Όποιος κι αν κερδίσει τον πόλεμο, τελικά οι Χριστιανοί είναι αυτοί που αποδεκατίζονται, γράφει το Spectator.
Η αμείλικτη δίωξη των οπαδών του Χριστού συναντάται στα Ευαγγέλια. Τα βάσανα παρουσιάζονται ως η πορεία προς το θρίαμβο. Η παγκόσμια κατάσταση σήμερα μοιάζει πολύ με αυτή την εικόνα. Τα τρία τέταρτα των 2,2 δις χριστιανών στον κόσμο σήμερα ζουν εκτός της ανεκτικής, σε μεγάλο βαθμό, Δύσης. Ταυτόχρονα, το Φόρουμ Pew για τη Θρησκεία και τη Δημόσια Ζωή αναφέρει ότι οι Χριστιανοί υπομένουν τις περισσότερες διώξεις από οποιαδήποτε άλλη θρησκευτική ομάδα .
Εντός της Μέσης Ανατολής, όμως, η ιστορία δεν αφορά την επέκταση που συνοδεύεται από διώξεις, αλλά τις διώξεις που οδηγούν σε αποδεκατισμό. Ο απερχόμενος επικεφαλής ραβίνος, ο λόρδος Sacks, ο οποίος γνωρίζει την ιστορία, έχει αποκαλέσει τα δεινά των Αράβων Χριστιανών «μια ανθρώπινη τραγωδία που περνά σχεδόν απαρατήρητη».
Αλλά μην περιμένετε ότι η βρετανική κυβέρνηση θα μιλήσει γι ‘αυτό . Σε όλη τη συζήτηση σχετικά με τους στόχους, τα χρονοδιαγράμματα και τα μέσα, ενόσω ετοιμάζεται η πολεμική μηχανή της Βρετανίας, ούτε ένα λεπτό δεν θα σπαταληθεί στις συνέπειες της παρέμβασης για το χριστιανικό πληθυσμό της Συρίας. Είτε στο Ιράκ, είτε στη Συρία ή την Αίγυπτο, είτε σε οποιαδήποτε μελλοντικό «κέντρο» (ο Λίβανος θα είναι πιθανώς το επόμενο), η χριστιανική κοινότητα είναι κατά κάποιο τρόπο πάντα πάρα πολύ ασήμαντη και συνήθως στη λάθος πλευρά της διαμάχης. Στο Ιράκ, οι Χριστιανοί θεωρούνταν πολύ κοντά στον Σαντάμ. Στη Συρία θεωρούνται πολύ κοντά στον Άσαντ. Στην Αίγυπτο, όπου ο Κόπτης Πάπας υποστήριξε ανοιχτά το «μη – πραξικόπημα» του στρατού εναντίον της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και του προέδρου Μόρσι, οι Χριστιανοί δεν βρίσκουν κανένα σύμμαχο στους Δυτικούς πολιτικούς.
Ένας λόγος είναι ότι οι Άραβες Χριστιανοί δεν ταιριάζουν στις παγκόσμιες κυβερνητικές παρανοήσεις. Στη Μέση Ανατολή, οι έξυπνοι άνθρωποι δεν εντυπωσιάζονται από τις υποσχέσεις για δημοκρατία. Ειδικότερα, οι Χριστιανοί εκεί έχουν κατανοήσει, μετά από αιώνες εμπειρίας, ότι οι δυτικές υποσχέσεις είναι άχρηστες, επειδή οι Δυτικοί ποτέ δεν τις τηρούν. Οι χριστιανοί εκτιμούν ότι η μοναδική εγγύηση επιβίωσής τους είναι η σταθερότητα. Ότι η μόνη τους ελπίδα για ισότητα είναι η εκκοσμίκευση. Και ότι οι δύο μεγάλοι εχθροί τους είναι ο ισλαμικός φανατισμός και η αναρχία. Και έχουν δίκιο, ακόμη και αν αυτό δεν έχει κανένα νόημα για τον νεοσυντηρητικό βρετανό πρωθυπουργό και τους συμβούλους του.
