Η πολιτική… πυρηνική βόμβα ήρθε στη δημοσιότητα εντελώς ξαφνικά.
Σκοπεύει ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς να διαλύσει τη ΝΔ και να φτιάξει νέο, μνημονιακό δεξιό κόμμα, ενσωματώνοντας μνημονιακά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ;
Προτίθεται να αρχίσει την πορεία προς το κόμμα αυτό αρχίζοντας με έναν ανασχηματισμό της κυβέρνησής του αμέσως μετά την ψήφιση των μέτρων; Θα συμπεριληφθούν στη νέα κυβέρνηση Σαμαρά αυτοπροσώπως ο Βαγγέλης Βενιζέλος και ο Φώτης Κουβέλης ως αντιπρόεδροι, αλλά και παρελθούσης χρήσεως υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, όπως η Αννα Διαμαντοπούλου, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, ο Ανδρέας Λοβέρδος και πάει λέγοντας; Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η… ρουκέτα Πάγκαλου.
«Ολοι μαζί με τον Σαμαρά διότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος»;
Το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό.
Πάντα προσωρινά είναι τα πολιτικά κόμματα.
Αντανακλούν κοινωνικούς συσχετισμούς.
Δεξιά κόμματα ήταν και το Λαϊκό και ο Συναγερμός και η ΕΡΕ και η ΝΔ.
Επειδή όμως έδρασαν σε διαφορετικές εποχές εκπροσωπούσαν κοινωνικές ομάδες με άλλη πολιτική συνείδηση, με άλλες προτεραιότητες.
Η Ελλάδα αλλάζει.
Η πρωτοφανούς κοινωνικής αγριότητας λιτότητα ισοπεδώνει τα πάντα.
Μεταλλάσσει ριζικά την ελληνική κοινωνία, γυρίζοντάς την πολλές, πολλές δεκαετίες πίσω.
Στο νέο μνημονιακό τοπίο αλλάζουν εκ βάθρων τόσο οι κοινωνικές συμμαχίες του συστήματος όσο και η θέση όλων σχεδόν των κοινωνικών ομάδων.
Στη λαίλαπα που σαρώνει τα πάντα καθορίζεται εκ νέου η κοινωνική θέση όλων – σε πολύ χειρότερη βάση, εννοείται.
Ακόμη και παραδοσιακοί όμιλοι του κατεστημένου θα καταποντιστούνενώ άλλοι, πολύ πιο επιθετικοί, θα αναδυθούν.
Αλλάζουν και τα κόμματα υποχρεωτικά, όταν αλλάζουν οι κοινωνίες.
Η διαχωριστική γραμμή στην ελληνική κοινωνία σήμερα είναι ποιοι είναι υπέρ του Μνημονίου και της εξ αυτού απορρέουσας πολιτικής εξοντωτικής λιτότητας και ποιοι είναι εναντίον.
Η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων είναι κατά της μνημονιακής πολιτικής και το ποσοστό τους αυξάνεται, καθώς ολοένα και νέα κοινωνικά στρώματα δέχονται συντριπτικά οικονομικά πλήγματα που καταβαραθρώνουν το βιοτικό τους επίπεδο.
Η πολιτική τους συνείδηση όμως δεν συμβαδίζει με τον κοινωνικό τους καταποντισμό.
Καταρρέουν οι μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις.
Το ΠΑΣΟΚ θριάμβευσε το 2009 με 44%, σε δυόμισι χρόνια κατακρημνίστηκε στο 12%
και ήδη βρίσκεται στον δρόμο της διάλυσης με δημοσκοπικά μονοψήφιο ποσοστό.
Η ΝΔ επί 35 χρόνια ύπαρξης δεν είχε πέσει κάτω από 33,5% και τώρα κυβερνάει με… 29,7%.
Είναι εξόφθαλμο ότι σε πρώτη φάση το κατεστημένο πρέπει πάση θυσία να συσπειρώσει όσο ακόμη προλαβαίνει τα ετοιμόρροπα μνημονιακά κόμματα.
Η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ συνιστά το πρώτο βήμα συσπείρωσης του μνημονιακού στρατοπέδου.
Είναι πολύ βραχυπρόθεσμο όμως.
Διασώζει τη διακυβέρνηση μέχρι τις εκλογές, όποτε και αν γίνουν αυτές.
Με το ισχύον εκλογικό σύστημα, οι μνημονιακές δυνάμεις δεν θα μπορούν πιθανότατα να σχηματίσουν εκ νέου κυβέρνηση, καθώς όσο πιο αργά γίνουν εκλογές τόσο χειρότερα αποτελέσματα θα σημειώσουν τα μνημονιακά κόμματα.
Χρειάζονται νέο κόμμα τόσο οι επικυρίαρχοι της ΕΕ όσο και οι εσωτερικές δυνάμεις που ωφελούνται από τη μνημονιακή πολιτική.
Ακόμη δεν έχουν την πολυτέλεια να φτιάξουν περισσότερα νέα μνημονιακά κόμματα.
Δεν έχουν τους απαραίτητους ψηφοφόρους.
Αρχικά λοιπόν πρέπει να συσπειρώσουν σε ένα και μόνο μνημονιακό κόμμα τις δυνάμεις τους και να επιδιώξουν πάση θυσία να το επιβάλουν ως κυβέρνηση.
Ο πλουραλισμός μνημονιακών κομμάτων θα έρθει μετά από χρόνια.
Οταν πια θα έχουν πληθύνει οι «εργαζόμενοι – ραγιάδες» και θα έχουν αποκτήσει ισχύ οι ακραία επιθετικοί επιχειρηματίες της νέας εποχής, όπως έγινε με τους «μαυραγορίτες» στη μετεμφυλιακή εποχή.
