Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012 και ώρα 9η νυκτερινή ολοκληρώθηκε το μεγαλύτερο έγκλημα σε βάρος του Ελληνικού λαού.
Δεν είχαν περάσει καλά – καλά τέσσερις μήνες από την βραδιά εκείνη στις Κάννες όπου άκαιρα και χωρίς καμία προετοιμασία ο ΓΑΠ έθεσε στους Ευρωπαίους εταίρους μας (ο θεός να τους κάνει) το θέμα του δημοψηφίσματος για τη νέα δανειακή σύμβαση. Ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί σε αυτή την συνάντηση έβρισε σκαιότατα τον γιό του Αντρέα λέγοντάς του, σωστά, ότι το δημοψήφισμα αυτό ισοδυναμεί με δημοψήφισμα για το μέσα ή έξω από το ευρώ. Μετά από αυτό το επεισόδιο ακολούθησαν
τέσσερις μέρες που άλλαξαν για πάντα την Ελλάδα. Ο αντιμνημονιακός Σαμαράς έγινε ξαφνικά μνημονιακότερος του Γιωργάκη (τουλάχιστον ο ΓΑΠ έθεσε και το θέμα του δημοψηφίσματος, ο Σαμαράς από τότε είναι στο ΝΑΙ σε όλα), ο Παπαδήμος της Goldman Sachs έγινε επίσης ξαφνικά ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός, ο Βενιζέλος έγινε αρχηγός του ΠΑΣΟΚ (υπο φυσιολογικές συνθήκες θα ήταν μια ζωή Βεζίρης, που θα ήθελε να γίνει Χαλίφης) και άλλα πολλά παράξενα. Εύχομαι ο ιστορικός του μέλλοντος να καταφέρει να αποτυπώσει τα γεγονότα εκείνου του τετρημέρου και να καταλογίσει τις ευθύνες εκεί που ανήκουν.
Μετά από αυτό το τετραήμερο ξεκινούν οι διαβουλεύσεις της πρώτης ουσιαστικά συγκεβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (και ολίγη από ΛΑΟΣ) υπό τον Παπαδήμο και με υπ. Οικονομίας τον Βενιζέλο. Το μνημόνιο, που υπογράφηκε τότε σαν συνεπακόλουθο της δανειακής σύμβασης και κυρίως το PSI, που το συνόδευε, αποτελούν το μεγαλύτερο έγκλημα σε βάρος του Ελληνικού Λαού.
Εκείνη η κυβέρνηση και εκείνη η κοινοβουλευτική πλειοψηφία υπέγραψαν:
- Τον εκμηδενισμό διαθεσίμων των ασφαλιστικών ταμείων, των πανεπιστημίων, των νοσοκομείων, των ιδρυμάτων .. και αποτέλεσε την θρυαλλίδα για την κατάρρευση της Υγείας της Ασφάλισης και της Παιδείας που βιώνουμε σήμερα.
- Τη μετατροπή του χρέους, που έως τότε ήταν ιδιωτικό, σε διακρατικό, με αποτέλεσμα η απομείωση του, σήμερα, να περνά από ανασφαλείς κυβερνήσεις και να τίθεται στην κρίση εθνικών κοινοβουλίων μιας Ευρώπης, που μέρα με τη μέρα γίνεται λιγότερο αλληλέγγυα και περισσότερο “Γερμανική”.
- Έθεσε το χρέος υπό το Αγγλικό δίκαιο, που λειτουργεί πάντα υπέρ του δανειστή και ποτέ υπέρ του οφειλέτη και για παράδειγμα, ο οφειλέτης δεν μπορεί να ζητήσει μείωση του ακόμα κι αν αυτό είναι επαχθές, σε κάποιο μέρος του.
Οι επιπτώσεις δε σταμάτησαν εκεί αλλά συνεχίστηκαν με την μείωση των μισθών, την συνεπακόλουθη μείωση της κατανάλωσης, την συνεπαγώμενη αποσάθρωση της οικονομίας, την μείωση του ΑΕΠ και τελικά την αύξηση του χρέους (ποσοστιαία και απόλυτα), που έχει παραδώσει την Ελλάδα έρμαιο στις διαθέσεις των Γερμανών.
Εκείνη η κυβέρνηση και εκείνη η κοινοβουλευτική πλειοψηφία υπέγραψαν την εξαθλίωση των Ελλήνων και την καταστροφή της Πατρίδας και αν αυτό το μεγάλο έγκλημα ενάντια στο Έθνος έγινε συνειδητά αποτελεί Εθνική προδοσία.
Για ιστορικούς λόγους παραθέτω τα ονόματα των πρωταίτιων: Αντώνης Σαμαράς, Ευάγγελος Βενιζέλος, Λουκάς Παπαδήμος και πολλοί άλλοι “πρόθυμοι” μαζί με αυτούς.
