Tου Στέλιου Συρμόγλου
Η σημερινή πολιτική αυθεντία στην Ελλάδα συνθέτει ένα θρασύ, θα έλεγα βλάσφημο και δυναμικό πιστεύω, που εκμεταλλεύεται, απαρνιέται, παρωδεί και χρησιμοποιεί ή και καταχράται οτιδήποτε είχε επινοήσει, καθιερώσει και ίσως τιμήσει η πολιτική δημοκρατία σε παρελθόντες χρόνους. Προσπαθούν οι “αυθεντίες” της πολιτικής να πείσουν την κοινωνία ακόμα και για την έσχατη βεβαιότητα του τίποτα και να του προσδώσουν ιδιότητες τέτοιες, έτσι ώστε να διαμορφώνει προσδοκίες.
Η σημερινή πολιτική αυθεντία, ωστόσο, δεν μπορεί να βρεί “σωτηρία” στα σχήματα, τους λεκτικούς ακροβατισμούς,τις θεωρητικές προσεγγίσεις και τις ξεπερασμένες ιδέες. Για τους σκεπτόμενους πολίτες, τους ρεαλιστές και ορθολογικούς, που γεωμετρούν τα μεγάλα στίγματα της ανθρωπιάς των προσώπων και των σημάτων της καθημερινότητας, η πολιτική αυθεντία όπως εκδιπλώνεται μ’ όλα τα χαρακτηριστικά της υποκριτικής αναίδειας, αξίζει χλευασμού και επιθετικής αντιμετώπισης.
Γιατί, για όσους επιμένουν να σκέπτονται και να αντιδρούν, κι ας συλλαμβάνουν ενίοτε εαυτούς να μονομαχούν με τις χίμαιρες, κανένα λάλημα πετεινού δεν απελπίζει την αγρύπνια της εξωτερικής τους όρασης. Και δεν τους “τρομάζουν” οι δικτάτορες των αριθμών και της παραγωγής πολιτικών ψεμάτων, οι οποίοι ως “χαρισματούχοι” ομολογητές του κοινωνικού θανάτου και της “σκελετοποίησης” των ελπίδων του λαού, “ληστεύουν” ταυτόχρονα και κάθε προοπτική αυτής της χώρας.
Το πρόβλημα είναι τόσο επίκαιρο και επιτακτικό, όσο ζωτικό και καυστικό, επειδή η ασθένεια του πολιτικού μας συστήματος δια της αυθεντολογίας παρέσυρε και παρασύρει στη “δουλεία” και την τυραννία. Δεν έχει δε σημασία, αν ο όρος “αυθεντία”, προηγείται ή έπεται στη γέννεσή του του όρου “ελευθερία”. Συναντώνται και συνυπάρχουν στον όρο “δημοκρατία”.
Για την ελληνική κοινωνία, η πολιτική αυθεντία των τελευταίων χρόνων συνιστά μια “τραγωδία”, που δεν έχει στόχο να πετύχει μια ειδική κάθαρση των συναισθημάτων μας, όπως συμβαίνει στην αρχαία τραγωδία, αλλά συγκροτεί την κοροιδία, την απάτη και την έωλη κοινωνική προσδοκία. Ετσι οι “αυθεντίες” της πολιτικής μας, μας οδηγούν μεν σε οικονομικά αδιέξοδα, αλλά φροντίζουν να μας τα παρουσιάζουν ως “διέξοδα”, χωρίς η “κάθαρση” που κατά κόρον προβάλλουν να βασίζεται στην εμπειρική αλήθεια και επιστημονική απόδειξη, αλλά στην…αποκάλυψη!
Η διαφορά μας ως μια σκληρά χειμαζόμενη κοινωνία πολιτών από τον Φαουστικό τύπο της Αναγέννησης που πάσχιζε να συνταιριάσει την αποκάλυψη με την εμπειρική αλήθεια, είναι απλή: Η οδυνηρή εμπειρική μας πραγματικότητα αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός, ενώ η αποκάλυψη δεν αποτελεί πιά ούτε συζητήσημη υπόθεση. Είναι ένα όμορφο ίσως “παραμύθι”, που στηρίζεται σε αθέμελες επινοήσεις των πολιτικών της “αυθεντίας” ή και σε αβάσιμες προβολές των ψυχικών μας πόθων.
Ετσι γινόμαστε παθητικοί αποδέκτες της πολιτικής κοροιδίας. Με την αλαζονεία να εκτρέπει την εξουσία σε δρόμους ευκαιριακά ωφελιμιστικούς, αφήνοντας άναυδους και καταφρονημένους τους πολίτες. Ετσι “στήνονται” οι προσδοκίες για έξοδο από το οικονομικό αδιέξοδο και για “έξοδο” της χώρας στις διεθνείς αγορές εντός του 2014. Ετσι μια κοινωνία, με “σκελετομένους” από την αναμονή πολίτες, βρίσκεται στο έλεος του τίποτα και της μεταφυσικής του αδύνατου, απομονωμένη στη συσιφιακή της σιωπή και με τη μόνιμη “σταυρική” της επίκληση για ανάκαμψη…Και η “ανάκαμψη” δεν θ; έρθει ποτέ με τέτοιες πολιτικές υποτέλειας.
Με άνεση όμως εκστομίζεται η λέξη αυτή, όπως και η άλλη της “ανάπτυξης” από τους συγκροτούντες απόψεις με βάση τα δημοσκοπικά ευρήματα, από τους υποταγμένους στη “λογική” του ευκαιριακού και του πρόχειρου, από τους “παραγωγούς” αξιοπρόσεκτων μεγεθών και σχημάτων πολιτικού ψεύδους, χωρίς μάλιστα κάποιο εμβόλιμο συναίσθημα από τους αυτόκλητους “διασώστες” της χώρας.
Η ουσιαστική “διάσωση” της Ελλάδας, όπως την παρουσιάζουν οι κυβερνώντες με την καισαροπαπική λογική τους, δεν είναι απλώς ένα χιλιαστικό όραμα, αλλά και μια εκπτωχευτική για τους πολίτες ουτοπία.
Πηγή: Free Pen
