Ένα σπουδαίο και άκρως αποκαλυπτικό κείμενο που έγραψε στον «Αντιφωνητή» ο γνωστός γενναίος Πομάκος αγωνιστής και φίλος σχετικά με το όργιο (οικονομικής, φορολογικής και εκπαιδευτικής) παρανομίας και πλήρους ασυδοσίας στα μειονοτικά «θρησκευτικά» παρασχολεία της Θράκης.Διαβάστε το σήμερα στο «Προξενείο-Στοπ» και πάρτε – μεταξύ άλλων – και κάποιες απαντήσεις για το πόσο σημαντικός μπορεί να αποβεί ο νόμος για τον διορισμό των ιμάμηδων, αλλά και για το γιατί τόσο λυσσαλέα τον πολεμούν το τουρκικό Προξενείο και τα όργανά του στη Θράκη…
Μπορεί στο άκουσμα της φράσης «μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης» το μυαλό όλων μας ή έστω των περισσότερων να πηγαίνει στο υπουργείο Εξωτερικών, διότι κατά βάθος έχουμε συνδέσει τη μειονότητα μόνο με το συγκεκριμένο υπουργείο αλλά υπάρχουν πολλά «μειονοτικά» ζητήματα με τα οποία εμπλέκονται άλλα υπουργεία και επαναλαμβάνω πως αναφέρομαι σε μειονοτικά ζητήματα και όχι σε ζητήματα που αφορούν τον κάθε Έλληνα και την κάθε Ελληνίδα κι άρα αφορούν και τους Έλληνες μουσουλμάνους της Θράκης.
Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά αλλά ίσως το πιο κλασικό είναι τα παρασχολεία – φροντιστήρια θρησκευτικών που λειτουργούν σε κάθε οικισμό όπου κατοικούν μουσουλμάνοι και που τις απογευματινές συνήθως ώρες υπάρχει ένας χότζας - ιμάμης ο οποίος διδάσκει σε παιδιά του οικισμού ηλικίας από 6 έως 12 ετών τα θρησκευτικά και πολλά άλλα τα οποία θα δούμε παρακάτω.
Υπουργείο Υγείας: Φροντιστήρια θρησκευτικών χωρίς κανόνες υγιεινής. Το πρώτο υπουργείο που θα μπορούσε κανείς να πει πως εμπλέκεται με το συγκεκριμένο ζήτημα αλλά ποτέ ως τώρα δεν έχει ασχοληθεί με αυτό είναι το υπουργείο Υγείας αφού τα παρασχολεία αυτά λειτουργούν σε χώρους για τους οποίους κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι διαθέτουν τις προδιαγραφές που πρέπει να έχει ένας χώρος στον οποίο συγκεντρώνονται μικρά παιδιά, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι εκεί τηρούνται έστω οι βασικοί κανόνες υγιεινής και ασφάλειας γι’ αυτά τα παιδιά και σας λέω χαρακτηριστικά πως στις περισσότερες περιπτώσεις δεν υπάρχει ούτε καν ένα απλό φαρμακείο, ούτε ένας πυροσβεστήρας σε περίπτωση που χρειαστεί. Με λίγα λόγια οι κάτοικοι του κάθε χωριού επιλέγουν έναν χώρο είτε σε τζαμί είτε και σε μια αποθήκη που μπορεί να διαθέσει κάποιος κάτοικος και εκεί γίνονται αυτά τα μαθήματα θρησκευτικών.
Υπουργείο Παιδείας: Καθένας διδάσκει ό,τι θέλει σ’ αυτή τη χώρα Ένα δεύτερο υπουργείο που θα έπρεπε να ασχοληθεί με το θέμα αυτό αλλά δεν το έχει κάνει ποτέ ως τώρα είναι το υπουργείο Παιδείας το οποίο και όφειλε να ελέγξει το τι ακριβώς διδάσκονται τα παιδιά που παρακολουθούν αυτά τα μαθήματα. Από προσωπική εμπειρία σας λέω πως εκεί μέσα διδάσκονται τα πάντα εκτός από θρησκευτικά: διδάσκεται η τουρκική γλώσσα, γραφή και ανάγνωση, διδάσκονται ποιήματα για τη «μητέρα πατρίδα Τουρκία» διδάσκονται τραγούδια για την ιστορία της Τουρκίας και πολλά άλλα τέτοια και το λιγότερο που διδάσκονται τα παιδιά σε αυτά τα παρασχολέια είναι το Κοράνιο και τα θρησκευτικά γενικότερα. Ρωτάω λοιπόν, είναι δυνατόν μέσα σε μια ευρωπαϊκή χώρα και εν έτη 2013 ο καθένας να μπορεί να διδάσκει ότι θέλει; Δεν υπάρχει κάποιος κρατικός έλεγχος;
Υπουργείο Οικονομικών: Η φοροδιαφυγή δεν έχει θρησκεία. Όσο κι αν σε κάποιους φαίνεται περίεργο, το υπουργείο που πρέπει να ασχοληθεί όσο κανένα άλλο με το θέμα της λειτουργίας των παρασχολειών σε οικισμούς με μουσουλμάνους κατοίκους είναι το υπουργείο Οικονομικών για πολλούς και διάφορους λόγους που εξηγώ αμέσως.
