Η επιστροφή της χώρας στις δολοφονίες και μάλιστα με χαρακτήρα πολιτικό, είναι κάτι πολύ περισσότερο από επικίνδυνο σε μία χώρα, που πέραν των χιλιάδων νεκρών της από τις καθημερινές αυτοκτονίες, κατάντησε να μετράει έφηβα θύματα, ανεξαρτήτως πολιτικής ή ιδεολογικής ταυτότητας, στον βωμό του παραπολιτικού τσαρλατανισμού της μεταπολίτευσης.
Οι εν ψυχρώ δολοφονίες του Παύλου Φύσσα στην Αμφιάλη από το μέλος της Χρυσής Αυγής Γιώργο Ρουπακιά και των δύο νεαρών Χρυσαυγιτών στο Νέο Ηράκλειο, έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ, με το πολιτικό σύστημα να φαντάζει στα μάτια των πολιτών κάτι παραπάνω από αναξιόπιστο.
Αλήθεια όμως, ακολουθώντας την πάγια αστυνομική τακτική της διερεύνησης των κινήτρων, ποιοί είναι οι κερδισμένοι αυτής της ολοένα και αυξανόμενης απαξίωσης του πολιτικού μας συστήματος, δηλαδή της Δημοκρατίας;
Και πέραν αυτών, αξία θα πρέπει να δοθεί φυσικά και στην στιγμή. Είναι οι αποκαλύψεις περί παρακολουθήσεων, είναι η έλευση της τρόικας, είναι η δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης Χρυσή Αυγή, είναι το ενδεχόμενο αποφυλάκισης Μιχαλολιάκου, είναι τα δημοσιεύματα για τα υποβρύχια και η εμπλοκή του αντιπροέδρου της συγκυβέρνησης Βενίζελου σε αυτά.
Σε κάθε άλλη περίπτωση οι απαντήσεις ενδεχομένως να ήταν πολλές, ωστόσο και πάλι συγκεκριμένες. Το τί μπορεί να συμβαίνει όμως σε μία χώρα, στο εσωτερικό της οποίας και μάλιστα επί σειρά ετών, αλωνίζουν μυστικοί πράκτορες και παρακρατικοί, αυτό αποτελεί έναν σύγχρονο γόρδιο δεσμό. Και οι γόρδιοι δεσμοί, επειδή ακριβώς κατάντησαν δεσμοί, δεν λύνονται..., οι γόρδιοι δεσμοί κόβονται...!
