Από τον Στέλιο Κούλογλου
Καθώς κάθεται η σκόνη και σβήνουν οι κραυγές των ΜΜΕ, ευκαιρία για μια ψύχραιμη αποτίμηση της “μάχης” στην Ευρωπαική Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες. Με δεδομένο ότι η χώρα έχει βάλει στόχο να συνεχίσει να αποπληρώνει τα δάνεια (παρ ότι η στάση πληρωμής του εξωτερικού χρέους μοιάζει όλο και περισσότερο με μονόδρομο) αποτελεί θετική εξέλιξη ότι ο στόχος εξασφάλισης κάποιων λογικών επιτοκίων δανεισμού μάλλον επετεύχθη. Δεν υπάρχει όμως κανένα περιθώριο για θριαμβολογίες: το να αποκαλείς νίκη την εξασφαλίση του δικαίωματος στον δανεισμό, είναι σαν τον μελλοθάνατο που ενθουσιάζεται επειδή βρέθηκε σχονί για να τον κρεμάσουν.
Αυτή η θετική εξέλιξη είναι προσωρινή, καθώς ο γαλλογερμανικός συμβαβισμός αφήνει ελεύθερο πεδίο στις περίφημες αγορές: η κυβέρνηση χρειάζεται να δανειστεί 40 δισ. ευρώ έως το τέλος του χρόνου, 16 από τα οποία θα πρέπει να βρεθούν μέχρι το τέλος Μαΐου. Μπορεί μετά απ' όσα έγιναν τα επιτόκια για τα νέα δάνεια να μην απογειωθούν στα επίπεδα των προηγούμενων εβδομάδων αλλά αν παραμείνουν υψηλά θα επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο την υπερχρεωμένη ελληνική οικονομία.
Περισσότερα αποτελέσματα ίσως επιφέρει η απόφαση του Ζαν Κλωντ Τρισέ να μην υποτιμήσει την αξία των ελληνικών ομολόγων, μέχρι το 2011, αν και ο πρόεδρος της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά: ένα μεγάλο μέρος των ομολόγων του Ελληνικού δημοσίου κατέχουν ευρωπαικές τράπεζες και επομένως, αν ο Τρισέ τα υποτιμούσε, θα ήταν σαν να πυροβολεί τα πόδια του. Σε καθέ περίπτωση το μέτρο δίνει ανάσα στις ελληνικές τράπεζες, που είναι όμως αμφίβολο ότι θα το αξιοποιήσουν για να ενισχύσουν τις επιχειρήσεις που χρειάζονται ρευστό.
Για μια εναλλακτική προοδευτική πολιτική θα χρειαζόταν η δημιουργία μιας ισχυρής κρατικής τράπεζας που θα έπαιζε στο παιχνίδι με διαφορετικούς όρους χρηματοδοτώντας μικρές δυναμικές επιχειρήσεις και αναπτυξιακές προσπάθειες. Η δημιουργία της θα έπρεπε κανονικά να αποτελεί κεντρικό στόχο της Αριστεράς, που για μια ακόμα φορά έχει περιορισθεί στην καταγγελία των μέτρων, ελπίζοντας ότι θα εισπράξει την φθορά του ΠΑΣΟΚ και την κοινωνική δυσαρέσκεια. Φρούδες ελπίδες: από την πολύπλευρη κοινωνική κρίση που ξεδιπλώνεται καθημερινά, κερδισμένη θα βγεί η ακροδεξιά.
Η νεοφιλελεύθερη συνταγή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που ήδη εφαρμόζεται στην Ελλάδα θα προκαλέσει ύφεση στην οικονομία και πτώση των κρατικών εσόδων, ακόμη μεγαλύτερο περιορισμό των κοινωνικών υπηρεσιών και μεγαλύτερες κοινωνικές αδικίες. Το μείγμα γίνεται εκρηκτικό αν στα προηγούμενα προστεθεί η συνεχιζόμενη, 6 ολόκληρους μήνες μετά τις εκλογές, ανέμελη παραλυσία της κυβέρνησης. Ένα μόνο παράδειγμα: από την περικοπή του 14μισθού εξοικονομήθηκαν με το ζόρι 2 δις ευρώ, την ώρα που, λειτουργώντας με τις παλιές διοικήσεις και βουτηγμένα στην διαφθορά, τα δημόσια νοσοκομεία χάνουν 200 εκατ ευρώ το μήνα.
Με άλλα λόγια και μόλις μέσα σε ενα χρόνο, τα κέρδη του προϋπολογισμού από την αιματηρή περικοπή του 14μισθού θα έχουν πλήρως εξανεμισθεί στην μαύρη τρύπα του συστήματος υγείας την ίδια στιγμή που η έλλειψη κονδυλίων θα καταστρέψει ότι έχει απομείνει από την δημόσια υγεία, που ήδη βρίσκεται σε οικτρή κατάσταση. Σχολιάζοντας θετικά σε ένα πρόσφατο άρθρο του τις μεταρυθμίσεις Ομπάμα στην Υγεία, ο Φιντέλ Κάστρο δεν μπορούσε να μην παρατηρήσει ότι “είναι πράγματι εντυπωσιακό ότι η αμερικανική κυβέρνηση υιοθέτησε την ιατρική κάλυψη των πολιτών της 234 χρόνια μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας (των ΗΠΑ)… κάτι που η (φτωχή και υπό εμπάργκο) Κούβα έχει κάνει εδώ και 50 χρόνια για όλους τους πολίτες της”. Οι ΗΠΑ μπήκαν επιτέλους στον 20αιώνα, την ίδια ώρα που η Ελλάδα βαδίζει ολοταχώς προς τον 19ο...
kourdistoportokali.com