Ο κάθε χότζας – ιμάμης που διδάσκει τα ας πούμε θρησκευτικά σε αυτά τα παρασχολεία προφανώς δεν το κάνει αφιλοκερδώς, οι κάτοικοι του κάθε οικισμού κάνουν μια συμφωνία με έναν τέτοιο χότζα, ορίζουν έναν μηνιαίο μισθό που θα του δίνει το χωριό και τον προσλαμβάνουν άτυπα ώστε να διδάσκει τα παιδιά τους θρησκευτικά. Ενδεικτικά σας λέω περίπτωση οικισμού της ορεινής περιοχής όπου ο χότζας έπαιρνε το μήνα 700 ευρώ τα οποία μάζευαν οι κάτοικοι, έδινε δηλαδή η κάθε οικογένεια το ποσό που της αναλογούσε ώστε να συγκεντρωθούν αυτά τα 700 ευρώ και να δοθούν στον ιμάμη του χωριού. Μιλάμε δηλαδή για μαύρα, για αφορολόγητα χρήματα αφού εκείνοι που πληρώνουν τον κάθε χότζα δεν παίρνουν καμμία απόδειξη για τα χρήματα που του δίνουν κι όλα αυτά σε μια εποχή που υποτίθεται πως η ελληνική πολιτεία δίνει μάχη κατά της φοροδιαφυγής. Αν βέβαια μιλούσαμε για μια ή δυο τέτοιες περιπτώσεις δεν θα άξιζε τον κόπο να αναφερθώ καν, μιλάμε όμως για εκατοντάδες, ίσως και πάνω από χίλιους τέτοιους χοτζάδες σε ολόκληρη τη Θράκη και ο καθένας μπορεί να καταλάβει για τι ποσά μαύρου και αφορολόγητου χρήματος μιλάμε.
Πέρα όμως από τα χρήματα που δίνουν οι ίδιοι οι κάτοικοι των χωριών υπάρχει δήλωση ψευτομουφτή σύμφωνα με τον οποίο οι κάτοικοι σε μια τόσο δύσκολη οικονομικά εποχή δεν πρέπει να δίνουν ούτε ένα ευρώ σε αυτούς τους χοτζάδες, διότι για τη δουλειά που κάνουν τους πληρώνει η Τουρκία.
Εδώ το πράγμα γίνεται ακόμα πιο περίπλοκο, διότι και πάλι μιλάμε για αφορολόγητο χρήμα. Στην καλύτερη των περιπτώσεων δηλαδή μιλάμε για χοτζάδες οι οποίοι πληρώνονται από μια πηγή, είτε από την Τουρκία είτε από τους κατοίκους του οικισμού όπου διδάσκουν θρησκευτικά και στην χειρότερη μιλάμε για χοτζάδες οι οποίοι πληρώνονται και από τις δυο πλευρές, και από τους κατοίκους του κάθε οικισμού και από την Τουρκία αλλά σε κάθε περίπτωση μιλάμε για χρήμα που δεν φορολογείται κι αυτό δεν έγινε τώρα αλλά γίνεται εδώ και μερικές δεκαετίες.
Αυτά που λέω βέβαια τα ξέρουν πολλοί και ίσως καλύτερα από μένα αλλά για κάποιον περίεργο λόγο δεν άκουσα κανέναν να τα αναφέρει, λες και αυτό που γίνεται είναι απολύτως λογικό και νόμιμο. Τα γνωρίζουν οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ, τα γνωρίζουν και οι αρμόδιες υπηρεσίες της περιοχής οι οποίες ωστόσο ποτέ δεν μπήκαν στη διαδικασία ενός ελέγχου. Τη στιγμή που στίβουν κάθε πολίτη μέχρι δεκάρας, δίπλα μας κυκλοφορεί τόσο αφορολόγητο χρήμα και κανένας δεν μιλάει! Ας πάρουν την τσάντα τους δυο εφοριακοί κι ας ξεκινήσουν απογευματινές ώρες μια βόλτα σε διάφορους οικισμούς, ας πάνε στον χώρο όπου λειτουργεί το παρασχολείο κι ας ζητήσουν μερικές εξηγήσεις από τον χότζα που θα βρουν να διδάσκει εκεί. Τόσο δύσκολο είναι;
Να λοιπόν γιατί λέω πως όταν αναφερόμαστε στη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης είναι λάθος να τη συνδέουμε μόνο με το υπουργείο Εξωτερικών. Στο κάτω – κάτω, ανεξάρτητα από τη συνείδηση του κάθε μουσουλμάνου, μιλάμε για Έλληνες πολίτες κι άρα το τελευταίο υπουργείο που θα έπρεπε να ασχολείται με τη μειονότητα αυτή είναι το υπουργείο Εξωτερικών.
