Αυτό το Πάσχα, θυμάμαι - σκέφτομαι - προτείνω - εύχομαι…
Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρή, μικρούλα, Δημοτικό πήγαινα, οι δάσκαλοι, αν και ήταν πολύ αυστηροί και κρατούσαν βέργα (είχα φάει κάμποσες ξυλιές γιατί όλο μιλούσα με τη διπλανή μου), εκείνες τις ημέρες λες και μαλάκωναν. Μας διάβαζαν ποιήματα πασχαλινά, σαν το παρακάτω, και μας έλεγαν να είμαστε καλά παιδιά. Δεν ήταν κι άσχημα…
«Αφήστε τα παιδιά να ρθούν σε μένα,
φτωχών αθώα παιδιά και ταπεινών.
Αφήστε τα να παίξουνε σιμά μου.
Γι αυτά είν΄ η βασιλεία των ουρανών
Τα χέρια μου ως απλώνω να ευλογήσω,
Τα ολόσγουρα ας χαϊδέψουν τους μαλλιά.
Χαρά μου είν΄ η χαρά τους. Κι ας μου γίνει
Μικρή πάλι η ζωή μου μια σταλιά.
Παιδάκια γεωργών, φτωχών ψαράδων.
Τι ξέρετε όμως, τάχα, έναν καιρό
Για με, για την αλήθεια, αν δεν φορέσουν
Στεφάνι μαρτυρίου αγκαθερό;
Αφήστε τα ναρθούν όλα σε μένα
με την αθώα, την άδολη καρδιά,
Τους πόθους τους να πουν, να μου ιστορήσουν.
Αφήστε να ευλογήσω τα παιδιά.»
«Ο Χριστός και τα παιδάκια» (Στέλιος Σπεράντσας)
Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρή, μικρούλα, Δημοτικό πήγαινα, περίμενα το Πάσχα με χαρά. Θα έκλεινε το σχολείο και μαζί με αυτό και τα βιβλία και θα άρχιζε το παιχνίδι με τις φίλες μου στη γειτονιά. Κρυφτό, κυνηγητό και «λάστιχο». Τη Μ. Τετάρτη, πάντα φεύγαμε για το χωρίο. Η μεγαλύτερή μου χαρά είναι να τριγυρνώ όλη την ημέρα στα χωράφια, στους κάμπους και στους γύρω λόφους, να μαζεύω πολύχρωμα μπουκέτα λουλούδια και να στολίζω τα βάζα του σπιτιού. Και το απόγευμα, με την πρώτη καμπάνα, να τρέχω στο σπίτι για το βάλω τα «καλά μου» και να πάω στην εκκλησία με τις φίλες μου. Όχι για να ακούσουμε τη λειτουργία, μα για να «κόψουμε κίνηση», να κουτσομπολέψουμε (κανονικό κους-κους) και να κάνουμε ότι δεν κοιτάζουμε τα αγόρια που μας πετούσαν πετραδάκια στο «γυναικωνίτη». Τη Μ. Παρασκευή η συνοδεία του Επιτάφιου, από τη μια εκκλησία ψηλά, κοντά στο νεκροταφείο (πάντα σταματούσαμε κι ανάβαμε στον παππού ένα κερί) στην άλλη, δίπλα στο σχολείο, στην άλλη άκρη του χωριού. Και την παραμονή της Ανάστασης, πάντα να «πιάνουμε» μιαν άκρη, αλλά και κοντά στις γιαγιάδες, για να μη μας σκίσουν τα δυναμιτάκια τα καλτσόν (πόσα χαμένα πασχαλιάτικα καλτσόν). Κι ανήμερα το Πάσχα, σούβλες από το πρωί, χαρές και πανηγύρια με τους μεγάλους, βόλτες και σούρτα- φέρτα σε όλο το χωριό.
«Αφήστε τα παιδιά να ρθούν σε μένα,
φτωχών αθώα παιδιά και ταπεινών.
Αφήστε τα να παίξουνε σιμά μου.
Γι αυτά είν΄ η βασιλεία των ουρανών
Τα χέρια μου ως απλώνω να ευλογήσω,
Τα ολόσγουρα ας χαϊδέψουν τους μαλλιά.
Χαρά μου είν΄ η χαρά τους. Κι ας μου γίνει
Μικρή πάλι η ζωή μου μια σταλιά.
Παιδάκια γεωργών, φτωχών ψαράδων.
Τι ξέρετε όμως, τάχα, έναν καιρό
Για με, για την αλήθεια, αν δεν φορέσουν
Στεφάνι μαρτυρίου αγκαθερό;
Αφήστε τα ναρθούν όλα σε μένα
με την αθώα, την άδολη καρδιά,
Τους πόθους τους να πουν, να μου ιστορήσουν.
