Ο Μιτεράν πιστός στις διακηρύξεις του, κρατικοποίησε μερικές μεγάλες βιομηχανίες και πολλές τράπεζες. Οι κρατικές δαπάνες εκτοξεύθηκαν, τα όρια συνταξιοδότησης μειώθηκαν. Στόχος των σοσιαλιστών ήταν να μειωθεί η ανεργία που κάλπαζε. Σας θυμίζουν τα σχέδια κάποιων σήμερα τα μέτρα αυτά;
Το έλλειμμα τινάχτηκε στα ύψη και το φράγκο υποτιμήθηκε τρεις φορές, η συνταγή Μιτεράν είχε αποτύχει, στις δημοτικές εκλογές του 1983 στη Γαλλία οι σοσιαλιστές συνετρίβησαν.
Ο Μιτεράν επέλεξε να στρίψει το «καράβι» πριν τσακιστεί στα βράχια, δυο χρόνια αργότερα αντικατέστησε τον αριστερό πρωθυπουργό με τον περισσότερο φιλελεύθερο σοσιαλιστή πρωθυπουργό Ζακ Ντελόρ.
Αυτός μείωσε τις δημόσιες δαπάνες, αναδιάρθρωσε το δημόσιο και προετοίμασε το έδαφος για ιδιωτικοποιήσεις.
Στην Ελλάδα...
Την ίδια περίοδο στην Ελλάδα ανέλαβε την εξουσία το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, που οδήγησε σε κρατικοποιήσεις προβληματικών, απανωτές υποτιμήσεις και εκτόξευση του δημοσίου χρέους μέσα σε λίγα χρόνια...
Ο Ανδρέας λίγο μετά την κατάληψη της εξουσίας ανέκρουσε πρύμναν ακολουθώντας το παράδειγμα Μιτεράν. Ποτέ όμως δεν τόλμησε να αναδιαρθρώσει το δημόσιο και τις ΔΕΚΟ, αφαιρώντας την εξουσία που είχαν αποκτήσει αυθαίρετα οι πρασινοφρουροί των πρώτων ετών που μετεξελίχθηκαν στους μανδαρίνους της συνδικαλιστικής και πολιτικής διαπλοκής.
Η μεγαλύτερη ζημιά που έκανε ο Ανδρέας στον τόπο δεν είναι η τωρινή οικονομική χρεοκοπία που μας κληροδότησε, αλλά ο εθισμός της κοινωνίας στην επιδίωξη και ανοχή της απάτης, της κλοπής και της αργομισθίας. Διαμορφώθηκε η αντίληψη πως δεν είναι η εργασία και η μόρφωση τα μέσα ευημερίας και κοινωνικής-οικονομικής προόδου, αλλά ο εκβιασμός και η αρπαχτή. Όλα αυτά φυσικά με σοσιαλιστικές γαρνιτούρες και φανφάρες...
Τα σύστημα της βαλκανικής εκδοχής του ελληνικού κρατικοδίαιτου σοσιαλισμού καταρρέει ολοσχερώς το 2010, με αφορμή την διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση του 2008. Η Ελλάδα χωρίς παραγωγική υποδομή καθώς η σοσιαλιστική «νιρβάνα» και οι επιδοτήσεις με τα δάνεια δεν επέτρεψαν την αναπροσαρμογή αυτής που είχε δημιουργηθεί μεταπολεμικά και με τα τεράστια χρέη αναδεικνύεται το επίκεντρο της καταστροφικότερης κρίσης μεταπολεμικά.
Τα «ρετιρέ» της πελατοκρατίας και της διαφθοράς που είχε δημιουργήσει ο ιδιότυπος παρασιτικός σοσιαλισμός της μεταπολίτευσης μοιάζουν κεραυνόπληκτα. Οι παχυλές συντάξεις που είχαν εξασφαλίσει ή προγραμματίσει ως παρακοιμώμενοι και ρυθμιστές της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας, αποδεικνύονται «φούσκες». Τα ασφαλιστικά ταμεία είναι λεηλατημένα από την αδιαφανή κρατική διαχείριση. Το κοινωνικό κράτος και το επίπεδο μισθών χωρίς τα δανεικά των αγορών αποδεικνύονται επίσης «φούσκες».
Δεν διστάζουν όμως να διεκδικούν τα κεκτημένα έστω και αν παριστάνουν πως δεν καταλαβαίνουν πως επί της ουσίας λεηλατούν τις ζωές των παιδιών και των εγγονιών τους.
Πολλοί όμως που είχαν φροντίσει να διαθέτουν τα κλοπιμαία της μεταπολίτευσης, είτε από μίζες, είτε από φοροδιαφυγή, είτε από κεκτημένα σε καταθέσεις τα βγάζουν στο εξωτερικό.
Άπαντες όμως δεν θέλουν να πιστέψουν πως το «πάρτι» τέλειωσε, και όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις όσο πιο βλάκας ή ένοχος είναι κάποιος τόσο πιο επιθετικά επιρρίπτει τις ευθύνες σε άλλους, τις διεθνείς καπιταλιστικές συνωμοσίες, τους μασόνους κλπ. Η αντιμνημονιακή και πατριωτική σοσιαλιστική ρητορική του Άκη Τσοχατζόπουλου μέχρι να σιωπήσει πίσω από τα κάγκελα είναι χαρακτηριστική του υποδείγματος...
