Εδώ και καιρό φοβόμουν το χτύπημα του τηλεφώνου. Περίμενα ότι κάποια στιγμή όλοι οι συνάδελφοί μου δημοσιογράφοι που εχω συναντήσει σε αποστολές στο εξωτερικό θα αρχίσουν να μου τηλεφωνούν για λόγια συμπαράστασης όπως άλλωστε θα έκανα κι εγώ αν θα ήμουν στη θέση τους. Η χώρα μου είναι πρώτο θέμα σε όλα τα μέσα του εξωτερικού και οι εικόνες της κατάντιας μας είναι εμφανέστατη πια .
Χτύπησε το τηλέφωνο και στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν μια καλή φίλη μου δημοσιογράφος Παλαιστίνια από τη Ραμάλλα.
Την είχα γνωρίσει στην πρώτη εξέγερση των Παλαιστινίων όταν κάλυπτα τα γεγονότα στο Ισραήλ . έκτοτε την συναντούσα κάθε φορά που υπήρχαν εξελίξεις στην χώρα της kαι πάντα της έδινα κουράγιο για τις δύσκολες στιγμές που περνούσε η χώρα της όπως άλλωστε έκανα kαι στους Ισραηλινούς συναδέλφους που όμως ήταν σε καλύτερη μοίρα.
«Λυπάμαι για ότι έχει συμβεί στη χώρα σας . Δεν περίμενα ότι θα ερχόταν μια μέρα που θα πεινούσατε στην Ελλάδα. Δεν μπορώ να ξεχάσω την βοήθεια που έχετε προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια στην δική μας χώρα όταν χρειαζόμασταν οικονομική βοήθεια , φάρμακα και ρούχα για τους καταυλισμούς σε περιοχές της εμπόλεμης ζώνης . Τι μπορούμε να κάνουμε τώρα εμείς για σας που έχετε ανάγκη και πεινάτε από ότι βλέπουμε στα δελτία ειδήσεων άραγε ;»
Εγώ δεν μιλούσα περίμενα απλώς να τελειώσει τα όσα έλεγε για να βρω τη δύναμη να απαντήσω. Και τι να απαντήσω ; Συμφωνούσα σε ότι έλεγε. Οι άνθρωποι στο κέντρο της πόλης πεινούν. Μόνο στην επαρχία τα καταφέρνουν ακόμη. Στα συσσίτια στο κέντρο της Αθήνας όσοι στέκονται στην ουρά είναι νέοι άνεργοι, οικογενειάρχες με παιδιά, ηλικιωμένοι εξαθλιωμένοι που το μόνο που θυμίζει το περήφανο παρελθόν τους ίσως είναι τα ρούχα που φορούν ακόμη από την ως τώρα αξιοπρεπή γκαρνταρόμπα τους.
Σε λίγο δεν θα υπάρχουν και αυτά. Για πια ελπίδα να της μιλήσω ; Υπάρχει ελπίδα; Για ποια κατάντια να απολογηθώ ; Ποια κατρακύλα να σιχτιρίσω; Το μόνο που κατάφερα να πω είναι ότι προσπαθούμε να μαζέψουμε τα αμάζευτα να σταθούμε στα πόδια μας και να προετοιμαστούμε για το χειρότερο , ο καθένας από το δικό του μετερίζι. Η περηφάνια και ο εγωισμός του Έλληνα δεν με άφησε να της παραπονεθώ και το μόνο που ψέλλισα ήταν ότι ελπίζουμε να μπούμε σε ένα δρόμο που κάποια στιγμή θα μας βγάλει από την κρίση.
Και ας μην το πίστευα . Και δεν το πιστεύω. Δεν μπορώ να το πιστέψω .Διότι δεν έχω εμπιστοσύνη σε κανέναν από όλους αυτούς του σωτήρες της διπλανή βίλας. Αυτοί δεν ξέρουν από την δύσκολη καθημερινότητα. Αυτοί οι πολιτικοί διότι γι αυτούς μιλώ έπαιξαν στην πλάτη μας κι έχασε η Ελλάδα. Δεν έχουν δείξει δείγματα στο παρελθόν ότι μπορούν να τα καταφέρουν και δεν θα τα καταφέρουν. Δεν είναι αποφασισμένοι να τα καταφέρουν γιατί δεν έχουν την δύναμη να τα καταφέρουν. Αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια που προσπαθούμε να την παραβλέψουμε και να θρέφουμε φρούδες ελπίδες.
