Του Γιώργου Νούτσου
Είναι αλήθεια πως και τα πιο ωραία ειδύλλια κάποια στιγμή τελειώνουν. Κι όταν για μια σειρά από λόγους ετοιμάζεσαι να πεις το «αντίο», σίγουρα δεν νιώθεις ευχάριστα και τα συναισθήματα έντονα συμπλέκονται , δημιουργώντας μια στενόχωρη και δυσάρεστη κατάσταση.
Για να φτάσει όμως κανείς σε μια τέτοια απόφαση, σίγουρα μετρά πολλά πράγματα. Ανατρέχει στο παρελθόν, αναπολεί το χρόνο που έδωσε και πήρε, τη ζωή που «θυσίασε», τις στιγμές που μοιράστηκε, τις χαρές αλλά και τις λύπες, τις νίκες και τις ήττες, τις επώνυμες κούφιες συναναστροφές αλλά κι αυτές τις άλλες , τις αγνές και άδολες με τον απλό αγωνιστή, που πάντα στα δύσκολα έβαζε πλάτη, για να ξεκολλήσει το «κάρο» από τη «λάσπη».
Όλα αυτά έχουν τη δική τους βαρύτητα στην απόφαση που καλείσαι να πάρεις. Μεγαλύτερη όμως από όλα, θεωρώ πως έχουν κάποιες βασικές και απαράβατες αρχές και αξίες, στις οποίες πίστεψες, οι οποίες σε χαλύβδωσαν στα δύσκολα και για τις οποίες πάλεψες από μικρό παιδί, μέσα από το χώρο που κάποια στιγμή πίστεψες πως μπορεί καλύτερα να τις υπηρετήσει…
‘Έρχεται όμως πάντα, κάποια στιγμή, η ώρα της αλήθειας. Η ώρα που διαπιστώνεις, πως παρά την ατέρμονη υπομονή σου, τη διάθεσή σου να δικαιολογήσεις τα πάντα, την πρόθεσή σου να υπομείνεις πράγματα με τα οποία διαφωνείς, πολιτικές στις οποίες δεν πιστεύεις, θα πρέπει να τελειώνουν. Κι είναι η στιγμή της συνείδησης και της προσωπικής αλήθειας για όλους μας, που μπροστά της πιστεύω ωχριούν κομματισμοί, κίβδηλες ιδεολογίες, παραταξιακές σημαίες, παραγοντισμοί κι αυτή ακόμα η περιβόητη «άσκηση εξουσίας», που αποτελεί δυστυχώς ότι πιο σάπιο ως στόχευση και επιδίωξη, καθότι αποδεικνύεται διαχρονικά, πως δεν έρχεται να υπηρετήσει τον τόπο αλλά μόνο όσους καλούνται να την ασκήσουν…!
Η Νέα Δημοκρατία με την οποία από 15 χρονών, σαν οργανωμένο στέλεχος μάχομαι, πρόσφερε στη χώρα. Στέριωσε τη Δημοκρατία, δημιούργησε σύγχρονες υποδομές, έφερε την Ευρώπη στην Ελλάδα, προσπάθησε να διευρύνει το κοινωνικό μέρισμα, αντιπάλεψε σε μεγάλο βαθμό τον ξετσίπωτο σοσιαλιστικό λαικισμό, εξέφρασε σ ένα μεγάλο βαθμό τους πόθους και τις επιθυμίες για μια καλύτερη ζωή, ενός μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας.
Στο διάβα του χρόνου, χρειάστηκε αρκετές φορές να «προσαρμοστεί», να διορθώσει πορεία, να επικαιροποιήσει την ιδεολογία της, να εκσυγχρονίσει τις δομές της. Κάθε αρχηγός, πάντα όλο και κάτι καινούργιο εξέπεμπε, δίνοντας χρώμα στα όνειρα του νεοδημοκράτη και ελπίδα στους ψηφοφόρους. Σχεδόν πάντα όμως τα όνειρα και οι ελπίδες διαψεύδονταν. Εμείς όμως , ήμασταν σταθερά εκεί, με διάθεση ρομαντική και οδηγό το βαθύ μας πιστεύω, πως εμείς, η παράταξή μας, η ιδεολογία μας, οι άνθρωποί μας, μπορούμε καλύτερα από όλους τους άλλους να εκφράσουμε τον κόσμο του μόχθου, τους νοικοκυραίους, την αγορά, τους νέους ανθρώπους, την προσδοκία τους για τη ζωη, την ίδια τη χώρα μας…
Έρχεται όμως στιγμή που τα ψέματα τελειώνουν. Η υπομονή εξαντλείται. Η αυτοτροφοδοτούμενη πειθαρχία υποχωρεί. Κι είναι αυτή η στιγμή, που για πολλοστή φορά, αντιλαμβάνεσαι πως τίποτα δεν αλλάζει, πως παρά τα λεκτικά επιχρίσματα, όλα τα ίδια μένουν, πως το γερασμένο κομματικό νεοδημοκρατικό κουφάρι, οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια, όχι στην αναγέννηση των «κυττάρων» του, αλλά στην μουμιοποίηση…!
