Πολύ αργοπορημένη η ευαισθησία σας κυρία Ρεπούση, αλλά και του κόμματος σας για την εκπαίδευση των μουσουλμανοπαίδων.
Αυτή την ευαισθησία, έπρεπε να την είχατε εκφράσει εδώ και χρόνια, ζητώντας την κατάργηση της Τουρκικής γλώσσας που εφαρμόστηκε και εφαρμόζεται παράνομα και
καταχρηστικά στην ορεινή περιοχή, στα Πομακοχώρια, αλλά και στους Ρομά, παραβιάζοντας ακόμη και τις διατάξεις του άρθρου 16 του ελληνικού συντάγματος, παράγραφος 2 όπου λέει: «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες»,αλλά και την παράγραφο 4, του ιδίου άρθρου: « όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της, στα κρατικά εκπαιδευτήρια».
Για να κάνετε πιο έγκριτη μάλιστα την ερώτηση σας προς τον Υπουργό Παιδείας & Θρησκευμάτων, Πολιτισμού & Αθλητισμού, αναφέρετε ότι τα ζητήματα εκπαίδευσης της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης ρυθμίζονται από την Συνθήκη της Λοζάνης και συγκεκριμένα από τα άρθρα 40 και 41. Απαράδεκτο για σας , μια Πανεπιστημιακό και ιστορικό μάλιστα, γιατί κάνετε ένα μεγάλο λάθος, το οποίο δεν ξέρω αν είναι εσκεμμένο ή άγνοιας. Γιατί εάν είχατε διαβάσει την συνθήκη της Λοζάνης τότε θα γνωρίζατε ότι τα άρθρα 40 και 41, δεν αφορούν την Ελλάδα, αλλά τις υποχρεώσεις της Τουρκίας, έναντι των Τούρκων υπηκόων που δεν είναι μουσουλμάνοι ή Τουρκικής καταγωγής.
Και επειδή δεν πρέπει απλώς να λέμε κάποια πράγματα, αλλά και να τα αποδεικνύουμε, όπως και το να διαβάζουμε σωστά τις συνθήκες, κυρία Ρεπούση σας παραθέτω τα σχετικά άρθρα:
Άρθρο 37: « Η Τουρκία αναλαμβάνει την υποχρέωσιν όπως αι εν τοις άρθροις 38 - 44 περιεχόμεναι διατάξεις αναγνωρισθώσιν ως θεμελιώδεις νόμοι, όπως ουδείς νόμος ή κανονισμός ή επίσημος τις πράξις διατελώσιν εν αντιφάσει ή εν αντιθέσει προς τας διατάξεις ταύτας και όπως ουδείς νόμος ή κανονισμός ή επίσημος τις πράξις κατισχύωσιν αυτών».
Επίσης το άρθρο 40 αναφέρει ακριβώς: «Οι τούρκοι υπήκοοι, οι ανήκοντες εις μη μουσουλμανικάς μειονότητας, θα απολαύωσι “νομικώς” και πραγματικώς της αυτής προστασίας και των αυτών εγγυήσεων ων απολαύουσι και οι λοιποί τούρκοι υπήκοοι, θα έχωσιν ιδίως ίσον δικαίωμα να συνιστώσι, διευθύνωσι και εποπτεύωσιν, ιδίαις δαπάναις, παντός είδους, φιλανθρωπικά, θρησκευτικά ή κοινωφελή ιδρύματα, σχολεία και λοιπά εκπαιδευτήρια μετά του δικαιώματος να ποιώνται ελευθέρως εν αυτοίς χρήσιν της γλώσσης των και να τελώσιν ελευθέρως τα της θρησκείας των».
