.. που όταν πεθαίνεις κοντά τους, στην αγκαλιά τους,
δεν πεθαίνεις ποτέ και άλλοι που ζεις μαζί τους
πεθαίνοντας κάθε μέρα, κάθε ώρα,
κάθε στιγμή, κάθε λεπτό.
Οι πρώτοι είναι αυτοί
που και στο τηλέφωνο να τους ακούσεις,
ανοίγουν οι ουρανοί, έρχονται
τα γράμματα τα εικοσιτέσσερα,
σε βρίσκουνε αδειανό και ορθάνοιχτο,
σε παίρνουν, σε σηκώνουν, σε γεμίζουν,
σε γράφουν, σε σκάβουν, σε μουσκεύουν,
σε κάνουν λέξη. Λέξη μυστική, ανάλαφρη,
ξερή και φτερωτή για να ξεφύγεις,
να πετάξεις μακριά.
Στίχος. Γραφή ανεξίτηλη.
Φέρνουν τα άνθη, το περίπτερο,
τον δρόμο ολόκληρο με όλο το χώμα
και τη σκόνη του, τον βράχο που έχεις.
Την πέτρα την ασφαλή, τη σταθερή,
την άκαμπτη που πάνω της
συντρίβεται οτιδήποτε απειλεί
την ανεξαρτησία σου.
Αυτοί που γίνονται τραγούδι και χορός,
δρόμος και μοίρα σου.
Οι άλλοι τρίζουνε, κολλάνε,
δε γυρνάει το κλειδί, δεν ξεκινάνε,
ζητάνε όλη την ώρα λάδι απ’ το καντήλι σου,
το φως, τη φλόγα, τη λαμπάδα της Λαμπρής,
σε σπάνε και σε σβήνουνε. Σε δίνουνε.
Στους πέντε δρόμους σε αφήνουνε.
Φανάρι τσακισμένο.
Ό,τι έχεις και δεν έχεις κι αυτά ακόμα
τα της ψυχής σου τα άδυτα
και εκείνα να στα πάρουνε, να σε φουντάρουνε.
Θοδωρής Γκόνης
Μα δεν τα καταφέρνουν.Διότι
οτι κατέκτησες επώδυνα
δεν είναι απλά βήμα αλλά
το χαμόγελο του χρόνου
