Γράφει η Παντικίδου Αναστασία
Παράγουμε ψυχικά απόβλητα;
Τι είναι άραγε η εξουσία; Πόσες φορές αναρωτήθηκα, πως απέκτησα τον δικό μου εξουσιαστή...
Τόσο άσχημος και όμως τόσο υπαρκτός στον καθένα από εμάς.
Η επίπλαστη δύναμη που μας δόθηκε…
Κάθε εξουσιαστής έχει ένα δικό του χώρο δύναμης μέσω του οποίου επιβάλλει τα θέλω του και τα πιστεύω του.
Η μάνα επιβάλλεται στο παιδί της ως προστάτιδα, υποτιμώντας συνεχώς την ικανότητά του να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες της ζωής. Επιβάλλεται όπως της επιβλήθηκε και η δική της η μάνα. Υποτιμάει όπως υποτιμήθηκε. Ήρθε όμως πλέον η δική της ώρα, η δική της στιγμή να ασκήσει το δικαίωμα να επιβάλλει. Γιατί αυτή ξέρει.
Επιδεικνύοντας την δύναμη που κατέχει και ανασύροντας στην επιφάνεια τον εξουσιαστή που κρύβει μέσα της θα επιβάλλει την ποινή, αφού έκρινε , όπως κρίθηκε, ότι οι ευκαιρίες που δόθηκαν ήταν αρκετές. Ήρθε η ώρα της στέρησης. Της επιβολής. Της τιμωρίας που παίρνει την μορφή της δικαιοσύνης. Η ποινή εκτελείται από τον ¨καταδικασμένο¨ γιατί αλλιώς θα υποστεί τις ανάλογες συνέπειες, όπως της υπέστη και αυτή στην δική του ηλικία.
Η πρώτη μας γνωριμία με τον εξουσιαστή δεν ξεχάστηκε ποτέ.
Επανεμφανίζεται από κει και έπειτα στην ζωή μας με διάφορες όψεις.
Μέσα από το κράτος το οποίο επιβάλλει σε αυτούς που εκπροσωπεί τις αποφάσεις 300 ανθρώπων. Χωρίς δημοψήφισμα και καταπνίγοντας οποιαδήποτε αντίδραση με μέτρα επιβολής τρόμου και άσκηση βίας. Εδώ η εξουσία ονομάζεται ¨Δημοκρατία¨.
Μέσα από τον προϊστάμενο μας ο οποίος επικοινωνεί μαζί μας μέσα από την θέση του ανώτερου και όχι του συνεργάτη, από την θέση του καλύτερου και όχι του ισότιμου, λες και όσα κατάφερε είναι ατομικά του επιτεύγματα χωρίς την συμπληρωματικότητα της ομάδας του. Επικοινωνεί με τους ¨κατώτερους του¨ και διεκδικεί σεβασμό μέσα από τους τίτλους του και όχι μέσα από το να είναι. Ασκεί και αυτός με την σειρά του την επίπλαστη δύναμη που του δόθηκε γιατί ποτέ δεν μπόρεσε να ξεχάσει πως ήταν να είσαι κατώτερος.
Μέσα από τους φίλους μας και τους συντρόφους της ζωής μας, οι οποίοι όταν διαφωνήσουμε θα υψώσουν τον τόνο της φωνής τους για να ακούσουμε καλύτερα αυτό που μας λένε. Θα θυμώσουν για να δούμε μέσα από την έκφραση του προσώπου τους την ενδεχόμενη απειλή της απώλειας.
Και τελικά μέσα από το πρόσωπο όλης της κοινωνίας η οποία έχει φροντίσει για εμάς , πριν από εμάς όλες τις θέσεις που πρέπει να πάρουμε για να είμαστε υπέρ της. Αν θεωρηθούμε εχθροί της μέσα από την διαφορετικότητά μας αυτοματικά έχουμε κηρύξει ΠΟΛΕΜΟ. Ένα πόλεμο με τους εξουσιαστές που κρύβονται μέσα της.
Ο εξουσιαστής που όλοι κρύβουμε μέσα μας πολεμάει για μία ταυτότητα με πόντους αξίας. Κυνηγάει συνεχώς και άλλους πόντους και δίνει μάχες για να τους κερδίσει.
Παλεύει με τους άλλους εξουσιαστές για το ποιος θα επικρατήσει σε αυτή την μάχη.
Ποιος θα είναι ο καλύτερος;
Αυτός που θα έχει τους περισσότερους πόντους.
Σε τι μεταφράζονται αυτοί οι πόντοι;
Σε ανθρώπους που μπορεί να επιβληθεί.
Βλέποντας καθημερινά την εξουσία που μας ασκούν καθρεφτίζεται ο εξουσιαστής που κρύβεται μέσα μας.
Διεκδικούμε μία ιεραρχικά ανώτερη θέση για να μπορέσουμε και εμείς να επιβληθούμε στους κατώτερους.
Επικοινωνούμε τον τρόμο που μας επικοινώνησαν.
Αναπαράγουμε με σταθερή συχνότητα τα ψυχικά απόβλητα που μας φόρτωσαν, στους επόμενους.
Δεν είμαστε κάδοι απορριμμάτων. Δεν επιθυμούμε την συμμετοχή μας στις Βιομηχανίες ψυχικών αποβλήτων.
Δηλώνουμε παραίτηση από αυτή την μαζική παραγωγή.
Πολεμάμε τον εξουσιαστή που βρίσκεται μέσα μας γιατί επιθυμεί ανθρώπους που παίρνουν θέση από φόβο και όχι από συνείδηση.
Από σήμερα επικοινωνώ με αγάπη και εμπνέω με το να είμαι και όχι με το να επιβάλλω.
Κάνω πρώτη το βήμα για την κοινωνία που επιθυμώ.
Πολεμάω και Αλλάζω
Εμπνέω…..
Είμαι … όλα όσα επιθυμώ να υπάρχουν γύρω μου!
Γιατί το να εμπνέεις τον άλλο απλά με το να είσαι σημαίνει ότι πόνεσες και εφάρμοσες στην πράξη όλα όσα εσύ δεν ήθελες να είσαι.
Σημαίνει ότι πολέμησες!!! Πολέμησες τον εξουσιαστή που έκρυβες μέσα σου… και τον νίκησες!
