Δημοσιεύθηκε από olympiada στο Ιουλίου 31, 2010
the bondholder
Ένα άρθρο που κυκλοφόρησε αρκετά στο ιντερνέτ ήταν το άρθρο όπου ένας αμερικανικός κολοσσός έκανε σχέδια για να ελαττώσει το κόστος παραγωγής. Ο πρόεδρος αντί να κόψει προσωπικό έκοψε μισθούς από όλους.
Και είχε πει τα σοφά λόγια « άνθρωπος που είναι απελπισμένος, που πιστεύει ότι δεν έχει να χάσει τίποτα, δεν ξέρεις πως θα αντιδράσει»
Αυτά τα λόγια μου ήρθαν στο μυαλό καθώς έβλεπα τα επεισόδια στην Θεσσαλονίκη. Οικογενειάρχες, άνθρωποι του μόχθου, τα έβαλαν με αστυνομικούς – κάτι που πριν πέντε μέρες πριν δεν θα τους είχε περάσει καν από το μυαλό.
Γιατί;
Πρώτον αισθάνεται ότι χάνει την περιουσία του. Για σκεφτείτε να έχετε επένδυση 100- 200 χλ σε ένα μαγαζί. Έχεις βάλει το σπίτι σου σε υποθήκη για να αγοράσεις τον εξοπλισμό και ξαφνικά άρχετε το κράτος και σου λέει «το μαγαζί δεν είναι δικό σου. ΣΤΟ ΠΑΙΡΝΩ».
Δεύτερον όταν οι αντιπρόσωποι του που πάνε στα υπουργεία να συζητήσουν τους περιφρονούν και τους βλέπουν για πρώτη φορά στην τρίτη μέρα της απεργίας.
Δεν καταλαβαίνει γιατί έφεραν τώρα το νομοσχέδιο ενώ ήταν να συζητηθεί τέλος Αύγουστου . Ήθελαν να τους πιάσουν στον ύπνο;.
Και τελικά του φέρνει μπροστά σε αδιέξοδο. Του δίνει φύλλο πορείας.
Και τον εμπαίζει. Ήμαστε έτοιμοι για διάλογο λένε στα παπαγαλάκια τους ενώ ο στρατός ετοιμάζετε να σου πάρει την δουλειά.
Και τον εμπαίζει. Του λέει για νόμους και για σύνταγμα ενώ όπως έχει ακούσει αυτοί έχουν παρανομήσει και αυτοί έχουν ποδοπατήσει το Σύνταγμα
Και το ποιο σπουδαίο. Αυτός κοιτά την οικογένεια του και αγωνιά γιατί αύριο θα έρθει η τράπεζα να πάρει το σπίτι του που έβαλε υποθήκη ενώ αυτοί δεν χάνουν τίποτα.
Τι έχει μπροστά του. Μια ομάδα που τον κλέβει, τον γράφει, του φέρνετε ύπουλα τον θεώρει ηλίθιο (με φύλλο πορείας μιλεί για διάλογο) και του στέλνει στρατό και στο τέλος τα παΐδια του είναι αυτά που θα χάσουν το σπίτι τους.
Το θλιβερό είναι αυτή η ομάδα είναι η κυβέρνηση του τόπου του που έχει απαγάγει την χωρά και έχει εφαρμόσει αυτές τις μεθόδους αρκετές φόρες στο διάστημα των τελευταίων 8 μηνών. Και θα είναι εκεί και τους επομένους 40μηνες -διότι το ψαρί από το κεφάλι βρωμάει. Η ελπίδα για κάτι δίκαιο χάνετε στο βάθος χρόνου.
Έτσι οι φορτηγατζήδες αν και παλεύουν για το δίκιο αίτημα να μην χαθούν οι περιουσίες τους, έχουν αναλάβει άλλη μεγαλύτερη αποστολή. Την γενναία αντιμετώπιση ενός σάπιου συστήματος που έχει χάσει την ηθική του πυξίδα.
Και όχι από σύμπτωση, το Ταν η επί Τας μπορούν να το λένε με υπερηφάνεια διότι ο αγώνας τους είναι μεγάλος και υποσυνείδητα όλος ο λαός καταλαβαίνει αυτόν τον αγώνα.
Και από αυτή την οπτική γωνία όλοι θα θέλαμε – και θα ήταν τιμή μας – να είμαστε φορτηγατζήδες.
ΥΠ Είμαι άνθρωπος της αγοράς και πρέπει να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα. Είμαι όμως και προϊόν του Μπραχαμι και ξέρω τι σημαίνει η αγωνιά για το αύριο. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να καταστρέφεις για να κτίσεις. Διότι ότι κτήσεις σε συντρίμμια μόνο σύντριμμα θα έχεις. Στην Αργεντινή παραδόξως η λεωφορειατζήδες άρχισαν τον αγώνα εναντίον του ΔΝΤ. Τον Σεπτέμβριο στην Ελλάδα αυτοί θα είναι ο επόμενος στόχος του ΔΝΤ.
http://olympia.gr/2010/07/31/%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5-%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CF%86%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%AE%CE%B4%CE%B5%CF%82/
