Γράφει η Δήμητρα Νικολοπούλου Εγκατεστημένη στη χώρα της ουτοπίας, επιμένω να πιστεύω ότι η μνημονιακή περιπέτεια της χώρας (εξαμβλωματικό απότοκο δεκαετιών πολιτικού αμοραλισμού, πνευματικού μαρασμού και ηθικού ευνουχισμού) θα κυοφορήσει και ιδιαιτέρως επώδυνα θα γεννήσει όχι μόνο νέες, πιο στέρεες αξίες αλλά και νέους ήρωες.
Ως γνωστόν ο ηρωισμός πυροδοτείται από τη σφοδρή σύγκρουση της ανάγκης με τη δύσκολη πραγματικότητα. Γι΄ αυτό οι μεταπολεμικές γενιές της ευκολίας, οι γενιές της καταναλωτικής ευωχίας, της τηλεοπτικής χαυνοποίησης και του φαντασμαγορικού τίποτα υπήρξαν και οι γενιές της απαξίωσης των πάντων, της απομυθοποίησης , της αποκαθήλωσης. Οι γενιές που πολιορκήθηκαν υπερχειλικά από είδωλα αλλά ορφάνεψαν θλιβερά από ήρωες.
Τώρα που οι εκτυφλωτικοί προβολείς της πίστας του μεγάλου πάρτυ σβήνουν, ίσως διακρίνουμε τους πραγματικούς ήρωες, που-περισσότερο από ποτέ-«προχωρούν στα σκοτεινά».Τώρα που καλούμαστε όλοι ,είτε φάγαμε και χορέψαμε στο πάρτυ είτε όχι, να κάνουμε τη «λάντζα»,ίσως ανακαλύψουμε ότι η αλληλεγγύη δεν είναι όνομα εξωκοινοβουλευτικής παράταξης, η αυταπάρνηση δεν είναι χώρα της Αφρικής και η θυσία δεν είναι μόνο λήμμα σε σκονισμένα λεξικά…
Έρχονται μάλλον οι ώρες που οι εθνικοί και κοινωνικοί αγώνες θα δοθούν από ανθρώπους που δεν ανασύρθηκαν από κομματικούς σωλήνες ούτε παρασύρθηκαν από ιδιοτελείς σειρήνες. Έρχονται οι ώρες που οι έντιμοι βιοπαλαιστές της διπλανής πόρτας, οι δίκαιοι οικογενειάρχες ,οι μαρτυρικοί πολύτεκνοι θα μετουσιώσουν την αγανάκτηση σε δημιουργία και θα αναδείξουν το νέο ηρωικό ήθος.
Και ίσως οι επερχόμενες γενιές θα αποκτήσουν ψηλαφητά πρότυπα ανδρείας και θα ανακτήσουν τη χαμένη εμπιστοσύνη στην Ελλάδα και στον Άνθρωπο! Γιατί ο αληθινός ήρωας είναι άνθρωπος και όχι υπεράνθρωπος. Άνθρωπος που βάλλεται αλλά δεν πέφτει. Που πέφτει αλλά δε συντρίβεται. Είναι άνθρωπος που πονά, αγωνιά, φοβάται. Αλλά θέτει πάνω από το φόβο του το σκοπό…
Κάποτε ο Κωνσταντίνος Κανάρης, ο μπουρλοτιέρης της επανάστασης, ως Υπουργός επί Όθωνα, συνάντησε έναν Άγγλο ομόλογό του . Κατά τη συζήτησή τους έσπρωξε κατά λάθος το φλιτζάνι του καφέ που κινδύνεψε να πέσει. Τρόμαξε. Ο Άγγλος τον ρώτησε: «Ναύαρχέ μου, φοβήθηκες εσύ που ανατίναξες την τουρκική ναυαρχίδα;…» Και ο ήρωας απάντησε: Τότε να δεις πώς φοβήθηκα!…
http://kostasxan.blogspot.gr/2012/12/o.html
