Ο νόμος του Μέρφι ορίζει πως
«αν είναι να πάει κάτι στραβά, θα πάει». Κι ο Καραμανλής το έζησε από πρώτο χέρι
αυτό, εκείνο τον αξέχαστο μήνα. Με πλειοψηφία 152 εδρών, Βατοπέδι στην ατζέντα,
ποινικές διώξεις Σανιδά, παραιτήσεις υπουργών, καταδίκες συμβούλων του από τη
δικαιοσύνη (Ι. Κεφαλογιάννης), κυνηγητό από διαπλοκή-ξένες δυνάμεις και γκρίνια
βουλευτών για τα μέτρα Αλογοσκούφη, στις 15 Σεπτεμβρίου, στην καρδιά της
κυβερνητικής κρίσης, του έσκασε και το «φασούλι» της διεθνούς οικονομικής
κρίσης. Πτώχευσε η Lehman Brothers… Το γλυκό «έδεσε»...
Παρά ταύτα η Ελλάδα, χαμένη
στον αυτισμό της τότε, είχε μάτια και αφτιά μόνο για το Βατοπέδι.
Πολύ αργότερα, στις 29 Ιουλίου
2011, ένας παλιός συνεργάτης του Σημίτη, ο καθηγητής Παναγιώτης Ιωακειμίδης, σε
ένα άρθρο του στα ΝΕΑ υπό τον τίτλο «Όταν η Ελλάδα κοιμόταν», αναγνώρισε ότι
«αντί να μας θορυβήσει η κρίση, ασχολούμασταν με το Βατοπέδι» και σημείωνε ότι
«το Βατοπέδι φαίνεται ότι δεν ήταν σκάνδαλο και πάντως όχι στις κοσμογονικές
διαστάσεις που του είχαν αποδοθεί»...
Το ίδιο ακριβώς υποστηρίζει
σήμερα και ο Παύλος Τσίμας στο βιβλίο του Το ημερολόγιο της Κρίσης: «Το
ρολόι μας είχε τότε αποσυντονιστεί από το ρολόι του κόσμου. Το ρολόι του κόσμου
χτυπούσε στην ώρα της κρίσης, το ρολόι της Ελλάδας χτυπούσε στο μικροπολιτικό
παιχνίδι», γράφει και θυμάται:
Έμαθα για την κατάρρευση
της Lehman Brothers ενώ βρισκόμουν μέσα το
αεροπλάνο. Το ραντεβού μου ήταν με τον Τζόζεφ Στίγκλιτζ και αφορούσε τις
οικονομικές συνέπειες του πολέμου με το Ιράκ. Βρεθήκαμε βεβαίως να συζητάμε για
την οικονομική κρίση...
Ήμασταν σε ένα δωμάτιο
ξενοδοχείου απέναντι από την έδρα των Ηνωμένων Εθνών, όπου το τηλέφωνο χτύπαγε
συνέχεια. [...] Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα πανικού ένιωθες ότι ζεις το τέλος
του κόσμου. Εκεί για πρώτη φορά αυτός ο άνθρωπος μου είπε ότι δεν πρόκειται για
μία ακόμη μαύρη Δευτέρα στο Χρηματιστήριο -αυτό είναι το νέο κραχ, είναι ότι
συνέβη στον κόσμο το 1929.
Και γυρίζω στην Αθήνα και
διαπιστώνω ότι όλο αυτό που είχα ζήσει εγώ σαν κάτι κοσμοϊστορικό, για το κανάλι
μου, την εφημερίδα μου, είναι κάτι δευτερεύον. Εμείς μιλάμε για τον Ρουσόπουλο,
το Βατοπέδι, τον Βουλγαράκη, τον Καραμανλή. Έμοιαζε σαν να ζούμε σε ένα σύννεφο,
νομίζοντας ότι οι αστραπές που πέφτουν και οι καταιγίδες στον υπόλοιπο κόσμο, δε
θα φτάσουν ποτέ σε εμάς...
ΠΗΓΗ: ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ off the record
του Μανώλη Κοττάκη Σελ. 313-314
Read more: http://kwstaskaramanlis.blogspot.com/2012/05/normal-0-false-false-false-el-x-none-x_25.html#ixzz1vtsGcoLd