Και το άρθρο 41: «Εν ταις πόλεσι και περιφερείαις, ένθα διαμένει σημαντική αναλογία υπηκόων, μη μουσουλμάνων η Τουρκική Κυβέρνησις θα παρέχη ως προς την δημοσίαν εκπαίδευσιν, τας προσήκουσας ευκολίας προς εξασφάλισιν της εν τοις δημοτικοίς σχολείοις παροχής εν τη ιδία αυτών γλώσση, της διδασκαλίας εις τα τέκνα των εν λόγω τούρκων υπηκόων. Η διάταξις αύτη δεν κωλύει την Τουρκικήν Κυβέρνησιν να καταστήση υποχρεωτικήν την διδασκαλίαν της τουρκικής γλώσσης εν τοις ειρημένοις σχολείοις. Εν ταις πόλεσι και περιφερείαις, ένθα υπάρχει σημαντική αναλογία τούρκων υπηκόων ανηκόντων εις μη μουσουλμανικάς μειονότητας, θέλει εξασφαλισθή εις τας μειονότητας ταύτας δικαία συμμετοχή εις την διάθεσιν των χρηματικών ποσών, άτινα τυχόν θα εχορηγούντο εκ του δημοσίου χρήματος υπό του προϋπολογισμού του Κράτους ή των δημοτικών και λοιπών προϋπολογισμών επί εκπαιδευτικώ θρησκευτικώ ή φιλανθρωπικώ σκοπώ. Τα ποσά ταύτα θα καταβάλλωνται εις τους αρμοδίους αντιπροσώπους των ενδιαφερομένων καθιδρυμάτων και οργανισμών».
Βλέπετε εσείς κυρία Ρεπούση ν’ αναφέρεται πουθενά μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης σ’ αυτά τα άρθρα; Υπάρχει όμως παραβίαση της Συνθήκης της Λοζάνης 24/7/1923 και μάλιστα του άρθρου 2 της VI. ΣΥΜΒΑΣΙΣ ΠΕΡΙ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ ΚΑΙ ΠΡΩΤΌΚΟΛΛΟΝ ΥΠΟΓΡΑΦΕΝΤΑ ΤΗ 30 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1923, γιατί εδώ υπάρχουν μόνο Μουσουλμάνοι κάτοικοι Δυτικής Θράκης και Έλληνες κάτοικοι Κωνσταντινουπόλεως. Διευκρινίζει μάλιστα ότι: «Θέλουσι θεωρηθή ως Έλληνες κάτοικοι της Κωνσταντινουπόλεως ,πάντες οι Έλληνες οι εγκατεστημένοι ήδη προς της 30ης Οκτωβρίου 1918, εν τη περιφέρεια της Νομαρχίας Κωνσταντινουπόλεως ,ως αύτη καθορίζεται δια του νόμου του 1912.
Θέλουσι θεωρηθή ως μουσουλμάνοι κάτοικοι της Δυτικής Θράκης , πάντες οι Μουσουλμάνοι οι εγκατεστημένοι εν τη περιοχή ανατολικώς της μεθορίουγραμμής της καθορισθείσης τω1913 δια της Συνθήκης του Βουκουρεστίου». Άρα κυρία Ρεπούση, πως εμείς σαν κράτος επιβάλαμε σε μη Τούρκους, την υποχρεωτική εκμάθηση της τουρκικής γλώσσας;
Όσον αφορά το Ελληνοτουρκικό Μορφωτικό Πρωτόκολλο του 1968, θα έπρεπε εσείς και το κόμμα σας να το καταγγείλετε ότι παραβιάζει ακριβώς τα συνταγματικά δικαιώματα των Πομάκων και των Ρομά, υποχρεώνοντας τους με το ζόρι ουσιαστικά, εφόσον δεν έχουν την δυνατότητα της επιλογής κανονικού δημόσιου σχολείου όπου τα μαθήματα να γίνονται στην ελληνική, επίσημη γλώσσα του κράτους τους. Το Ελληνικό κράτος θα έπρεπε να το είχαν ακόμη εγκαλέσει και οι ίδιοι οι Πομάκοι και οι Ρομά, γιατί δεν τους δίνει την δυνατότητα να κάνουν μαθήματα στην μητρική τους γλώσσα όπως προβλέπει το Μορφωτικό Πρωτόκολλο, στο οποίο έχει υποχρέωση η Ελλάδα να κάνει μειονοτικά σχολεία στα οποία κάποια μαθήματα θα διδάσκονται στην Ελληνική γλώσσα και κάποια στην Μητρική γλώσσα (άρθρο 1 και παράγραφοι α και β του Πρωτοκόλλου). Μητρική γλώσσα κυρία Ρεπούση των Πομάκων δεν είναι τα τουρκικά, αλλά τα πομακικά που ανήκουν στις σλάβικες γλώσσες και διαλέκτους. Ακόμη και στην ίδια την Τουρκία, ο δήμαρχος του Κιουπλού, που είναι τουρκικός δήμος κοντά στα ελληνοτουρκικά σύνορα σε δηλώσεις ζητά την διδασκαλία της μητρικής του γλώσσας, λέγοντας : "Σε άλλες περιοχές θα γίνει διδασκαλία σε άλλες μητρικές γλώσσες. Αν και η μητρική γλώσσα των νέων στο Κιουπλού είναι τα Πομακικά, αυτά έχουν ξεχασθεί. Θέλουμε και εμείς διδασκαλία της μητρικής μας γλώσσας".