Δεν είπα τίποτα δεν μπόρεσα να ξεστομίσω τίποτα από όλα αυτά . Είμαι μια πληγωμένη Ελληνίδα που κι εγώ όπως όλοι προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου .
Την είχα γνωρίσει στην πρώτη εξέγερση των Παλαιστινίων όταν κάλυπτα τα γεγονότα στο Ισραήλ . έκτοτε την συναντούσα κάθε φορά που υπήρχαν εξελίξεις στην χώρα της kαι πάντα της έδινα κουράγιο για τις δύσκολες στιγμές που περνούσε η χώρα της όπως άλλωστε έκανα kαι στους Ισραηλινούς συναδέλφους που όμως ήταν σε καλύτερη μοίρα.
«Λυπάμαι για ότι έχει συμβεί στη χώρα σας . Δεν περίμενα ότι θα ερχόταν μια μέρα που θα πεινούσατε στην Ελλάδα. Δεν μπορώ να ξεχάσω την βοήθεια που έχετε προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια στην δική μας χώρα όταν χρειαζόμασταν οικονομική βοήθεια , φάρμακα και ρούχα για τους καταυλισμούς σε περιοχές της εμπόλεμης ζώνης . Τι μπορούμε να κάνουμε τώρα εμείς για σας που έχετε ανάγκη και πεινάτε από ότι βλέπουμε στα δελτία ειδήσεων άραγε ;»
Εγώ δεν μιλούσα περίμενα απλώς να τελειώσει τα όσα έλεγε για να βρω τη δύναμη να απαντήσω. Και τι να απαντήσω ; Συμφωνούσα σε ότι έλεγε. Οι άνθρωποι στο κέντρο της πόλης πεινούν. Μόνο στην επαρχία τα καταφέρνουν ακόμη. Στα συσσίτια στο κέντρο της Αθήνας όσοι στέκονται στην ουρά είναι νέοι άνεργοι, οικογενειάρχες με παιδιά, ηλικιωμένοι εξαθλιωμένοι που το μόνο που θυμίζει το περήφανο παρελθόν τους ίσως είναι τα ρούχα που φορούν ακόμη από την ως τώρα αξιοπρεπή γκαρνταρόμπα τους.
Σε λίγο δεν θα υπάρχουν και αυτά. Για πια ελπίδα να της μιλήσω ; Υπάρχει ελπίδα; Για ποια κατάντια να απολογηθώ ; Ποια κατρακύλα να σιχτιρίσω; Το μόνο που κατάφερα να πω είναι ότι προσπαθούμε να μαζέψουμε τα αμάζευτα να σταθούμε στα πόδια μας και να προετοιμαστούμε για το χειρότερο , ο καθένας από το δικό του μετερίζι. Η περηφάνια και ο εγωισμός του Έλληνα δεν με άφησε να της παραπονεθώ και το μόνο που ψέλλισα ήταν ότι ελπίζουμε να μπούμε σε ένα δρόμο που κάποια στιγμή θα μας βγάλει από την κρίση.
Και ας μην το πίστευα . Και δεν το πιστεύω. Δεν μπορώ να το πιστέψω .Διότι δεν έχω εμπιστοσύνη σε κανέναν από όλους αυτούς του σωτήρες της διπλανή βίλας. Αυτοί δεν ξέρουν από την δύσκολη καθημερινότητα. Αυτοί οι πολιτικοί διότι γι αυτούς μιλώ έπαιξαν στην πλάτη μας κι έχασε η Ελλάδα. Δεν έχουν δείξει δείγματα στο παρελθόν ότι μπορούν να τα καταφέρουν και δεν θα τα καταφέρουν. Δεν είναι αποφασισμένοι να τα καταφέρουν γιατί δεν έχουν την δύναμη να τα καταφέρουν. Αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια που προσπαθούμε να την παραβλέψουμε και να θρέφουμε φρούδες ελπίδες.
Δεν είπα τίποτα δεν μπόρεσα να ξεστομίσω τίποτα από όλα αυτά . Είμαι μια πληγωμένη Ελληνίδα που κι εγώ όπως όλοι προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου .
