Ένα μέρος από το βιβλίο-φωτιά του Πολύδωρα
Από "ευρωλάτρης" έχει γίνει "ευρωσκεπτικιοστής".
Αυτή είναι η κεντρική ιδέα του νέου βιβλίου του Βύρωνα Πολύδωρα με τίτλο"Ποια Ευρώπη;"
όπου ο συγγραφέας με τον δικό του χαρακτηριστικό τρόπο, με γλώσσα δηκτική, που σπάει κόκκαλα, κατακρίνει με την στάση της Ευρώπης απέναντι στην Ελλάδα και καταλήγει στο συμπέρασμα
"Δεν υπήρξε κρίση νομοτελειακή και ουρανοκατέβατη. Ούτε δανεισμού, ούτε χρέους, ούτε ανάπτυξης ή ύφεσης. Είναι προσχήματα και σχέδια υποδούλωσης ενός λαού του Ελληνικού ή των λαών του Νότου"
Διαβάστε την προδημοσίευση για το νέο του βιβλίο: ...
«ΠΟΙΑ ΕΥΡΩΠΗ;»
του Βύρωνα Γ. Πολύδωρα
(Εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ)
Με εργαλεία την ιστορία, την πολιτική οικονομία, την εφαρμοσμένη οικονομική, τα νομικά και την πολιτική επιστήμη ο Β.Γ.Π. ετάζει με το νυστέρι της συνδυαστικής σκέψης και της ευθυκρισίας το φαινόμενο της χρηματοπιστωτικής κρίσης που υφίσταται σήμερα η χώρα μας. Μια κρίση ευρύτερα οικονομική και κοινωνικοπολιτική και πιο βαθειά από το «μεγάλο κραχ» του 1929. Τουλάχιστον ως προς την ένταση και έκταση και τις επιπτώσεις που είχε εκείνη τότε επί της Ελλάδος. Τότε οι παραγωγικές, κατ’ αντιδιαστολή προς τις καταναλωτικές, δυνατότητες της χώρας ήσαν καλύτερες από τις σημερινές – έστω και μιας «πρωτόγονης» πρωτογενούς παραγωγής που παρείχε όμως μια αυτάρκεια στην ικανοποίηση των στοιχειωδών αναγκών του λαού – και οι χρηματιστικές εξαρτήσεις λιγότερες. Θέλει ο Β.Γ.Π. να οδηγήσει τη σκέψη του αναγνώστη στη γνώση των ιστορικών προηγουμένων, ομοίων ή αναλόγων, και στον τρόπο αντιμετώπισής τους από τους κυβερνώντες της υπερχρεωμένης χώρας (Ελλάδος ή Γερμανίας) και από τους δανειστές τους ή τη διεθνή κοινότητα ευρύτερα.
Ο συγγραφέας φωτίζει και εξομολογείται την αρνητική μεταστροφή των συναισθημάτων του από την εποχή (των πολλών δεκαετιών) που ήταν Ευρωλάτρης μέχρι σήμερα που έχει γίνει Ευρωσκεπτικιστής και αμφισβητίας για την αλήθεια των Ευρωπαϊκών αρετών που είχε πιστέψει και από τις οποίες είχε εμπνευσθεί. Το βιβλίο εν τέλει είναι αμιγώς Ευρωσκεπτικιστικό. Κυρίως όμως ο Β.Γ.Π. καταγράφει σε αδρές γραμμές την εξέλιξη της Ευρώπης ως ενός πολύπτυχου πολιτισμικών, πολιτικών και οικονομικών αρχών και αξιών, εν πολλοίς Ελληνογενών, που κατέληξε σε μια φαινομενικά πανίσχυρη οικονομική συλλογικότητα-«Ένωση» η οποία όμως υπόκειται και υπακούει τυφλά; δυστυχώς στους υπερεθνικούς τραπεζίτες.
Η ατελής «Ένωση» που ευνοεί τους ισχυρούς του Ευρωπαϊκού Βορρά προς ληστρική εκμετάλλευση των αδυνάτων του Νότου, δεδομένου ότι το «διευθυντήριο» ζει και βασιλεύει και λειτουργεί τοις πράγμασι πέρα και πάνω από θεσμούς υπό την ηγεμονεύουσα θέση της Γερμανίας, είναι η βασική αιτία όλων των δεινών της παρούσας κρίσης. Ο Β.Γ.Π. βρίσκει ότι η παθογένεια της διάκρισης των Μεγάλων ή Προστάτιδων δυνάμεων και των μικρών και αδύνατων – ή αλλιώς εκμεταλλευτριών και εκμεταλλευομένων – που δεν εξέλιπε με τη θεσμική αναδιάταξη σε ΕΟΚ και ΕΕ, δεν είναι κάτι το νέο. Είναι παλιά «αμαρτία», ανανεούμενη και προσαρμοζόμενη στις σημερινές συνθήκες και τις ανακαλύψεις που προσφέρει με ικανό αποδεικτικό τρόπο στον αναγνώστη. Ο τρόπος του συγγραφέα δεν είναι δημοσιογραφικός, δηλαδή γεμάτος από ρεπορτάζ που περιγράφουν γεγονότα και λεπτομέρειες συμβάντων, από όπου λείπουν κατά κανόνα οι σοβαρές αξιολογικές κρίσεις και οι ultimas ratios (οι έσχατοι σκοποί) των συμβαινόντων. Και που όταν δεν συνιστούν εσκεμμένη παραπληροφόρηση μέσω της υπερπληροφόρησης, είναι χυδαία συνηγορία (χασοδίκη) για τα «τοκάκια» και λοιπά συμφέροντα των τοκογλύφων και σε βάρος ενός ολόκληρου λαού που σε τίποτα δεν έφταιξε, παρά μόνον στο ότι ενέδωσε δυστυχώς στην επί σειράν ετών καταναλωτική παρενόχληση και αποπλάνηση που τόσο πιεστικά τον εξωθούσαν οι βιομηχανικές χώρες του Βορρά.
Δεν υπήρξε κρίση νομοτελειακή και ουρανοκατέβατη. Ούτε δανεισμού, ούτε χρέους, ούτε ανάπτυξης ή ύφεσης. Είναι προσχήματα και σχέδια υποδούλωσης ενός λαού του Ελληνικού ή των λαών του Νότου. Ο μετανεωτερικός τρόπος της αποικιοκρατίας, μέσω της εκτεταμένης πτωχοποίησης ευρύτατων στρωμάτων λαού. Αυτά πιστεύει και αυτά καταγγέλλει ο Β.Γ.Π. με το καινούργιο του βιβλίο "Ποια Ευρώπη;"
parapolitika
parapolitika
