Η απάντηση είναι πολύ απλή, αλλά ταυτόχρονα και τόσο δύσκολο να γίνει κατανοητή από τον ανυποψίαστο πολίτη. Η συναίνεση, σπεύδουμε να πούμε από την αρχή, δεν συμφέρει την «παράγκα» της μεταπολίτευσης, δηλαδή το σάπιο και διεφθαρμένο κρατικοδίαιτο καθεστώς της διαπλοκής, το οποίο στηρίζεται πάνω στο πολίτευμα της προεδρευόμενης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Αυτό το θεατρικό πολιτικό σύστημα, πρέπει να έχει πάντα έτοιμη εναλλακτική λύση σε περίπτωση κατάρρευσης της κυβέρνησης, προκειμένου να....
την προωθήσει για να μην χάσει τον έλεγχο. Στην πραγματικότητα είναι ένα θεατρικό και πομπώδες πολιτικό σύστημα, στο οποίο κουμάντο κάνουν τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω του και ο λαός χρησιμοποιείται απλά ως απαραίτητο ντεκόρ, ως χειροκροτητής εκείνου του επαγγελματία ηθοποιού-πολιτικού που την κατάλληλη στιγμή θα φωτίσουν οι προβολείς της σκηνής.
Αν δεν υπάρχει αυτή η αναγκαία διάσταση συμπολίτευσης – αντιπολίτευσης (ΠΑΣΟΚ - ΝΔ), ώστε ο λαός να διχάζεται και να κατευθύνεται έντεχνα από την προπαγάνδα του καθεστώτος προς την μια ή την άλλη πλευρά, τότε θα δημιουργηθεί αμέσως λαϊκή αντιπολίτευση με την άνοδο νέων πολιτικών δυνάμεων ανεξέλεγκτων από το καθεστώς και πέρα από τους κομματικούς μηχανισμούς του συστήματος. Η ζωή δεν ανέχεται κενά και τα κυρίαρχα συμφέροντα το γνωρίζουν καλά αυτό.
Την εκάστοτε κυβέρνηση (είτε σήμερα είναι ο Παπανδρέου, είτε χθες ο Καραμανλής), την συμφέρει λοιπόν, να εμφανίζεται ως ενωτική και να ζητά συναίνεση, την δε εκάστοτε αντιπολίτευση την συμφέρει να μην συναινεί φανερά, ώστε να κατορθώνει να ηγείται της λαϊκής αντιπολίτευσης, να εκμεταλλεύεται δηλαδή τη λαϊκή αγανάκτηση και οργή, περιμένοντας στην ουσία στον προθάλαμο της εξουσίας, για να πέσει το ώριμο φρούτο της κυβέρνησης. Όμως η πραγματική συναίνεση διαμορφώνεται αλλού, στους σκοτεινούς θαλάμους της διαπλοκής των συμφερόντων της ολιγαρχίας.
Εσείς λοιπόν τώρα τι λέτε; Θα υπάρξει εμφανής συναίνεση ή όχι;
Όταν όμως, το ίδιο το καθεστώς διαπιστώσει κάποια στιγμή, ότι τα πράγματα τείνουν να ξεφύγουν και ότι καταρρέει και το μοντέλο της αντιπολίτευσης που προωθεί, τότε θα περάσει στο τελευταίο του τέχνασμα. Θα αποσύρει από την κυκλοφορία τους πολιτικούς και τα κόμματα και θα παραδώσει την εξουσία σε μία δήθεν Εθνική Κυβέρνηση τεχνοκρατών (παλαιότερα στρατιωτικών) και λοιπών σαλταδόρων των σαλονιών του Κολωνακίου και των Βορείων Προαστείων, για την δήθεν σωτηρία της Πατρίδας (διάβαζε σωτηρία των συμφερόντων της κρατικοδίαιτης ολιγαρχίας). Αλλά και εδώ υπάρχει έτοιμο μοντέλο. Οι αποσυρθέντες πολιτικοί, με τη βοήθεια του ίδιου του καθεστώτος, θα προωθηθούν στην ηγεσία της ακέφαλης λαϊκής αντιπολίτευσης, ώστε να επανακάμψουν και πάλι αργότερα στα πράγματα. Είμαστε δυστυχώς σκλάβοι.
Μια λύση υπάρχει για να απελευρωθεί ο λαός από το τυραννικό καθεστώς. Το καθεστώς (μαζί με όλα τα συστατικά του, πολιτικό σύστημα, πολιτικούς, ΜΜΕ και συμφέροντα) πρέπει να συντριβεί σε ευθεία σύγκρουση με μια γνήσια λαϊκή αντιπολίτευση. Τότε μόνο θα χάσει κάθε έλεγχο, θα ηττηθεί οριστικά και ο λαός θα απελευθερωθεί, αναδεικνύοντας από τα σπλάχνα του νέες πολιτικές δυνάμεις.
Καλημέρα λοιπόν και καλή συναίνεση.