Όπου ένα έντονα ισλαμικό καθεστώς είναι στην εξουσία, οι χριστιανοί υποφέρουν. Είναι απαράβατος κανόνας. Και όσο πιο ισλαμικό είναι το κράτος, τόσο σκληρότερα αντιμετωπίζει τους χριστιανούς. Από την Αραβική Άνοιξη, κάθε αναταραχή ή εκλογές στη Μέση Ανατολή έφεραν κάποιο είδος ισλαμιστών στην εξουσία. Σε κάθε περίπτωση, οι χριστιανοί απειλούνται .
Τα προβλήματα του Ιράκ προηγήθηκαν των υπολοίπων, αλλά είναι σημαντικά επειδή τα προδιαγράψανε. Η «δημοκρατία» που επιβλήθηκε με την απειλή όπλου είχε ως αποτέλεσμα στο Ιράκ, μεταξύ άλλων, τη μαζική δίωξη της χριστιανικής μειονότητας της χώρας. Δολοφονίες, απαγωγές, εκφοβισμός και απελάσεις, που ωθήθηκαν από ένα μίγμα απληστίας και φανατισμού, έχουν οδηγήσει αυτή την αρχαία, σεβάσμια κοινότητα σε συνολική καταστροφή. Από τους περίπου 1,4 εκατομμύρια Χριστιανούς που ζούσαν στο Ιράκ πριν από τον πόλεμο, ίσως να έχουν απομείνει 400.000 – κυρίως φτωχοί και ηλικιωμένοι.
Πολλοί Ιρακινοί πρόσφυγες έφυγαν για να ενταχθούν στους δύο εκατομμύρια αυτόχθονες χριστιανούς της Συρίας. Μοιράζονται πλέον πολλά με τους οικοδεσπότες τους: δίωξη από τους ισλαμιστές κυρίως αντάρτες που υποστηρίζουν οι Δυτικοί και χρηματοδοτούν οι Σαουδάραβες. Μεγάλες περιοχές που έχει καταλάβει η αντιπολίτευση βρίσκονται πλέον κάτω από νόμο της σαρία. Σαουδάραβες δικαστές φαίνεται να διαχειρίζονται τις υποθέσεις. Οι μη – μουσουλμάνοι γίνονται απλώς ανεκτοί εφόσον καταβάλλουν το jizya, τον φόρο που επιβάλλεται στους άπιστους. Οι ιερείς είναι ειδικοί στόχοι. Εκεί, ένας Σύριος καθολικός ιερέας , ο πατήρ François Murad , δολοφονήθηκε τον περασμένο μήνα. Δεν ήταν ο πρώτος που πέθανε. Άρπαξαν έναν σύριο ορθόδοξο ιερέα, τον πατήρ Fadi Haddad, τον περασμένο Δεκέμβριο, καθώς έφευγε από την εκκλησία του για να διαπραγματευτεί την απελευθέρωση ενός απαχθέντος ενορίτη. Το σώμα του βρέθηκε στην άκρη του δρόμου και με βγαλμένα μάτια. Δύο πρόσφατες περιπτώσεις υψηλόβαθμων ιερέων –παρότι όχι αρκετά για να κινήσουν το ενδιαφέρον της κυβέρνησης ή του Τύπου- είναι αυτές του Ελληνοορθόδοξου Μητροπολίτη Παύλου και του Συροορθόδοξου Μητροπολίτη Γιοχάν Ιμπραήμ. Τους απήγαγαν κοντά στο Χαλέπι, τον Απρίλιο, καθώς προσπαθούσαν να διαπραγματευτούν την απελευθέρωση απαχθέντων ιερέων. Και οι δύο αρχιεπίσκοποι πλέον θεωρούνται νεκροί.
