Στερνή μου γνώση
Τώρα
που προκηρύχθηκαν οι εκλογές για τις 6 Μαΐου,
επιτρέψτε
μου μια αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν.
Θα
θυμούνται ίσως οι αναγνώστες πως το περασμένο φθινόπωρο
υποστηρίζαμε
εδώ την ανάγκη άμεσης προσφυγής στις κάλπες.
Ηταν,
κατά τη γνώμη μου, η αυτονόητη πολιτική λογική
σε
μια αποσταθεροποιημένη πολιτικά χώρα.
Ακόμη
και κατά τις συζητήσεις για την κυβέρνηση συνεργασίας
σημειώναμε
ότι η χώρα προλαβαίνει θαυμάσια να κάνει εκλογές τέλη Νοεμβρίου
-
ακόμη και αρχές Δεκεμβρίου.
Γιατί
δεν έγιναν;
Υποτίθεται
ότι υπήρχε μια πίεση χρόνου ως προς τις οικονομικές εκκρεμότητες με την
τρόικα.
Υποτίθεται
ακόμη ότι εκλογές με τα ζητήματα αυτά ανοιχτά θα ήταν «αυτοκτονία».
Επιτρέψτε
μου να πω:
τρίχες!
Πρώτον,
η πίεση του χρόνου ήταν εντελώς σχετική.
Η
νέα κυβέρνηση και η νέα Βουλή,
με
φρέσκια λαϊκή νομιμοποίηση,
προλάβαιναν
μια χαρά να χειριστούν και την έκτη δόση και το νέο Μνημόνιο και το PSI.
Απόδειξη;
Η
έκτη δόση εκταμιεύτηκε στα τέλη Δεκεμβρίου,
το
νέο Μνημόνιο έκλεισε τον Φεβρουάριο
και
το PSI τον Μάρτιο.
Δεύτερον,
τα περί «αυτοκτονίας» ήταν εξίσου σχετικά.
Διότι
οι εκλογές αποδείχτηκαν αναπόφευκτες.
Οχι
επειδή έπρεπε ή δεν έπρεπε να γίνουν
-
επ' αυτού υπάρχουν πολλές και αντικρουόμενες απόψεις.
Αλλά
επειδή η διενέργειά τους ήταν στη βάση της συμφωνίας για την κυβέρνηση
Παπαδήμου. Συνεπώς δεν μπορούσε να γίνει το ένα χωρίς το άλλο.
Ο
πανικός, όμως, είναι κακός σύμβουλος.
Διότι
υπό την πίεση του πανικού τα κόμματα επέλεξαν μια «μεταβατική κυβέρνηση»
αντί
για μια κανονική κυβέρνηση
(όποια
κι αν προέκυπτε)
με
νωπή λαϊκή εντολή.
Αποτέλεσμα;
Αν
γίνονταν εκλογές τότε θα έδιναν ασφαλώς μια ευρεία
ευρωπαϊκή πλειοψηφία,
το
ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ απείχαν πολύ από τα σημερινά χαμηλά επίπεδα,
τα
κόμματα της Αριστεράς δεν είχαν καταγράψει ακόμη αύξηση των ποσοστών τους,
σ
τον
ορίζοντα δεν υπήρχε κανένας Καμμένος και καμία Χρυσή Αυγή.
Σήμερα, τρεχάτε ποδαράκια μου!
Διότι
το πεντάμηνο της «συγκυβέρνησης» οδήγησε
(για
λόγους που δεν είναι της στιγμής...)
το
πολιτικό σύστημα σε μια πρωτοφανή αποσύνθεση.
Ετσι,
η απαραίτητη ευρεία ευρωπαϊκή πλειοψηφία
είναι πλέον κάθε άλλο παρά δεδομένη.
Ουδείς μπορεί να προεξοφλήσει τη μετεκλογική
σταθερότητα.
Τα
δυο μεγάλα κόμματα υπέστησαν στο πεντάμηνο ακόμη μεγαλύτερη φθορά,
ενώ
τα δυο «αντι-συστημικά» άκρα εμφανίζονται πολύ ισχυρότερα από το
φθινόπωρο.
Αποδεικνύεται,
δηλαδή, ότι η επιλογή της «μεταβατικής συγκυβέρνησης»
εξελίχθηκε
σε μια απολύτως αποσταθεροποιητική επιλογή,
παρόλο
που λογικά προοριζόταν να υπηρετήσει το ακριβώς αντίθετο.
Στερνή
μου γνώση, λοιπόν.
Για
να αποδειχθεί τελικά
ότι η πολιτική εκδικείται πάντα όποιους επιχειρούν να την
παρακάμψουν.
-------------------------
Κι όμως λίγες μέρες πριν,ήταν τόσο σιγουρο το καλό
μου