Δεν είχαν περάσει καλά – καλά τέσσερις μήνες από την βραδιά εκείνη στις Κάννες όπου άκαιρα και χωρίς καμία προετοιμασία ο ΓΑΠ έθεσε στους Ευρωπαίους εταίρους μας (ο θεός να τους κάνει) το θέμα του δημοψηφίσματος για τη νέα δανειακή σύμβαση. Ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί σε αυτή την συνάντηση έβρισε σκαιότατα τον γιό του Αντρέα λέγοντάς του, σωστά, ότι το δημοψήφισμα αυτό ισοδυναμεί με δημοψήφισμα για το μέσα ή έξω από το ευρώ. Μετά από αυτό το επεισόδιο ακολούθησαν
τέσσερις μέρες που άλλαξαν για πάντα την Ελλάδα. Ο αντιμνημονιακός Σαμαράς έγινε ξαφνικά μνημονιακότερος του Γιωργάκη (τουλάχιστον ο ΓΑΠ έθεσε και το θέμα του δημοψηφίσματος, ο Σαμαράς από τότε είναι στο ΝΑΙ σε όλα), ο Παπαδήμος της Goldman Sachs έγινε επίσης ξαφνικά ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός, ο Βενιζέλος έγινε αρχηγός του ΠΑΣΟΚ (υπο φυσιολογικές συνθήκες θα ήταν μια ζωή Βεζίρης, που θα ήθελε να γίνει Χαλίφης) και άλλα πολλά παράξενα. Εύχομαι ο ιστορικός του μέλλοντος να καταφέρει να αποτυπώσει τα γεγονότα εκείνου του τετρημέρου και να καταλογίσει τις ευθύνες εκεί που ανήκουν.
Μετά από αυτό το τετραήμερο ξεκινούν οι διαβουλεύσεις της πρώτης ουσιαστικά συγκεβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (και ολίγη από ΛΑΟΣ) υπό τον Παπαδήμο και με υπ. Οικονομίας τον Βενιζέλο. Το μνημόνιο, που υπογράφηκε τότε σαν συνεπακόλουθο της δανειακής σύμβασης και κυρίως το PSI, που το συνόδευε, αποτελούν το μεγαλύτερο έγκλημα σε βάρος του Ελληνικού Λαού.
Εκείνη η κυβέρνηση και εκείνη η κοινοβουλευτική πλειοψηφία υπέγραψαν:
- Τον εκμηδενισμό διαθεσίμων των ασφαλιστικών ταμείων, των πανεπιστημίων, των νοσοκομείων, των ιδρυμάτων .. και αποτέλεσε την θρυαλλίδα για την κατάρρευση της Υγείας της Ασφάλισης και της Παιδείας που βιώνουμε σήμερα.
- Τη μετατροπή του χρέους, που έως τότε ήταν ιδιωτικό, σε διακρατικό, με αποτέλεσμα η απομείωση του, σήμερα, να περνά από ανασφαλείς κυβερνήσεις και να τίθεται στην κρίση εθνικών κοινοβουλίων μιας Ευρώπης, που μέρα με τη μέρα γίνεται λιγότερο αλληλέγγυα και περισσότερο “Γερμανική”.
- Έθεσε το χρέος υπό το Αγγλικό δίκαιο, που λειτουργεί πάντα υπέρ του δανειστή και ποτέ υπέρ του οφειλέτη και για παράδειγμα, ο οφειλέτης δεν μπορεί να ζητήσει μείωση του ακόμα κι αν αυτό είναι επαχθές, σε κάποιο μέρος του.
Οι επιπτώσεις δε σταμάτησαν εκεί αλλά συνεχίστηκαν με την μείωση των μισθών, την συνεπακόλουθη μείωση της κατανάλωσης, την συνεπαγώμενη αποσάθρωση της οικονομίας, την μείωση του ΑΕΠ και τελικά την αύξηση του χρέους (ποσοστιαία και απόλυτα), που έχει παραδώσει την Ελλάδα έρμαιο στις διαθέσεις των Γερμανών.
Εκείνη η κυβέρνηση και εκείνη η κοινοβουλευτική πλειοψηφία υπέγραψαν την εξαθλίωση των Ελλήνων και την καταστροφή της Πατρίδας και αν αυτό το μεγάλο έγκλημα ενάντια στο Έθνος έγινε συνειδητά αποτελεί Εθνική προδοσία.
Για ιστορικούς λόγους παραθέτω τα ονόματα των πρωταίτιων: Αντώνης Σαμαράς, Ευάγγελος Βενιζέλος, Λουκάς Παπαδήμος και πολλοί άλλοι “πρόθυμοι” μαζί με αυτούς.
Βλάσης Μανθογιάννης
————-
