονομική δικτατορία (την ισχύ των χρημάτων), όταν ποτέ στην Ιστορία κανένας λαός δεν υποτάχθηκε στη στρατιωτική δικτατορία (στην ισχύ των όπλων);»