Αφήστε να ευλογήσω τα παιδιά.»
«Ο Χριστός και τα παιδάκια» (Στέλιος Σπεράντσας)
Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρή, μικρούλα, Δημοτικό πήγαινα, περίμενα το Πάσχα με χαρά. Θα έκλεινε το σχολείο και μαζί με αυτό και τα βιβλία και θα άρχιζε το παιχνίδι με τις φίλες μου στη γειτονιά. Κρυφτό, κυνηγητό και «λάστιχο». Τη Μ. Τετάρτη, πάντα φεύγαμε για το χωρίο. Η μεγαλύτερή μου χαρά είναι να τριγυρνώ όλη την ημέρα στα χωράφια, στους κάμπους και στους γύρω λόφους, να μαζεύω πολύχρωμα μπουκέτα λουλούδια και να στολίζω τα βάζα του σπιτιού. Και το απόγευμα, με την πρώτη καμπάνα, να τρέχω στο σπίτι για το βάλω τα «καλά μου» και να πάω στην εκκλησία με τις φίλες μου. Όχι για να ακούσουμε τη λειτουργία, μα για να «κόψουμε κίνηση», να κουτσομπολέψουμε (κανονικό κους-κους) και να κάνουμε ότι δεν κοιτάζουμε τα αγόρια που μας πετούσαν πετραδάκια στο «γυναικωνίτη». Τη Μ. Παρασκευή η συνοδεία του Επιτάφιου, από τη μια εκκλησία ψηλά, κοντά στο νεκροταφείο (πάντα σταματούσαμε κι ανάβαμε στον παππού ένα κερί) στην άλλη, δίπλα στο σχολείο, στην άλλη άκρη του χωριού. Και την παραμονή της Ανάστασης, πάντα να «πιάνουμε» μιαν άκρη, αλλά και κοντά στις γιαγιάδες, για να μη μας σκίσουν τα δυναμιτάκια τα καλτσόν (πόσα χαμένα πασχαλιάτικα καλτσόν). Κι ανήμερα το Πάσχα, σούβλες από το πρωί, χαρές και πανηγύρια με τους μεγάλους, βόλτες και σούρτα- φέρτα σε όλο το χωριό.
Τώρα που μεγάλωσα, παραμεγάλωσα, και έγινα κα Διευθύντρια,
μεγάλωσαν και σοβάρεψαν και οι σκέψεις μου. Είναι που οι βιωμένες εμπειρίες μου, ήρθαν και συγκρούστηκαν με τις σκέψεις μου αυτές, έκαναν το αναστοχαστικό τους ανακάτωμα και κατέληξαν (γι αυτό το Πάσχα) στις παρακάτω σκέψεις/προτροπές.
Πρώτα, θα πω στις μαμάδες (και σε εμένα μαζί) και στους μπαμπάδες, πως αυτές τις ημέρες όλα τα παιδιά του κόσμου χαίρονται με τον τρόπο που χαιρόμουν κι εγώ μικρή, με τον τρόπο που χαιρόσαστε κι εσείς μικροί. Κοντά στην οικογένεια, στους παππούδες και στις γιαγιάδες, στο χωριό ή κάπου στην εξοχή μα αγαπημένους συγγενείς και φίλους. Το οικογενειακό πλαίσιο, πάντα δημιουργεί μια ασφάλεια στα παιδιά. Μια «νησίδα βεβαιότητας», μέσα στην τόσο πολύπλοκη και εύθραυστη συναισθηματικά ζωή μας. Ας το αναζητήσουμε, ας το ζήσουμε μαζί με τα παιδιά μας. Ας στολίσουμε το οικογενειακό τραπέζι. Ας το κάνουμε τώρα που τα παιδιά μας είναι μικρά, γιατί σε λίγο θα ανοίξουν τις φτερούγες τους και θα πετάξουν μακριά μας. Έτσι πρέπει.
