(..)Και, τεμπέλικα, τ’ αρχαία σαν χαζοί θα σχολιάζουν, ενώ οι γεροντοκόρες από πόθο θα στενάζουν και θα κατατρώγουν όλες ψηλαφώντας με τα μάτια των υπέροχων γιγάντων τα μαρμάρινα κομμάτια, και θλιμμένες θα φωνάζουν, όταν δουν τους ανδριάντες: “Ω, οι Έλληνες οι αρχαίοι ήτανε στ’ αλήθεια άντρες!”Και συγκρίνοντάς τους τώρα με εκείνους τους γενναίους, θα ζηλέψουν τη Λαΐδα για τους φίλους Αθηναίους. Πότε σύγχρονη γυναίκα θα ’χει τέτοιον εραστή;Άχ, αλίμονο, ο σερ Χάρρυ δεν του μοιάζει του Ηρακλή…
-
Και στο τέλος, μες στο τόσο το ανώνυμο το πλήθος, θα βρεθεί κάποιος διαβάτης που θα έχει λίγο ήθος· λυπημένος, βλέποντάς τα, άφωνος θ’ αγανακτήσει, θα θαυμάσει τα κλεμμένα, μα τον κλέφτη θα μισήσει. Ώ, καταραμένη να ’ναι η ζωή του και ο τάφος και οργή να συνοδεύει το ιερόσυλό του πάθος. Τ’ όνομά του η Ιστορία δίπλα σ’ εκεινού θα γράψει του τρελού, που της Εφέσου το ναό ’χε κατακάψει. Κι η κατάρα μου πιο πέρα απ’ τον τάφο να τον πάει και το μίσος αιωνίως και τους δυο να κυνηγάει. Ο Ηρόστρατος και ο Έλγιν, και οι δυο ατιμασμένοι, μα ο δεύτερος πιο μαύρος απ’ τον πρώτο θ’ απομένει.(…)
(Λόρδος Βύρων, Η Κατάρα της Αθηνάς)
Το ποίημα αυτό,”Η κατάρα της Αθηνάς” (The Curse of Minerva) γράφηκε τον Μάρτιο του 1811 στην Αθήνακαι παραμένει μια σχεδόν άγνωστη και λησμονημένη δημιουργία του φιλέλληνα ποιητή λόρδου Μπάυρον.Η αφορμή ήταν μια επίσκεψη στον ιερό βράχο για να θαυμάσει το αρχαίο κάλλος, αλλά έφριξε από αγανάκτηση όταν αντίκρισε λεηλατημένο και κατεστραμμένο τον ναό της Αθηνάς ,άλλα και την Καρυάτιδα να λείπει από τη θέσητης.
Ήταν νωπή ακόμα η ιεροσυλία και καταστροφή που είχε διαπράξει ο λόρδος ‘Ελγιν…
