Ανεβαίνοντας προχθές με την πορεία, ημέρα απεργίας, την οδό Δημοκρατίας μαζί με τους άλλους απεργούντες στάθηκα για μια στιγμή στο ύψος τον δικαστηρίων και γύρισα να δω τον κόσμο που ανέβαινε...
Πραγματικά υπήρχε μεγάλη συμμετοχή!
Γύρισα και κοίταξα τους διπλανούς μου! Περπατούσαμε σιωπηλοί, ενώ μπροστά μας κάποιος φώναζε τα γνωστά, δίχως καμία φαντασία συνθήματα!
Κανένας δεν τα αναπαρήγαγε!
Βουβή πορεία!
Αισθάνθηκα αμηχανία και απογοήτευση!
Αναρωτήθηκα...
Πού είναι οι 1.200.000 άνεργοι;;;
Δεν έχουν λόγο να διαδηλώσουν;;;
Πού είναι οι συγγενείς των χιλιάδων αυτόχειρων της κρίσης;;
Δεν έχουν λόγο να δείξουν τον πόνο τους;;
Το θυμό τους;;;
Πού είναι η μάνα με τα τρία παιδιά που της έκοψαν το ρεύμα;;
Πού είναι ο καλοντυμένος κύριος που σταμάτησε συναδέλφισσά μου και της ζήτησε να του αγοράσει φαγητό για τα παιδιά του;;
Θυμήθηκα τα Δεκεμβριανά του 2008!
Τότε που έκαψαν την Αθήνα χωρίς λόγο (αλήθεια θυμάται κανείς, γιατί έγιναν τα Δεκεμβριανά;;) και στα δελτία ειδήσεων μιλούσαν για μια γενιά που της στερούν τα όνειρα...
Τώρα;; Τώρα πού είναι αυτή η γενιά;;;;
Δεν έχει λόγο να αγωνιστεί;;; Να αγωνιστεί!! Όχι να καταστρέψει...
Δάκρυσα!!! Πρέπει να περιμένουμε πότε θα αποφασίσουν αυτοί ότι είναι ώρα να ...επαναστατήσουμε;;
Πρέπει να επαναστατήσουμε ακριβώς τη στιγμή που απλά θα τους διευκολύνουμε να συνεχίσουν;;; Απογοητεύτηκα! Φοβάμαι!!!
Σοφία Τζιώρα