Το πρόβλημα που αναφέρεστε στην επιστολή σας, για την εγγραφή των παιδιών της μειονότητας στα Δημοτικά Σχολεία, δεν έπρεπε να υπάρχει, για τον απλούστατο λόγο ότι υπάρχουν νηπιαγωγεία σε όλα τα χωριά της ορεινής περιοχής, μάλιστα σε μεγάλα χωριά όπως ο Κένταυρος υπάρχουν δύο. Άρα δεν υπάρχει πρόβλημα και δεν χρειάζεται εγκύκλιος από κανένα. Εκτός αν εσείς νομίζεται ότι εργάζεστε υπέρ της εκπαίδευσης των μουσουλμανοπαίδων όταν δικαιώνετε αυτούς που παρανομούν και αυτούς που τους ωθούν στην παρανομία!!!
Όσον αφορά την δεύτερη ερώτηση σας κυρία Ρεπούση που αφορά την ένταξη της μητρικής γλώσσας στα ήδη υπάρχοντα δημόσια νηπιαγωγεία, τι ακριβώς ζητάτε; Όταν μιλάτε για δίγλωσσα νηπιαγωγεία για ποιες γλώσσες μιλάτε κυρία Ρεπούση; Γιατί δίγλωσσα είναι και τα Δημοτικά σχολεία με δεύτερη γλώσσα τα τουρκικά. Ε λοιπόν κυρία Ρεπούση συμφωνούμε απόλυτα μαζί σας, να μπουν στα νηπιαγωγεία οι μητρικές γλώσσες των παιδιών, αλλά ταυτόχρονα ν’ αφαιρεθεί άμεσα η τουρκική γλώσσα από τα μειονοτικά σχολεία στα Πομακοχώρια και στους Ρομά και να μπουν ειδικά μαθήματα γλώσσας για την μητρική τους γλώσσα, γιατί πρέπει επιτέλους το ελληνικό κράτος να λειτουργήσει ως οφείλει υπέρ των δικαιωμάτων των πολιτών του, όπως ορίζει το σύνταγμα μας και να τελειώσουν πλέον τα εκλογικά παιχνίδια εις βάρος των παιδιών αυτών και της περιοχής μας γενικότερα.
Κυρία Ρεπούση γνωρίζετε άλλη χώρα της Ευρώπης όπου στα δημόσια σχολεία τα παιδιά διδάσκονται τα μαθήματα τους σε άλλη γλώσσα, εκτός από την επίσημη του κράτους; Χωρίζονται σ’ αυτές τις χώρες τα παιδιά ανάλογα με την εθνικότητα, την θρησκεία, ή την μητρική τους γλώσσα; Επιτέλους ας λειτουργήσουμε κι εμείς, αναγνωρίζοντας το δικαίωμα σ’ αυτά τα παιδιά να μάθουν σωστά την γλώσσα του κράτους τους. Κι ας πάψουμε πλέον σαν κράτος να βγάζουμε καιροσκοπικούς νόμους που διαχωρίζουν τους Έλληνες και δημιουργούν αδικίες εις βάρος της νεολαίας μας.
Κλείνοντας για να προλάβω τυχόν αμφιβολίες και αντιρρήσεις σας, γιατί είμαι τεχνοκράτης και όχι φιλόλογος ή ιστορικός σας επισυνάπτω ένα παλαιότερο άρθρο του φίλου Δρ. Νίκου Λυγερού όπου αναλύει το άρθρο 40 της συνθήκης της Λοζάνης.