Μετά θα πως στους αγαπημένους μου συναδέλφους πως αυτές τις ημέρες τα παιδιά δε χρειάζονται καμία μα καμία επανάληψη για να εμπεδώσουν (αχ αυτή η «κακούργα» η εμπέδωση) τη γνώση που διδάχτηκαν. Δε χρειάζεται-καθόλου μα καθόλου- να προετοιμαστούν για το διαγώνισμα που θα έχουν μετά το Πάσχα. Είναι εντελώς περιττό και βασανιστικό-μα εντελώς- να κάθονται να καταγράφουν κάθε μέρα πως πέρασαν τις ημέρες του Πάσχα. Ακόμα, είναι τελείως ανούσιο, μα τελείως να τους δίνουμε ένα πακετάκι φωτοτυπημένες ασκήσεις για παρέα και είναι αρκετά «ξεγελαστικό» σε αυτές τις φωτοτυπίες να βάζουμε εξώφυλλο λαγουδάκια και καλαθάκια με χρωματιστά αυγά. Εξάλλου, αύριο-ξέχασα να σας το πω- τα φωτοτυπικά δεν έχουν μελάνι, ούτε τόνερ, ούτε γραφίτη! Δε ξέρω πως έγινε αυτό. Αλήθεια σας λέω. Δε με πιστεύετε;
Εάν είχα τα «κότσια», αλλά δεν τα έχω, θα κρατούσα όλες, μα όλες τις τσάντες των παιδιών στο σχολείο και θα τους τις έδινα μετά το Πάσχα, με το καλό. Του χρόνου, όμως, ποιος ξέρει; Μπορεί να τα βρω!
Πρώτα, θα πω στις μαμάδες (και σε εμένα μαζί) και στους μπαμπάδες, πως αυτές τις ημέρες όλα τα παιδιά του κόσμου χαίρονται με τον τρόπο που χαιρόμουν κι εγώ μικρή, με τον τρόπο που χαιρόσαστε κι εσείς μικροί. Κοντά στην οικογένεια, στους παππούδες και στις γιαγιάδες, στο χωριό ή κάπου στην εξοχή μα αγαπημένους συγγενείς και φίλους. Το οικογενειακό πλαίσιο, πάντα δημιουργεί μια ασφάλεια στα παιδιά. Μια «νησίδα βεβαιότητας», μέσα στην τόσο πολύπλοκη και εύθραυστη συναισθηματικά ζωή μας. Ας το αναζητήσουμε, ας το ζήσουμε μαζί με τα παιδιά μας. Ας στολίσουμε το οικογενειακό τραπέζι. Ας το κάνουμε τώρα που τα παιδιά μας είναι μικρά, γιατί σε λίγο θα ανοίξουν τις φτερούγες τους και θα πετάξουν μακριά μας. Έτσι πρέπει.
Μετά θα πως στους αγαπημένους μου συναδέλφους πως αυτές τις ημέρες τα παιδιά δε χρειάζονται καμία μα καμία επανάληψη για να εμπεδώσουν (αχ αυτή η «κακούργα» η εμπέδωση) τη γνώση που διδάχτηκαν. Δε χρειάζεται-καθόλου μα καθόλου- να προετοιμαστούν για το διαγώνισμα που θα έχουν μετά το Πάσχα. Είναι εντελώς περιττό και βασανιστικό-μα εντελώς- να κάθονται να καταγράφουν κάθε μέρα πως πέρασαν τις ημέρες του Πάσχα. Ακόμα, είναι τελείως ανούσιο, μα τελείως να τους δίνουμε ένα πακετάκι φωτοτυπημένες ασκήσεις για παρέα και είναι αρκετά «ξεγελαστικό» σε αυτές τις φωτοτυπίες να βάζουμε εξώφυλλο λαγουδάκια και καλαθάκια με χρωματιστά αυγά. Εξάλλου, αύριο-ξέχασα να σας το πω- τα φωτοτυπικά δεν έχουν μελάνι, ούτε τόνερ, ούτε γραφίτη! Δε ξέρω πως έγινε αυτό. Αλήθεια σας λέω. Δε με πιστεύετε;
Εάν είχα τα «κότσια», αλλά δεν τα έχω, θα κρατούσα όλες, μα όλες τις τσάντες των παιδιών στο σχολείο και θα τους τις έδινα μετά το Πάσχα, με το καλό. Του χρόνου, όμως, ποιος ξέρει; Μπορεί να τα βρω!
ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ ΕΝΑ ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΓΑΛΗΝΗ ΣΤΟ ΝΟΥ.
ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΜΙΑ ΦΩΤΕΙΝΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΨΥΧΗ.
Το σχολείο μας, θα ναι μια ζεστή αγκαλιά, που μας χωράει όλους.
Η Διευθύντρια,
Δρ. Μαρία Φραγκάκη
http://www.alfavita.gr/artrog.php?id=61511
ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΜΙΑ ΦΩΤΕΙΝΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΨΥΧΗ.
Το σχολείο μας, θα ναι μια ζεστή αγκαλιά, που μας χωράει όλους.
Η Διευθύντρια,
Δρ. Μαρία Φραγκάκη
http://www.alfavita.gr/artrog.php?id=61511