Καταφύγιο των «ρετιρέ» για την υπεράσπιση των κεκτημένων είναι τα νέα και παλαιότερα πολιτικά μορφώματα αριστερά και δεξιά που υπόσχονται τη συνέχιση της ευημερίας με δανεικά. Ο θεατρικός καταγγελτικός λόγος που έφερε τον Ανδρέα στη εξουσία, «αναμασάται» και εκτοξεύεται από τον Καμμένο και τον Τσίπρα με τον δεύτερο να αντιγράφει, συνθήματα και χειρονομίες και το ποίμνιο του μεγάλου «σταβλάρχη» του βαλκανικού σοσιαλισμού ακολουθεί εκ νέου υπνωτισμένο.
Τα υπολείμματα του σοβιετικού παρελθόντος της αριστεράς κλειδώνονται στο «αμπάρι» για να μην φοβίζουν τους νέους «πελάτες» που αναζητούν να ανταλλάξουν την ψήφο με την επάνοδο στην κατάσταση της ευημερίας με δανεικά. Ο Λαφαζάνης μεταβάλλεται από νοικοκύρης σε μουσαφίρης...
Αριστίνδην στην ηγεσία της Αριστεράς ο άλλοτε δοτός πρόεδρος της ΓΣΕΕ και λοιποί στενοί συνεργάτες του Άκη Τσοχατζόπουλου. Ο Άκης αποτελεί την εικόνα του περισσότερου άπληστου των σοσιαλιστών αλλά και του μεγαλύτερου κορόιδου της ληστείας του μέλλοντος που διεπράχθη, αφού μόνο αυτός βλέπει τον κόσμο πίσω από τα κάγκελα.
Το σήμερα
Τώρα της ανάληψης της εξουσίας προηγήθηκε ο σοσιαλιστής Ολαντ και ήδη παρά το γεγονός πως δεν έχουν περάσει μερικοί μήνες είναι θέμα χρόνου αντί για σοσιαλιστικές, να εξαναγκαστεί σε φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις. Στο ρόλο του Ρήγκαν και της Θάτσερ στη Δύση μοιάζει να είναι η Μέρκελ και στην Ασία η Κίνα που «γλυκάθηκε» στον καπιταλισμό και τις επιχειρήσεις βελτιώνοντας το βιοτικό επίπεδο εκατοντάδων εκατομμυρίων.
Στην Ελλάδα λοιπόν ετοιμαζόμαστε να υποδεχτούμε τη «ρεπλίκα» του Ανδρέα, αδιαφορώντας για τον τρόπο που επαναλαμβάνεται η ιστορία και πολύ περισσότερο αδιαφορώντας πως ο σοσιαλισμός τις τελευταίες δεκαετίες έχει επιβιώσει μόνο όπου έχει υπάρξει συσσωρευμένος πλούτος για αναδιανομή.
Η υπαγωγή του «Αριστερού Ρεύματος» του ΣΥΡΙΖΑ από πλειοψηφικό ρεύμα σε μειοψηφικό μετά την μετάσταση της πελατείας του ΠΑΣΟΚ θυμίζει τον τρόπο που εκκαθάρισε ο Ανδρέας τα αριστερά του όταν χρειάστηκε να πραγματοποιήσει την προσγείωση στην πραγματικότητα.
Το ποιον της αριστεράς που ανέτειλε τότε, περικλείεται στη φράση: «Κάτσε κάτω κουλοχέρη» που ακούστηκε για το Σάκη Καράγιωργα. Τώρα είναι ο χαρακτηρισμός ο «κουτσός» για το Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Μερικές φορές η σημειολογία της γλώσσας τσακίζει «κόκαλα» και ίσως προδιαγράφει το μέλλον.
Στρίβειν δια του αρραβώνος και η «ρέπλικα» του Ανδρέα με τον Παναγή στα κρύα του λουτρού...
Μια ενδιαφέρουσα ανάλυση της εποχής και του φαινόμενου είχε κάνει τότε η ομάδα της αριστεράς περί το περιοδικό «Πολίτης»:
(Κλασική παραμένει η ανάλυση του Άγγελου Ελεφάντη και του Μάκη Καβουριάρη. Σύμφωνα με την ανάλυση αυτή, μετά την πτώση της Χούντας, «το πώμα της φιάλης που περιέκλειε τα αέρια τινάχτηκε» και έτσι φάνηκε «το πρόσωπο της ριζοσπαστικότητας» στην κοινωνία. «Όμως, το πρόσωπο αυτό ήταν “θολό” και βαπτίστηκε πρόχειρα πρόχειρα “σοσιαλισμός”. Από εκεί και πέρα, οι λαϊκές μάζες ήταν έτοιμες να ακούσουν κάτι ή πολλά από εκείνα που οι ίδιες πίστευαν. Ήθελαν να ακούσουν τη φωνή τους. Και όντως, οι μάζες άκουγαν από το στόμα του Ανδρέα τις δικές τους φωνές... αντιφατικές, αποσπασματικές, θολές». Και προσθέτουν οι δυο συγγραφείς: «Διαμορφώθηκαν έτσι οι αλληλένδετοι μύθοι του “σωτήρα” και του “λαού”, με το “λαό να έχει πάντα δίκιο”». Και κατέληγαν: «Επρόκειτο λοιπόν για λαϊκιστική ιδεολογία, όχι σοσιαλιστική. Ένα κίνημα λαϊκιστικής ιδεολογίας είδε το φως».)
Απόσπασμα από: Λούλης, Γιάννης. «Ο δρόμος προς την άβυσσο.» Εκδόσεις Καστανιώτη, 2011-11-07. iBooks.
Πηγή: http://logioshermes.blogspot.com/2012/12/blog-post_1974.html#ixzz2ECWMugeL
Under Creative Commons License: Attribution Share Alike
