Από τον Αθανάσιο Καλαμπούνια
...Χθες ήταν ένα ξένο παιδί, αύριο μπορεί να είναι το δικό μου παιδί ...
Αυτά είναι τα λόγια ενός πολίτη αυτής της χωράς, ενός ανθρώπου που πρόκειται να γίνει γονιός, ενός ανθρώπου που ανησυχεί.
Αυτά είναι λόγια που δεν ξέρω αν μπορούν να περιγράψουν την οργή, το θύμο και την απογοήτευση μου, την απογοήτευση όλων των Ελλήνων σε αυτή τη χώρα.
Είναι τα λόγια και οι σκέψεις όλων εκείνων των Ελλήνων νέων ανθρώπων που πρόκειται να γίνουν γονείς και αναρωτιούνται, αγχώνονται μήπως θα είναι...
αυτοί οι επόμενοι που μπορεί να τους τύχει ένα τέτοιο γεγονός.
Όλοι μας πληρώνουμε με οποιοδήποτε τρόπο για να υπάρχουν νοσοκομεία, κέντρα υγείας, το απαραίτητο ιατρικό - επιστημονικό προσωπικό για να μπορούμε να απολαμβάνουμε αυτές τις υπηρεσίες κοινωνικές πρόνοιας, οπότε παρουσιαστεί ανάγκη.
Και σας ρωτώ κύριοι, που είναι όλα αυτά για τα οποία πληρώνουμε;
Που είναι τα νοσοκομεία;
Που είναι το προσωπικό να επανδρώσει τα νοσοκομεία;
Γιατί αυτό το παιδί έπρεπε να πεθάνει;
Γιατί αυτό το παιδί έπρεπε να γεννηθεί για να προσφέρει δυστυχία σε αυτούς τους γονείς;
θα γίνει αυτό το παιδί αρχάγγελος της αλλαγής στην πολιτική κοινωνικής πρόνοιας και ασφάλειας του Έλληνα πολίτη;
Και αναρωτιέμαι:
Ποιανού λάθη πλήρωσε αυτό το παιδί;
Ποιανού λάθη πληρώνουμε όλοι εμείς οι Έλληνες πολίτες που μας φορολογείτε;
Σαν Έλληνες πολίτες πληρώνουμε γι' αυτά τα οποία θα έπρεπε να απολαμβάνουμε για την υγεία μας, τη στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. να μην χρειάζεται να σπαταλάμε άλλο χρόνο και χρήμα για τα αυτονόητα, που πολλές φορές, όπως φάνηκε στην συγκεκριμένη περίπτωση, μπορεί να αποβούν μοιραία.
Και σας ρωτώ όλους εσάς τους 300 της Βουλής:
Ποια είναι η ευαισθησία σας για τους πολίτες;
Ποιο είναι το ενδιαφέρον σας για τους πολίτες;
Μα τι ρωτώ ήθελα ναξερα... ποιο είναι αυτό το παιδί, ποιος είναι αυτός που πέθανε, νεκρός μέσα στους νεκρούς, ανώνυμος μέσα στο πλήθος ..
Ξέρει κανείς σας αλήθεια πως λέγετε αυτή η οικογένεια;
Αναρωτηθήκατε ποτέ πως λέγεται;
Φυσικά και όχι , δεν είναι κάποιος επώνυμος, πολίτικος, δημοσιογράφος, μεγαλοεπιχειρηματίας είναι είπαμε ένας κοινός θνητός!
Το δράμα του Έλληνα πολίτη δεν σταματά όμως εδώ, συνεχίζεται στους ελληνικούς "δρόμους", όπως θέλετε να τους βαφτίζετε.
Πόσοι ακόμα άνθρωποι θα πεθάνουν στο δρόμο, πόσο ακόμα ελληνικό αίμα θα χυθεί σε αυτό που θέλετε να λέτε "δρόμο";
Ο κατάλογος είναι μεγάλος και θα γίνει ακόμα μεγαλύτερος ΑΝ δεν πάρετε απόφαση να κάνετε κάτι.
Εσείς κύριοι οι 300 της Βουλής, μας ζητάτε να σας δώσουμε τα λεφτά μας, σας δίνουμε και το αίμα μας. μονό που και αυτό δεν φαίνετε να είναι αρκετό!
Εσείς οι 300 της Βουλής πρέπει να καταλάβετε ότι σαν Έλληνας πολίτης που πληρώνω ΑΠΑΙΤΩ για τα ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ!
Γιατί να με φορολογείτε για την υγεία όταν δεν υπάρχουν νοσοκομεία και προσωπικό; Γιατί να πληρώνω διόδια όταν δεν υπάρχουν δρόμοι; Πόσο μάλλον σαν μέλος της ΕΕ που υπάρχει ΣΑΦΗΣ οδηγία για το ΠΟΤΕ πρέπει να πληρώνουμε τα διόδια!
Δυστυχώς πληρώνουμε για υπηρεσίες δίχως αντίκρισμα. Πληρώνουμε την κοροϊδία και την πολιτική αναλγησία.
Αντί επιλόγου:
Σε εσάς που μου απαντήσατε στο πρώτο e-mail που έστειλα και ανοίξατε μια δίοδο επικοινωνίας, σας ρωτώ,
Τι θα κάνετε γι' αυτή την οικογένεια;
Πως θα την στηρίξετε αυτή την οικογένεια;
Τι θα πείτε σε αυτή την οικογένεια;"προσπαθήστε να κάνετε ξανά ένα παιδί;"
Θα συνδράμετε οικονομικά να υπάρξει ψυχολόγος να τους στηρίξει σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που πέρνανε;
Θα αναλάβετε τα έξοδα της γέννησης στο επόμενο παιδί τους; (αν το αποφασίσουν)
P.S. Γι'αυτα τα οποία δεν μπορείτε να μου προσφέρετε ή δεν θέλετε να μου προσφέρετε δώστε μου τη δυνατότητα να τα προσφέρω εγώ στον εαυτό μου!
Μετά Τιμής
Αναρτήθηκε από press.gr@hotmail.com
