Η πεποίθηση μου ήτανε ότι άμα θες να δουλέψεις βρίσκεις δουλειά.
Ξεκινώντας από τα 13 μου κάνοντας μαθήματα στη Φανίτσα που τώρα είναι δασκάλα,
Ποτέ δεν είχα την οικονομική άνεση από το σπίτι ,άλλα πάντα ήμουν καλά οικονομικά γιατί δούλευα.
Ένα διάστημα έκανα και δυο δουλείες μαζί και δε κουραζόμουν.
Όταν παντρεύτηκα με το που σαράντισε η μικρή κατευθείαν ξαναγύρισα στην εργασία μου. Από τότε έχω σταματήσει ελάχιστα.
Και φτάνουμε στο σήμερα που εργάζομαι πλέων περιστασιακά και η συγκεκριμένη απασχόληση, δεν έχει διάρκεια πάνω από τρεις μήνες...
Πρώτη φορά στη ζωή μου νιώθω αβεβαιότητα. Πρώτη φορά με έχει πιάσει ο πανικός για το μέλλον.
Τι θα κάνω?Πως γίνεται μια γυναικά 34 χρονών αντί να νιώθει πως βρίσκεται στη πιο παραγωγική περίοδο της ζωής της,να νιώθει σαν υποψήφιος συνταξιούχος και μάλιστα χωρίς σύνταξη?
Εδώ στην επαρχία τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα,οι θέσεις εργασίας δίνονται με το σταγονόμετρο και πρέπει να είσαι πολύ τυχερή,να έχεις κάποιον πολύ γνωστό για να βρεις δουλειά.
Αν έχεις το συνδυασμό το δικό μου πτυχίο +γάμο+παιδί+προϋπηρεσία= Μακροχρόνια άνεργη.
Εγώ κύριοι μου που δεν έχω βοήθεια οικονομική από πουθενά,δεν έχω δικό μου σπίτι,πως θα μεγαλώσω το παιδί μου?
πως θα το σπουδάσω?
Τι το παράλογο ζητάω?
Να δουλέψω!
Να μεγαλώσω το παιδί μου αξιοπρεπώς!
Γιατί μου στερείτε αυτό το δικαίωμα στη πιο παραγωγική μου ηλικία?
γιατί με κάνετέ συνταξιούχο χωρίς αποδοχές?
Πολύ μου λένε έλα μωρέ αφού δουλεύει ο άντρας σου πάλι καλά..
Αδιανόητα αυτά που ακούω....
Τι εννοείτε πάλι καλά?
Πρέπει να νιώθω τυχερή που θα πρέπει να περνάμε το μήνα μας με 50 ευρώ γιατί όλα τα άλλα θα φεύγουν στους λογαριασμούς?
Όχι βέβαια αδικημένη νιώθω...νιώθω αδικημένη από τη χώρα που μεγάλωσα και αγάπησα!
Εσείς πολίτικοι αυτής της χώρας,μπορείτε να αναρωτηθείτε πώς μπορεί να περάσει μια οικογένεια με 50 ευρώ το μήνα?Υπάρχουν οικογένειες που δεν έχουν ούτε αυτά!!!
Mπορείτε να αναρωτηθείτε πως είναι να σε αντιμετωπίζουν σαν ένα ποσοστό?
Να στήνεσαι στον Οαεδ στη σειρά,να γυρνάς με ένα βιογραφικό στο χέρι ψάχνοντας δουλειά πάνω στο οτιδήποτε , να τρέχεις για μια δουλειά που ποτέ στο τέλος δεν έρχεται ..
Ξεκινώντας από τα 13 μου κάνοντας μαθήματα στη Φανίτσα που τώρα είναι δασκάλα,
Ποτέ δεν είχα την οικονομική άνεση από το σπίτι ,άλλα πάντα ήμουν καλά οικονομικά γιατί δούλευα.
Ένα διάστημα έκανα και δυο δουλείες μαζί και δε κουραζόμουν.
Όταν παντρεύτηκα με το που σαράντισε η μικρή κατευθείαν ξαναγύρισα στην εργασία μου. Από τότε έχω σταματήσει ελάχιστα.
Και φτάνουμε στο σήμερα που εργάζομαι πλέων περιστασιακά και η συγκεκριμένη απασχόληση, δεν έχει διάρκεια πάνω από τρεις μήνες...