Ο καθένας σ αυτή την πορεία έχει τις ευθύνες του. Κι εγώ το ίδιο… Καθώς την ώρα της «κρίσης» για ανάδειξη αρχηγού πίστεψα στον Αντώνη Σαμαρά και πάλεψα για την επικράτησή του. Το έκανα με καθαρή ματιά όμως, δεν «προσέτρεξα» στη βέβαιη νίκη του, δεν περίμενα οφίτσια. Εξάλλου το ότι συντάχθηκα, δήμαρχος τότε, από τους πρώτους στον αγώνα του, τότε που η ήττα του μέσα από τις δημοσκοπήσεις θεωρούνταν δεδομένη, αποδεικνύει πως πίστεψα στον άνθρωπο, τις ικανότητές του, κυρίως όμως την πραγματική του διάθεση να τα αλλάξει όλα…
Σήμερα, μπορώ να πω, πως έπεσα έξω. Να λοιπόν η δική μου πρώτη μικρή ευθύνη. Ενώ συνέβαλα με την παρουσία μου κι εγώ, όπως πολλοί άλλοι, να πέσουν έξω όλοι όσοι θεωρούσαν τον Σαμαρά ξοφλημένο, στη συνέχεια ήρθε η σειρά μου να πέσω έξω στις προβλέψεις μου, καθότι, στην κοινή μας πορεία, μέχρι και σήμερα, δεν κατάφερε δυστυχώς, να αποφύγει κι αυτός την πεπατημένη…
Η Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά, καταβύθισε τις προσδοκίες ακόμα και των πιο φανατικών οπαδών της. Όχι σήμερα. Εδώ και καιρό. Από τη στιγμή που άρχισαν οι περίτεχνες «κωλοτούμπες» για να δικαιολογηθεί η αλλαγή στάσης στο θέμα των Μνημονίων, της Τρόικας, των δυσβάσταχτων οικονομικών μέτρων, της συνακόλουθης οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης.
Τα άκουγα όλα αυτά και τα δικαιολογούσα. Διέβλεπα ακόμα τότε αλήθεια στα λόγια του και ειλικρίνεια στις προθέσεις του. Και επιχειρηματολογούσα γι αυτά αρθρογραφώντας και μετέχοντας μαχητικά στα κοινωνικά δίκτυα. Δεν άφηνα τον εαυτό μου να παρασυρθεί στον εύκολο κριτικό στιγματισμό των πρακτικών του , δικαιολογώντας με πειστικότητα και πάθος, δημόσια, κάθε του λέξη και πράξη.
Σήμερα, νιώθω προδομένος γι αυτό και αποφασισμένος.
Μια ελληνική κοινωνία στα όρια της παράκρουσης ! Οικογένειες διαλυμένες ! Νέοι αντιμέτωποι επ αόριστον με το φάσμα της ανεργίας και της αβεβαιότητας ! Συνταξιούχοι πένητες ! Μισθωτοί καταπονημένοι και καταθλιπτικοί ! Μικρομεσαίοι και έμποροι αγωνιούντες για τον επιούσιο ! Μια αγορά θνήσκουσα, που κραυγάζει αλλά δεν εισακούεται ! Ανάπτυξη – ανέκδοτο ! Αριθμοί ευημερούντες με τους ανθρώπους όμως να δυστυχούν ! Μια Πολιτεία χωρίς ίχνος κοινωνικής ευαισθησίας ! Με καταρρέοντες κοινωνικούς θεσμούς ! Με τριτοκοσμική παιδεία και Υγεία ! Με ανέγγιχτους όμως ακόμα τους «προνομιακούς συνομιλητές» κάποιων άλλων εποχών ! Με τα επιχειρηματικά τζάκια, ίδια κι απαράλλαχτα, να εξακολουθούν να καπνίζουν ! Με τις ορντινάτσες της επικοινωνίας να μεσουρανούν και να συναγελάζονται με τους θεματοφύλακες του Σαμαρισμού ! Πολιτικές εντελλόμενες χωρίς ίχνος εθνικής «αξιοπρέπειας» ! Γονυκλισία και επικοινωνισμός ! Εξαθλίωση και παραίτηση ! Πισωγύρισμα και μεταπολεμισμός ! Ιδεολογική γύμνια και παρεοκρατία ! Αυτοκρατορισμός και κονκλάβια ! Μυστικοσύμβουλοι και διαδρομισμοί !
‘Όλα αυτά, δυστυχώς, συνθέτουν τον καμβά της σημερινής Νέας Δημοκρατίας και των πολιτικών της.
Κι όταν η κουρτίνα πέφτει και τα μάτια ανοίγουν και τα φώτα «ανάβουν» και ο ρομαντισμός υποχωρεί και ο ρεαλισμός αντικαθιστά το συναίσθημα., τότε η αλήθεια ξεπροβάλλει….
Μ αυτή τη Νέα Δημοκρατία, προσωπικά, δεν μπορώ και δεν θέλω άλλο να πορευτώ, γι αυτό και αποχωρώ από τις τάξεις της.
Κρατώ τις όμορφες στιγμές από ένα παρελθόν στο οποίο κάποτε πίστεψα και αγωνίστηκα γι αυτό.
Αυτό που κύρια όμως κρατώ μέσα μου, είναι η σχέσεις φιλίας και συντροφικότητας που έχτισα με χιλιάδες συνοδοιπόρους μου , μέσα από τις κοινές μας αγωνίες…
Θέλω σ αυτούς και μόνο να πω, ένα μεγάλο ευχαριστώ… και να τους καλέσω μαζί να αναζητήσουμε το διάστημα που θα ακολουθήσει, το δρόμο για την αναδιάταξη και αναγέννηση της μεγάλης Κεντροδεξιάς Παράταξης, του Ανθρωπισμού, του Κοινωνισμού και των Ίσων ευκαιριών…! Και η ευκαιρία για να το πράξουμε , πιστεύω πως δεν πρόκειται να αργήσει…!
