10 Απριλίου 2012. Μεγάλη Τρίτη. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος ομιλεί κανονικά, σαν να βρίσκεται στο βήμα της Βουλής. Είναι μια τυπική συννεφιασμένη μέρα, με μια γλυκιά ανοιξιάτικη ψύχρα, που τα μπουφάν βγάζουν μια τεράστια γλώσσα στα κοντομάνικα. Αυτό όμως που ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ταυτοποιεί ως “βήμα”, στο εσωτερικό ενός ανακτόρου του προπερασμένου αιώνα, στην ουσία δεν υπάρχει.
Ο ίδιος, έτη φωτός από την κοινωνική πραγματικότητα, κουβαλώντας όμως όλο το περίσσευμα της ανθρώπινης αμετροέπειας και ανοησίας, άλλοτε ισορροπεί στο χείλος του γαλαξία και άλλοτε περιδινείται σε μια χαοτική μαύρη τρύπα, κρατώντας στα χέρια του κάτι από τη σκόνη της κόμης της Βερενίκης.
Το μόνο πλέον που έχει απομείνει πλέον από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ είναι το ίχνος της ακανόνιστης τροχιάς του και η ηχώ των λόγων του σε ένα κατάμαυρο και παγωμένο σύμπαν, σε μια κατάμαυρη και παγωμένη χώρα:
“Το ΠΑΣΟΚ θέλει νίκη στις εκλογές, να έχουμε την πρώτη θέση για να έχουμε τον καθοριστικό ρόλο να διαμορφώσουμε μια συμμαχία δυνάμεων υπευθυνότητας και αλληλεγγύης. Η ώρα της απόφασης είναι τώρα, τώρα κρίνονται τα πάντα οι επόμενες δεκαετίες. Θα διχάσουμε το λαό ή θα ενώσουμε δυνάμεις θα μιλήσουμε υπεύθυνα και ειλικρινά και θα βρούμε λύσεις που είναι ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες”
Το ίχνος του Ευάγγελου Βενιζέλου σβήστηκε και η ηχώ των λόγων του εξανεμίστηκε. Το σύμπαν, άλλωστε, καταπίνει το περιττό. Στη θέση του ανύπαρκτου, ο λόγος του Κωνσταντίνου Καβάφη που μας κρατάει γλυκιά συντροφιά στην αιώνια και παγερή συμπαντική μοναξιά μας:
“Την μια μονότονην ημέραν άλλη...
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι —
οι όμοιες στιγμές μάς βρίσκουνε και μας αφήνουν.
Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Aυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει•
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει…”
Ο ίδιος, έτη φωτός από την κοινωνική πραγματικότητα, κουβαλώντας όμως όλο το περίσσευμα της ανθρώπινης αμετροέπειας και ανοησίας, άλλοτε ισορροπεί στο χείλος του γαλαξία και άλλοτε περιδινείται σε μια χαοτική μαύρη τρύπα, κρατώντας στα χέρια του κάτι από τη σκόνη της κόμης της Βερενίκης.
Το μόνο πλέον που έχει απομείνει πλέον από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ είναι το ίχνος της ακανόνιστης τροχιάς του και η ηχώ των λόγων του σε ένα κατάμαυρο και παγωμένο σύμπαν, σε μια κατάμαυρη και παγωμένη χώρα:
“Το ΠΑΣΟΚ θέλει νίκη στις εκλογές, να έχουμε την πρώτη θέση για να έχουμε τον καθοριστικό ρόλο να διαμορφώσουμε μια συμμαχία δυνάμεων υπευθυνότητας και αλληλεγγύης. Η ώρα της απόφασης είναι τώρα, τώρα κρίνονται τα πάντα οι επόμενες δεκαετίες. Θα διχάσουμε το λαό ή θα ενώσουμε δυνάμεις θα μιλήσουμε υπεύθυνα και ειλικρινά και θα βρούμε λύσεις που είναι ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες”
Το ίχνος του Ευάγγελου Βενιζέλου σβήστηκε και η ηχώ των λόγων του εξανεμίστηκε. Το σύμπαν, άλλωστε, καταπίνει το περιττό. Στη θέση του ανύπαρκτου, ο λόγος του Κωνσταντίνου Καβάφη που μας κρατάει γλυκιά συντροφιά στην αιώνια και παγερή συμπαντική μοναξιά μας:
“Την μια μονότονην ημέραν άλλη...
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι —
οι όμοιες στιγμές μάς βρίσκουνε και μας αφήνουν.
Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Aυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει•
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει…”