Ελένη Χατζηγεωργίου
Τοπογράφος Μηχανικός &
Πολιτικός Μηχανικός
Ανάλυση του άρθρου 40 του τμήματος Ε΄της Συνθήκης της Λωζάννης
Ν. Λυγερός
Άρθρον 40: Οι Τούρκοι υπήκοοι, οι ανήκοντες εις μη μουσουλμανικάς μειονότητας, θα απολαύωσι «νομικώς» και πραγματικώς της αυτής προστασίας και των αυτών εγγυήσεων ων απολαύουσι και οι λοιποί Τούρκοι υπήκοοι. Θα έχωσιν ιδίως ίσον δικαίωμα να συνιστώσιν, διευθύνωσιν και εποπτεύωσιν, ιδίαις δαπάναις, παντός είδους φιλανθρωπικά, θρησκευτικά ή κοινωφελή ιδρύματα, σχολεία και λοιπά εκπαιδευτήρια, μετά του δικαιώματος να ποιώνται ελευθέρως εν αυτοίς χρήσιν της γλώσσης των και να τελώσιν ελευθέρως τα της θρησκείας των.
Το άρθρο 40 εξηγεί την ισοδυναμία των μουσουλμάνων και μη μουσουλμάνων Τούρκων υπηκόων. Οι διευκρινίσεις που προσθέτει, αντί να ενισχύουν αυτήν την ισοδυναμία και να τη χαρακτηρίζουν, στην ουσία την αμφισβητούν έμμεσα διότι την περιορίζουν σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Επιπλέον, οι μεταρρυθμίσεις του τουρκικού δικαίου που έγιναν το 1936, το 1974 και το 1996 περιόρισαν όλο και πιο πολύ την αξία του άρθρου 40. Ειδικά η αναδρομική εφαρμογή του νόμου του 1974 επέτρεψε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων να καταδικάσει την Τουρκία για παράβαση του πρώτου άρθρου του πρώτου πρωτοκόλλου της Σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης. Ενώ βλέπουμε ότι το άρθρο 40 αναφέρεται συγκεκριμένα στα φιλανθρωπικά, θρησκευτικά ή κοινωφελή ιδρύματα. Όσον αφορά στα σχολεία και στα εκπαιδευτήρια, το άρθρο είναι ξεκάθαρο για την ελευθερία γλώσσας. Όπως ξέρουμε όμως, η πραγματικότητα και η ιστορία είναι εντελώς διαφορετικές. Αυτό αποδεικνύεται από τα προβλήματα λειτουργίας των εκπαιδευτικών κέντρων της Κωνσταντινούπολης. Και τα προβλήματα γίνονται ακόμα δυσκολότερα όταν εμπλέκονται τα θρησκευτικά. Εδώ η αδιαλλαξία της τουρκικής πλευράς μετατρέπει το άρθρο 40 της Συνθήκης της Λωζάννης σε αφηρημένη ουτοπία. Συνοπτικά, το άρθρο 40 δεν εκφράζει δικαιώματα, αλλά ελπίδες που δεν υλοποιήθηκαν ποτέ. Το ίδιο συνέβη και με τη Συνθήκη της Γ΄ Βιέννης. Διαχρονικά, το άρθρο 40 δεν έπαιξε κανέναν ουσιαστικό ρόλο διότι η ελληνική πλευρά πάντα θεώρησε ότι ήταν αυτονόητο. Η πραγματικότητα της Συνθήκης της Λωζάννης δίνει πολλά σημεία, και ισχυρά μάλιστα, που θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε δυναμικά σε μία νέα στρατηγική που ενσωματώνει ευρωπαϊκά δεδομένα. Δεν αρκεί πια να φωνάζουμε παθητικά το δίκιο μας. Πρέπει να χρησιμοποιούμε εύστοχα διεθνείς συμβάσεις για να αποδείξουμε ότι οι διεκδικήσεις μας είναι βάσιμες και νόμιμες. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ανήκει και η χρήση του άρθρου 40, το οποίο εμπεριέχει ουσιαστικά κατηγορίες εναντίον της εσωτερικής πολιτικής της Τουρκίας. Με άλλα λόγια, αυτό το άρθρο 40 είναι απαραίτητο για να αποδείξουμε ότι η εσωτερική πολιτική της Τουρκίας ταυτίζεται με την εξωτερική. Διότι η Τουρκία ως κράτος δεν έχει εσωτερικό. Κάθε σημείο της ανήκει μόνο και μόνο στα σύνορα. Και αυτή η ιδιόμορφη τοπολογία της, εξηγεί την όλη της πολιτική εναντίον του ξένου στοιχείου.
|
