Του Εκπαιδευτικού Μανώλη Αυγερινού
Στις 29 Μαρτίου 2011 δημοσιεύσαμε άρθρο σχετικό με τα έγγραφα της Wikileaks, που αναφέρονταν στον πρώην πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή (http://www.elzoni.gr/html/ent/904/ent.7904.asp). Στις 17 Μαΐου 2011 η εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ (http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=4631198) θυμήθηκε το συγκεκριμένο θέμα, δικαιώνοντας την προ διμήνου, περίπου, δημοσίευσή μας. Αλλά πάνω απ’ όλα δικαιώνουν τον Καραμανλή για την περίοδο της διακυβέρνησής του, τουλάχιστον στα εθνικά θέματα. Και εάν σε αυτό προσθέσουμε και τις αποκαλύψεις Στρος – Καν περί «υπόγειων» συνομιλιών και διεργασιών με τον Παπανδρέου για την υπαγωγή της χώρας μας στο ΔΝΤ, τότε εύλογα μπορεί κάποιος να εξάγει συμπεράσματα για τους λόγους αποδόμησης του τότε πρωθυπουργού και την έλευση του Παπανδρέου στην εξουσία. Πολύς λόγος έχει γίνει από τότε ότι ο Καραμανλής απέδρασε, ότι ο Καραμανλής παρέδωσε, ότι ο Καραμανλής κουράστηκε και τελικά ότι ο Καραμανλής φυγομάχησε. Ο ίδιος ο σημερινός πρωθυπουργός το έχει πει κατ’ επανάληψη. Και τίθεται το ερώτημα:…. Αποτελεί φυγομαχία η προσφυγή στις κάλπες και στη βούληση του κυρίαρχου λαού; Αποτελεί φυγομαχία η δημοκρατική έκφραση των πολιτών μιας χώρας; Και εν πάση περιπτώσει, το αποτέλεσμα των εκλογών του Οκτώβρη του 2009, δικαίωσε πλήρως τον Καραμανλή για τη βεβιασμένη προσφυγή στις κάλπες. Ο λαός ήθελε άλλη κυβέρνηση για την πατρίδα μας και άλλη εξέλεξε. Και θα συμφωνήσω με τον κύριο Δημαρά που στην εκπομπή του Πρετεντέρη στις 9 Μαΐου 2011 πήρε θέση υπέρ των εκλογών λέγοντας «δεν καταλαβαίνω γιατί ξορκίζετε τις εκλογές», για να συνεχίσει… «από πότε η βούληση του λαού είναι κάτι το κακό;» Ο Καραμανλής δεν έκανε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από το να ζητήσει τη λαϊκή ετυμηγορία. Κατάλαβε ότι δεν απολάμβανε πλέον της αποδοχής του κόσμου και προσέφυγε στη βούλησή του. Και ας μην ξεχνάμε τις επαναλαμβανόμενες απειλές του Παπανδρέου για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Η φυγομαχία που του προσάπτει το «σύστημα ΠΑΣΟΚ» είναι μια καραμέλα που αναμασούν συνεχώς, άραγε για ποιο λόγο; Ο Μητσοτάκης το 1993 μπορούσε Συνταγματικά να συνεχίσει να κυβερνά με 150 βουλευτές (ελέω Συμπιλίδη, για να μην ξεχνάμε), αλλά δεν το έκανε αφ’ ενός για να μην παρουσιαζόταν ανακόλουθος των λεγομένων του ότι «εάν έχει 150 βουλευτές θα πάει σε εκλογές» και αφ’ ετέρου διότι έβλεπε ότι είχε χάσει την αποδοχή των πολιτών. Οι αντιδράσεις και των δύο απέδειξαν ότι ο Μητσοτάκης και ο Καραμανλής δεν είχαν πρόβλημα καρέκλας και εμμονή στον πρωθυπουργικό θώκο, ιδιαίτερα όταν η χώρα έχει πρόβλημα. Οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, αλλά και διεθνώς, όταν και όποτε έρχονται στην εξουσία, δεν είναι εύκολο να φύγουν (Μπεν Αλί, Μουμπάρακ, Καντάφι, Ανδρέας Παπανδρέου, Γιώργος Παπανδρέου). Η καραμέλα της φυγομαχίας του Καραμανλή, έλιωσε πια. Η βούληση του λαού δεν είναι φυγομαχία. Είναι η πεμπτουσία της Δημοκρατίας κύριε Παπανδρέου. Υ.Γ. Τι κοινό έχουν η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ουγγαρία, η Ιρλανδία, η Αίγυπτος, σε λίγο η Ισπανία, και λοιπά άλλα κράτη; Όλα υπήχθησαν στο ΔΝΤ με ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΗ επικεφαλής (Στρος Καν) και επί ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΩΝ κυβερνήσεων. Και η ιστορία δεν παραχαράσσεται. Απλά γράφεται.
Μανώλης Αυγερινός, Εκπαιδευτικός.