Πρώτη φορά στη ζωή μου νιώθω αβεβαιότητα. Πρώτη φορά με έχει πιάσει ο πανικός για το μέλλον.
Τι θα κάνω?Πως γίνεται μια γυναικά 34 χρονών αντί να νιώθει πως βρίσκεται στη πιο παραγωγική περίοδο της ζωής της,να νιώθει σαν υποψήφιος συνταξιούχος και μάλιστα χωρίς σύνταξη?
Εδώ στην επαρχία τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα,οι θέσεις εργασίας δίνονται με το σταγονόμετρο και πρέπει να είσαι πολύ τυχερή,να έχεις κάποιον πολύ γνωστό για να βρεις δουλειά.
Αν έχεις το συνδυασμό το δικό μου πτυχίο +γάμο+παιδί+προϋπηρεσία= Μακροχρόνια άνεργη.
Εγώ κύριοι μου που δεν έχω βοήθεια οικονομική από πουθενά,δεν έχω δικό μου σπίτι,πως θα μεγαλώσω το παιδί μου?
πως θα το σπουδάσω?
Τι το παράλογο ζητάω?
Να δουλέψω!
Να μεγαλώσω το παιδί μου αξιοπρεπώς!
Γιατί μου στερείτε αυτό το δικαίωμα στη πιο παραγωγική μου ηλικία?
γιατί με κάνετέ συνταξιούχο χωρίς αποδοχές?
Πολύ μου λένε έλα μωρέ αφού δουλεύει ο άντρας σου πάλι καλά..
Αδιανόητα αυτά που ακούω....
Τι εννοείτε πάλι καλά?
Πρέπει να νιώθω τυχερή που θα πρέπει να περνάμε το μήνα μας με 50 ευρώ γιατί όλα τα άλλα θα φεύγουν στους λογαριασμούς?
Όχι βέβαια αδικημένη νιώθω...νιώθω αδικημένη από τη χώρα που μεγάλωσα και αγάπησα!
Εσείς πολίτικοι αυτής της χώρας,μπορείτε να αναρωτηθείτε πώς μπορεί να περάσει μια οικογένεια με 50 ευρώ το μήνα?Υπάρχουν οικογένειες που δεν έχουν ούτε αυτά!!!
Mπορείτε να αναρωτηθείτε πως είναι να σε αντιμετωπίζουν σαν ένα ποσοστό?
Να στήνεσαι στον Οαεδ στη σειρά,να γυρνάς με ένα βιογραφικό στο χέρι ψάχνοντας δουλειά πάνω στο οτιδήποτε , να τρέχεις για μια δουλειά που ποτέ στο τέλος δεν έρχεται ..
Γιατί είσαι 34 και έχεις και παιδί και νά μωρέ είσαι και παντρεμένη και έχεις και προϋπηρεσία;
Ti σημαίνει να γυρνάς στο σπίτι και δυο τρία τέσσερα ζευγάρια μάτια να σε κοιτούν με απορία γιατί δεν έχει φως το σπίτι,γιατί δεν έχει γάλα ,γιατί δεν έχεις να προσφέρεις τα αυτονόητα?
Να νιώθεις ότι είσαι άχρηστος να προσφέρεις στην οικογένεια σου τα βασικά,να πρέπει να φιλοξενηθείς,να πρέπει να φας στα συσσίτια,να μένεις άστεγος και να ζεις στο δρόμο...
Όχι δεν το καταλαβαινετε γιατί μόνο αυτός που ζει στην ανεργία καταλαβαίνει τι λέω αυτή τη στιγμή.
Μας έκλεψαν τις δουλειές μας, την αξιοπρέπεια μας, τα όνειρα μας.
Δεν θέλω το παιδί μου να ζήσει σε μια χώρα όπου το μόνο που μετρά τελικά είναι το ποιόν γνωρίζεις.
Και ξέρω πως η φυγή δεν είναι η λύση. Σε ξένο τόπο θα είμαστε πάντα ξένοι.
Το τόπο μας πρέπει να βάλουμε σε τάξη !
Αυτόν το τόπο που στα 34 σου σε κάνει να νιώθεις συνταξιούχος χωρίς αποδοχές...
Λενα
YΓ:κοινοποιήστε το,μπας και το δει κανείς από αυτούς και φιλοτιμηθεί...
http://daddycool2403.blogspot.gr
