Σύμφωνα με όσους τον γνωρίζουν, είναι άνθρωπος που ταλαιπωρείται αρκετά μέσα του, μέχρι να καταλήξει σε μια κρίσιμη απόφαση.
Ζητάει και ακούει πολλές απόψεις, και από πολλούς.
Συγκρίνει επιχειρήματα. Ανατρέχει στη διεθνή εμπειρία. Ακούει και το ένστικτο του.
Αυτό το τελευταίο άλλωστε, αποτελεί… γονιδιακό σύμπτωμα, ή ευλογία, όλων των Παπανδρέου.
Αυτό το τελευταίο άλλωστε, αποτελεί… γονιδιακό σύμπτωμα, ή ευλογία, όλων των Παπανδρέου.
Ο Γιώργος Παπανδρέου φαίνεται ότι ταλαιπωρήθηκε αρκετά μέσα του, το τελευταίο διάστημα, για τον οδικό χάρτη απεμπλοκής από το προφανές πολιτικό αδιέξοδο της Κυβέρνησής του.
Η οποία, είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει τις οδηγίες των δανειστών, που στα μάτια του ΠΑΣΟΚ του πατέρα του, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ξένοι επικυρίαρχοι...
Η οποία, είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει τις οδηγίες των δανειστών, που στα μάτια του ΠΑΣΟΚ του πατέρα του, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ξένοι επικυρίαρχοι...
Το χαρτί της συναίνεσης,
που θα πετάξει στο τραπέζι στις συναντήσεις του με τους πολιτικούς
αρχηγούς, θα αποτελέσει απλώς τον πρόλογο του μυθιστορήματος «διασώζοντας το ΠΑΣΟΚ». Στο μυαλό του άλλωστε, αυτό το τελευταίο συνεπάγεται ότι θα έχει νωρίτερα διασωθεί η Ελλάδα.
Φαίνεται λοιπόν, ότι ο Γιώργος Παπανδρέου αποφάσισε να ρισκάρει.
Να συγκρουστεί, εφόσον χρειαστεί, και με κοινωνικές δυνάμεις που,
ξέρει ότι αποτελούν την εκλογική ραχοκοκαλιά του Κινήματος που ίδρυσε ο
πατέρας του, και μετάλλαξε μερικώς ο Κώστας Σημίτης. Να προχωρήσει σε
πρωτοβουλίες και μέτρα αυξημένου πολιτικού ρίσκου, που θα έχουν κόστος.
Και κόστος μετρήσιμο, άμεσο και πολλαπλασιαζόμενο.
Που βρίσκεται το ρίσκο; Μετά
και την ανάλυση των ποιοτικών στοιχείων πρόσφατων δημοσκοπήσεων,
κάποιες εκ των οποίων είδαν το φως της δημοσιότητας, και κάποιες άλλες…
όχι, ο Γιώργος Παπανδρέου κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μπορεί να διεκδικήσει για τον εαυτό του, τον ρόλο του «μεταρρυθμιστή».
Εκείνου που τα έβαλε… με τους δικούς του.
Επικαλούμενος την εθνική επιδίωξη της ανάταξης της ελληνικής οικονομίας. Ώστε, μαζί με την κρίση, να έχουν μείνει πίσω και όλοι εκείνοι με τους οποίους ποτέ ο Γιώργος δεν αισθανόταν να έχει και τόσα… κοινά σημεία. Πέραν της κοινής πολιτικής διεύθυνσης, στη Χαριλάου Τρικούπη.
Εκείνου που τα έβαλε… με τους δικούς του.
Επικαλούμενος την εθνική επιδίωξη της ανάταξης της ελληνικής οικονομίας. Ώστε, μαζί με την κρίση, να έχουν μείνει πίσω και όλοι εκείνοι με τους οποίους ποτέ ο Γιώργος δεν αισθανόταν να έχει και τόσα… κοινά σημεία. Πέραν της κοινής πολιτικής διεύθυνσης, στη Χαριλάου Τρικούπη.
Η στρατηγική στόχευση
του Πρωθυπουργού είναι πολύ συγκεκριμένη και εξηγήσιμη. Προσδοκά να
απευθυνθεί στην κοινωνία της απαξίωσης, της οργής, της αποστασιοποίησης
από τα κοινά. Ευελπιστώντας να πείσει εκείνους, τους πλέον δύσπιστους ψηφοφόρους, ότι ο ίδιος, και μόνο ο ίδιος, αποτελεί «τη λύση» στο πρόβλημα. Να τους τραβήξει από τον καναπέ του σπιτιού τους στην κάλπη, και έτσι, να εξισορροπήσει τις απώλειες που αναμενόμενα θα έχει από το «ΠΑΣΟΚ της Αλλαγής», και την ευρύτερη κοινωνική Κεντροαριστερά.
Η «ανάλυση του μέλλοντος», στην οποία έχει προχωρήσει ο Γιώργος Παπανδρέου, συνυπολογίζει ακόμη μια παράμετρο: Ότι οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ,
θα αποδειχτούν… όσο συντηρητικοί υποψιάζεται ο Πρωθυπουργός ότι είναι.
Και λειτουργώντας με όρους ψυχισμού, και όχι απαραίτητη πολιτικής
λογικής, να δώσουν και πάλι, έστω και με λιγότερη από τη μισή καρδιά τους, την ψήφο τους στο ΠΑΣΟΚ.
Ώστε το Κίνημα να διατηρήσει την πολιτική ηγεμονία
του, που οδεύει με γοργούς ρυθμούς προς… εξαϋλωση. Και, να κερδίσει
μια νέα, καθαρή εντολή διακυβέρνησης, ατόφιας τετραετίας.
Που σημαίνει… εκλογές την άνοιξη,
όσο η λίστα επιτρέπει στον Πρωθυπουργό να γράψει μόνος του το μέλλον.
Προτού δηλαδή, το μέλλον, αλλά και το ΠΑΣΟΚ… τον ξεγράψουν!
