Οι οργισμένοι πολίτες εν όψει των
εθνικών εκλογών, βρίσκονται σε πλήρη σύγχυση, αλλά και σφόδρα προβληματισμένοι.
Η οικονομική καχεξία μέχρι εξαθλίωση των πολιτών, που έχει περιέλθει η κοινωνία
μας τα δυόμιση τελευταία χρόνια, έχει εξοργίσει τους πολίτες εναντίον των
πολιτικών που θεωρούν υπεύθυνους. Όσο όμως η οργή διατηρείται και δεν
μετατρέπεται σε απελπισία, υπάρχει ελπίδα. Αν επέλθει απελπισία θα εκλείψει η
ενέργεια και δημιουργικότητα του Έλληνα, που είναι αναγκαία να ξεπεραστούν τα
προβλήματα και θα αφεθούμε στην απραξία που οδηγεί σε κατήφορο χωρίς
φρένα.
Όσο όμως υπάρχει η οργή, διατηρείται η φλόγα εκείνη του Έλληνα, με την οποία έχει επιβιώσει δια μέσου των αιώνων και έχει ξεπεράσει τεράστια εμπόδια και ανυπέρβλητα για πολλούς προβλήματα. Άλλωστε η οργή είναι και αυτή μέρος της δυναμικής του Έλληνα, αυτού που λέμε το δαιμόνιο του Έλληνα, που τον κάνει να διαπρέπει σε πολλούς τομείς, τόσο στην επιχειρηματικότητα, όσο και στην επιστημονικούς, πνευματικούς και άλλους, ακόμη και στους πολιτικούς τομείς, τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας.
Οργή σημαίνει κρίση και κατάκριση των γεγονότων που μας επηρεάζουν και μας ενοχλούν και μας βλάπτουν. Υπάρχει έτσι η δυνατότητα και η ελπίδα, χαλιναγωγώντας την οργή μας, να ανακτήσουμε την ψυχραιμία μας και να μπορέσουμε έτσι να κρίνουμε και να αποφασίσουμε με νηφάλια ευθύνη. «Ουδείς εις ουδέν μετ’ οργής κατά τρόπον βουλεύεται», είπε ο αρχαίος Επίχαρμος και συμπλήρωσε ο Σοφοκλής, «Ω μωρέ, θυμός εν κακοίς ου σύμφορος». Η οργή λοιπόν από μόνη της κινδυνεύει να γίνει καταστροφική ορμή, αν δεν ανακτηθεί η ψυχραιμία μας, για να μετατραπεί σε νηφάλια και δημιουργική σκέψη. Σκέψη που θα μας οδηγήσει σε αντικειμενική κρίση και τελικά σε απόφαση ευθύνης.
Επειδή οι επερχόμενες εκλογές θα καθορίσουν το μέλλον της χώρας μας και το δικό μας, είναι αδήριτη ανάγκη οι δικαιολογημένα οργισμένοι Έλληνες, μεταξύ των οπίων είμαι και εγώ, να τιθασεύσουμε την οργή μας και με ψυχραιμία και νηφαλιότητα να κρίνουμε, αν όχι το βέλτιστο, ό,τι είναι καλύτερο για το μέλλον μας, κάτι που έτσι κι αλλιώς δεν διακρίνεται, τουλάχιστο να προσπαθήσουμε να επιλέξουμε το έλασσον, αυτό που κρίνουμε ως το λιγότερο ένοχο και μας παρέχει ελπίδα , έστω και αμυδρά.
Στο όλο σκεπτικό μας και στη σύνθεση των αποφάσεών μας, ας λάβουμε υπόψη, πρώτον ότι ζούμε σε ένα διεθνές περιβάλλον, που εν πολλοίς επηρεάζει, αν όχι ελέγχει, τις πράξεις και αποφάσεις μας και δεύτερο ποιος με κύρος και αναγνώριση μπορεί επιτυχέστερα να συνδιαλλαγεί μαζί του, προς το συμφέρον μας. Και ας έχουμε πάντα υπόψη τη ρήση του Μαξ Βέμπερ ότι «η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού» και όχι του επιθυμητού, θα πρόσθετα εγώ.