Η περίπτωση της Αιγύπτου είναι πιο προβληματική για τη Δύση, η οποία, με τη Βρετανία ως επικεφαλής υποχείριο, έχει καταφέρει να παρερμηνεύσει και να παρουσιάσει άσχημα κάθε κίνηση μετά την πτώση του Μουμπάρακ στις αρχές του 2011. Η Δύση θεωρούσε ότι η ανατροπή ενός δικτάτορα θα εξασφαλίσει τη δημοκρατία. Αντ ‘αυτού, επέτρεψε την άνοδο της Μουσουλμανικής Αδελφότητας , όχι ενός κόμματος, αλλά ενός αμετανόητου ισλαμιστικού κινήματος, το οποίο γρήγορα, αν όχι και παράνομα, προσπάθησε να αναμορφώσει την Αίγυπτο, μέχρι που οι μη ισλαμιστές επαναστάτησαν και ο στρατός επενέβη. Το ότι ο Κόπτης Ορθόδοξος Πάπας Θεόδωρος Β’ αποδείχθηκε ότι εμπνεύστηκε ή απλά απερίσκεπτα υποστήριξε τον στρατό, μόνο τα γεγονότα θα το κρίνουν.
Με την πράξη του, απέρριψε την παραδοσιακή μουσουλμανική παραδοχή ότι οι Κόπτες της Αιγύπτου – το 10 τοις εκατό του πληθυσμού – ζουν σε καθεστώς δεύτερης κατηγορίας.
Αυτό ήταν μια άμεση πρόκληση. Οι ισλαμιστές έχουν αντιδράσει όπου κι αν έχουν τον έλεγχο. Μετά την απομάκρυνση του Μόρσι, 58 χριστιανικές εκκλησίες, καθώς και πολλά μοναστήρια και σχολεία και δεκάδες σπίτια και επιχειρήσεις έχουν λεηλατηθεί, καεί και σε πολλές περιπτώσεις καταστραφεί. Ο ίδιος ο Θεόδωρος κρύβεται. Στο Κάιρο, Φραγκισκανές καλόγριες παρακολούθησαν το σταυρό στα σχολεία τους να κατεβαίνει και να αντικαθίσταται από τη σημαία της Αλ – Κάιντα. Το σχολείο κάηκε. Και στη συνέχεια τρεις από τις αδελφές παρέλασαν στους δρόμους, ενώ ο όχλος τις έβριζε. Η αντίδραση του επίσημου εκπρόσωπου του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ σε αυτά τα αίσχη ήταν: «Είναι σαφές ότι οποιεσδήποτε αναφορές βίας μας ανησυχούν και όταν πρόκειται για θρησκευτικά ιδρύματα (σικ) μας ανησυχούν επίσης». Οι λέξεις «εκκλησία», «χριστιανός» ή «δίωξη» δεν θα μπορούσε να περάσει από τα χείλη του εύγλωττου εκπρόσωπου. Ούτε , είναι ασφαλές να πούμε, θα γραφτούν ποτέ σε ένα από τα αμέτρητα tweets του Γούιλιαμ Χέιγκ.
Αυτή η άρνηση να αναγνωρισθεί η συστηματική κακομεταχείριση των Χριστιανών από ισλαμικές κυβερνήσεις είναι, φυσικά, ντροπή, αλλά και αποκαλυπτική. Τα γεγονότα είναι γνωστά, αλλά αγνοούνται . Θα φέρουν σε δύσκολη θέση, διότι εκθέτουν την αδυναμία της Δύσης, ενώ οι ηγέτες της αρέσκονται στο να παρουσιάζονται ως πολιτικοί που διαιτητεύουν το μέλλον των εθνών. Αλλά επίσης, θα φέρουν σε δύσκολη θέση και τους σύγχρονους φιλελεύθερους γενικά, γιατί δείχνουν πόσα λίγα έχουν αλλάξει στους μεγάλους θρησκευτικούς και πολιτιστικούς αγώνες που κυριαρχούν στην ιστορία.
Τον Μάιο, ο Πάπας Φραγκίσκος αγιοποίησε περίπου 800 μάρτυρες. Αυτοί οι μάρτυρες του Οτράντο αποκεφαλίστηκαν από τους Οθωμανούς Τούρκους το 1480 για την άρνησή τους να ασπαστούν το Ισλάμ. Αυτό που αντιμετωπίζουν σήμερα οι χριστιανοί στον αραβικό κόσμο, καθώς η Δύση παραπατά, σφάλει και στέκεται, μπορεί να μας θυμίσει περαιτέρω το Οτράντο.