Νίκος Αναγνωστάτος
http://logioshermes.blogspot.com/2012/04/blog-post_8216.html
 |
| «Ώρα σε θυμού κρείσσονα γνώμην
έχειν» Είναι καιρός η σκέψη να νικήσει την οργή. ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ |
Όσο όμως υπάρχει η οργή, διατηρείται η φλόγα εκείνη του Έλληνα, με την οποία έχει επιβιώσει δια μέσου των αιώνων και έχει ξεπεράσει τεράστια εμπόδια και ανυπέρβλητα για πολλούς προβλήματα. Άλλωστε η οργή είναι και αυτή μέρος της δυναμικής του Έλληνα, αυτού που λέμε το δαιμόνιο του Έλληνα, που τον κάνει να διαπρέπει σε πολλούς τομείς, τόσο στην επιχειρηματικότητα, όσο και στην επιστημονικούς, πνευματικούς και άλλους, ακόμη και στους πολιτικούς τομείς, τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας.
Οργή σημαίνει κρίση και κατάκριση των γεγονότων που μας επηρεάζουν και μας ενοχλούν και μας βλάπτουν. Υπάρχει έτσι η δυνατότητα και η ελπίδα, χαλιναγωγώντας την οργή μας, να ανακτήσουμε την ψυχραιμία μας και να μπορέσουμε έτσι να κρίνουμε και να αποφασίσουμε με νηφάλια ευθύνη. «Ουδείς εις ουδέν μετ’ οργής κατά τρόπον βουλεύεται», είπε ο αρχαίος Επίχαρμος και συμπλήρωσε ο Σοφοκλής, «Ω μωρέ, θυμός εν κακοίς ου σύμφορος». Η οργή λοιπόν από μόνη της κινδυνεύει να γίνει καταστροφική ορμή, αν δεν ανακτηθεί η ψυχραιμία μας, για να μετατραπεί σε νηφάλια και δημιουργική σκέψη. Σκέψη που θα μας οδηγήσει σε αντικειμενική κρίση και τελικά σε απόφαση ευθύνης.
Επειδή οι επερχόμενες εκλογές θα καθορίσουν το μέλλον της χώρας μας και το δικό μας, είναι αδήριτη ανάγκη οι δικαιολογημένα οργισμένοι Έλληνες, μεταξύ των οπίων είμαι και εγώ, να τιθασεύσουμε την οργή μας και με ψυχραιμία και νηφαλιότητα να κρίνουμε, αν όχι το βέλτιστο, ό,τι είναι καλύτερο για το μέλλον μας, κάτι που έτσι κι αλλιώς δεν διακρίνεται, τουλάχιστο να προσπαθήσουμε να επιλέξουμε το έλασσον, αυτό που κρίνουμε ως το λιγότερο ένοχο και μας παρέχει ελπίδα , έστω και αμυδρά.
Στο όλο σκεπτικό μας και στη σύνθεση των αποφάσεών μας, ας λάβουμε υπόψη, πρώτον ότι ζούμε σε ένα διεθνές περιβάλλον, που εν πολλοίς επηρεάζει, αν όχι ελέγχει, τις πράξεις και αποφάσεις μας και δεύτερο ποιος με κύρος και αναγνώριση μπορεί επιτυχέστερα να συνδιαλλαγεί μαζί του, προς το συμφέρον μας. Και ας έχουμε πάντα υπόψη τη ρήση του Μαξ Βέμπερ ότι «η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού» και όχι του επιθυμητού, θα πρόσθετα εγώ.
Νίκος Αναγνωστάτος
http://logioshermes.blogspot.com/2012/04/blog-post_8216.html
